Ημερομηνία δημοσίευσης: 8 Μαρτίου 2018
Για να είμαι ειλικρινής, τους Armored Dawn τους είχα γνωρίσει μέσω του Metal Hammer, σε ένα τεύχος του οποίου υπήρχε το EP των Βραζιλιάνων, το οποίο ήταν προπομπός του ντεμπούτου τους που κυκλοφόρησε λίγους μήνες αργότερα. Είχα εντυπωσιαστεί με τη δυναμική και το πάθος των συνθέσεων, οι οποίες περιείχαν ένα καρακλασικό heavy/power με επικές πινελιές, ειδικά στα χορωδιακά φωνητικά, το οποίο δεν ανακάλυπτε τον τροχό, αλλά ήταν αρκετά διασκεδαστικό, έντονο και πιασάρικο και κρατούσε ωραία συντροφιά όσο διαρκούσε. Κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μια ολοένα αυξανόμενη βάση ακροατών, οι οποίοι διψάνε για το συγκεκριμένο ήχο με δεδομένη τη χρόνια ανομβρία, ακόμα κι αν στο συγκεκριμένο ήχο πλέον δεν υπάρχει κανένα περιθώριο εξέλιξης.
Στο καινούργιο άλμπουμ όμως, μπορεί η βάση να παραμένει ίδια, η κατεύθυνση και ο στόχος όμως διαφοροποιούνται. Τα riff εδώ κυριαρχούν σε κάθε πτυχή των συνθέσεων, πρωταγωνιστώντας ξεκάθαρα και αδιαμφισβήτητα. Τα επικά στοιχεία έχουν μειωθεί δραματικά, δεν έχουν εξαφανιστεί όμως και ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες στο γάλα όταν είναι διακριτέα. Γενικά, φαίνεται πως εδώ έχουν δανειστεί επιρροές από τα συγκροτήματα με τα οποία περιοδεύσανε παρέα, όπως πχ. από τους Symphony X (ειδικά αυτή η επιρροή δείχνει να τους έχει επηρεάσε στο μέγιστο βαθμό, ακούστε πχ. το "Men Of Odin" ή το "Chance To Live Again"), τους Sabaton και τους Fates Warning (σε πολύ μικρότερο βαθμό οι δύο τελευταίοι). Ακόμα και η υφή των φωνητικών μοιάζει διαφορετική. Η θεματολογία πάντως παραμένει σταθερή, όπως ίσως θα καταλάβατε ακόμα και από τον τίτλο του άλμπουμ.
Η ουσία όμως είναι πως ένας ακροατής που λάτρεψε το "Power Of Warrior", ίσως δυσκολευτεί να συνειδητοποιήσει και να χωνέψει την αλλαγή που έλαβε χώρα εδώ πέρα. Το άλμπουμ δεν είναι κακό, κάθε άλλο, αλλά είναι πολύ διαφορετικό από τον προκάτοχό του, και αυτό θα του κοστίσει σίγουρα ανάμεσα στους οπαδούς που δεν γουστάρουν τις αλλαγές και τις μεταμορφώσεις. Και επίσης εδώ δεν υπάρχουν συνθέσεις που ξεχωρίζουν και καρφώνονται με τη μία στο μυαλό (εκτός ίσως από το "Sail Away"), αλλά υπάρχει ένα σφιχτό και γεροδεμένο σύνολο, κάτι που πάντα φέρνει περισσότερα αποτελέσματα μακροπρόθεσμα, και προφανώς δε φέρνει καμία αίσθηση ικανοποίησης στους επιφανειακούς ακροατές που ακούνε σκόρπια κομμάτια στο YouTube.
Αυτή η συνοχή είναι που απαιτεί διαδοχικές ακροάσεις, αφενός για να προσαρμοστεί ο ακροατής στη νέα κατεύθυνση του συγκροτήματος, και αφετέρου για να κατανοήσει ευκολότερα τη μουσική συνέχεια ολόκληρου του δίσκου. Όπως και ο προηγούμενος δίσκος, έτσι και αυτός δεν ανακαλύπτει ξανά τον τροχό, αλλά εξυπηρετεί πλήρως το σκοπό του στο να διασκεδάσει τον ακροατή που ειδικεύεται στο είδος που πρεσβεύει. Τώρα, όσον αφορά αυτούς που αγάπησαν παράφορα το ντεμπούτο τους, εκεί θα έχουμε σίγουρα θέματα, προστριβές, αντιπαραθέσεις και ένα εκατομμύριο διαφορετικές γνώμες.
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
