Ημερομηνία δημοσίευσης: 18 Μαΐου 2017
Δύσκολη και ιδιαίτερη η περίπτωση του πολυεθνικού σχήματος των Archivist. Όχι γιατί παίζουν κάτι ιδιαίτερο και εξεζητημένο, ούτε γιατί πρόκειται για κάποια κακή μουσική περίπτωση, αλλά γιατί αυτό που κάνουν, ενώ θα μπορούσαν να το κάνουν αριστουργηματικά, μπουρδουκλώνονται και ξεφεύγουν συχνά από την ουσία, με αποτέλεσμα το τελικό προϊόν να χάνει πόντους.
Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα για να γίνω πιο σαφής. Φέρτε στο μυαλό σας ένα οποιοδήποτε φαγητό που σας αρέσει. Σκεφτείτε τώρα ότι αφενός, αυτό το φαγητό δεν έχει μαγειρευτεί σωστά, με αποτέλεσμα άλλα σημεία να είναι παραψημένα και άλλα πιο ωμά, και αφετέρου, να σας σερβίρουν μια πολύ μεγαλύτερη μερίδα από αυτή που μπορείτε να καταναλώσετε, αλλά είστε υποχρεωμένοι να την καταναλώσετε ολόκληρη.
Όσον αφορά την πρώτη παρομοίωση, το ανεπαρκές 'μαγείρεμα' χρησιμοποιείται ως παράδειγμα για τον τρόπο που το συγκρότημα χρησιμοποιεί τα μουσικά είδη για να δημιουργήσει τη συνταγή. Πρόκειται για το black metal, το post rock, και, σε λιγότερες δόσεις, το post metal, 'συνταγή' που διάφορα άλλα συγκροτήματα μας έχουν προσφέρει σε αριστουργηματικό επίπεδο, και ταυτόχρονα έχει αποδειχτεί πως δεν είναι κάτι δύσκολο να δημιουργηθεί. Το πρόβλημα εδώ όμως, είναι πως, στο μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου δεν υπάρχει καθόλου ανακάτεμα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλά καθαρόαιμα black σημεία και πολλά καθαρόαιμα post rock σημεία. Το μόνο που χρησιμοποιείται σε ανάμειξη είναι το post metal, και αυτό σε μικρές ποσότητες. Η λάθος σε πολλά σημεία χρησιμοποίησή τους όμως, συνεπάγεται αυτό το άνισο και ακαθοδήγητο αποτέλεσμα, που θυμίζει το παράδειγμα με το άνισα ψημένο φαγητό.
Η δεύτερη παρομοίωση νομίζω είναι πιο σαφής. Έχουν χρησιμοποιηθεί τόσες πολλές ιδέες, που σε πολλά σημεία είναι τραβηγμένες από τα μαλλιά και ξεχειλωμένες, με το αποτέλεσμα να μπουχτίζει και να κουράζει, αφού το μεγάλο μέγεθος των πληροφοριών σε συνδυασμό με το ανεξήγητα μεγάλο μέγεθος των κομματιών και του δίσκου, συνυπολογίζοντας και όσα προαναφέραμε στην προηγούμενη παράγραφο, δημιουργεί ακριβώς αυτό το αίσθημα που δημιουργείται μετά από κατανάλωση τριών γευμάτων μέσα σε 10 λεπτά. Και έτσι πάει στο βρόντο όλη η ειλικρινής και ενδιαφέρουσα προσπάθεια, καθώς ακόμα και ο πιο ανοιχτόμυαλος και υπομονετικός ακροατής μπορεί να χάσει την υπομονή του, και το χειρότερο μάλιστα είναι πως ο δίσκος δε διαθέτει κάποιο filler. Αν ο δίσκος διαρκούσε τουλάχιστον 20 λεπτά λιγότερο, θα προτεινόταν με μεγαλύτερη ευκολία σε όλους, ακόμα και με τα ελαττώματά του.
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
