BENIGHTED – “Necrobreed”

Γαλλία, η χώρα του έρωτα, του ρομαντισμού, του στρυφνού σωβινισμού και του άκρατου τοπικισμού, που δε μιλάνε Αγγλικά επίτηδες ακόμα κι αν πεθαίνει η ίδια τους η μάνα. Α, και των αρκετών ποιοτικών μέταλ συγκροτημάτων φυσικά. Προφανώς λόγω των σημείων των καιρών, όταν ακούτε Γαλλία οι περισσότεροι, το μυαλό πρώτα πάει στους Gojira, ακόμα κι αν δεν είστε οπαδοί τους. Υπάρχουν όμως κι άλλοι ήρωες που αξίζουν να προσεχθούν ιδιαίτερα, ειδικά αν έχουν καταγράψει αξιοθαύμαστη πορεία μέσα στα χρόνια κι από ελπίδες ενός ήχου κάποτε, έχουν πλέον γίνει άξιοι εκπρόσωποι του. Σίγουρα τέτοια είναι η περίπτωση των τρίκαφρων Benighted από το Saint Etienne, πατρίδα της πολυτιτλούχου ομάδας του Γαλλικού πρωταθλήματος (ας είναι καλά ο Πλατινί)! Τα παλικάρια μας που του χρόνου κλείνουν 20 χρονάκια από τη δημιουργία τους (πως περνάνε έτσι τα άτιμα) και 17 από την κυκλοφορία του πρώτου ομότιτλου δίσκου τους (όπου είχαν ένα πιο μαύρο ήχο, πριν ξεφύγουν οριστικά σε τσίτες και ταχύτητες), αισίως έφτασαν στον όγδοο δίσκο τους, ακριβώς τρία χρόνια μετά το προηγούμενο άλμπουμ τους ''Carnivore Sublime'', το οποίο χωρίς να είναι κακό άλμπουμ, προσωπικά δε μου ακουγόταν και με μεγάλη συνοχή, όπως και ο προκάτοχος αυτού, ''Asylum Cave'' το 2011, όπου προσωπικά όσο κι αν γούσταρα, κάτι σαν να έλειπε στο τέλος.

Γενικώς οι Γάλλοι από το 2007 και μετά έχουν σταματήσει τις πολύ συχνές κυκλοφορίες, και πλέον οι δίσκοι τους βγαίνουν ανά τριετία, σε αντίθεση με το διάστημα με την περίοδο 2000-2006, όπου με σπασμένα τα φρένα βγάλανε 5 δίσκους σε 6 χρόνια. Και τί δίσκους, ένας κι ένας όλοι τους. Το νέο άλμπουμ που λέγεται απλά και όμορφα ''Necrobreed'' προετοιμάζει από τον τίτλο του για το τι πρόκειται να συμβεί στα σχεδόν 39' που διαρκεί. 11 κομμάτια που κόβουν τη σκληρότερη μορφή σάρκας με αλυσοπρίονο, σκορπίζοντας αίμα και λοιπές όμορφες ρομαντικές ουσίες στον πλησιέστερο τοίχο ή πάτωμα και γενικά ενισχύουν το σαβουάρ-βιβρ (Γάλλοι εξάλλου, πως όχι;) μεταξύ των ηχείων και των αυτιών σας. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, καθώς το άλμπουμ τους βρίσκει με τρείς βασικές αλλαγές σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο. Από το συγκρότημα αποχώρησαν ο μπασίστας Eric ''Candy'' Lombard, ο κιθαρίστας Adrien Guérin και το χταπόδι που ακούει στο όνομα Kevin Foley, γυρολόγος από τους λίγους και πραγματικά συγκλονιστική απώλεια, ο τύπος έχει παίξει παντού, μέχρι και στους Sepultura για κάποια περίοδο, ενώ ήταν το άγνωστο Creature που έπαιξε στον περυσινό δίσκο του Abbath (κοινώς, όπου κι αν πήγε διέλυε τα πάντα). Στη θέση τους και χωρίς να χαθεί ιδιαίτερος χρόνος, προστέθηκαν τρείς νέοι αξιοπρόσεχτοι κύριοι.

Κι αν τα ονόματα του νέου μπασίστα Pierre Arnoux και του νέου κιθαρίστα Emannuel Dalle δε σας λένε κάτι, οι παλιότεροι και πιο έμπειροι στο διάβασμα της είδησης ότι νέος τους ντράμερ είναι ο ''πολύς'' Romain Goulon, ήδη τρίβετε τα χέρια σας χωρίς να έχετε καν ακούσει το δίσκο. Παιχτούρα από τις λίγες, μεταξύ άλλων έχει μοιράσει πολλά υπογλώσσια με τους Necrophagist στο παρελθόν, συμπεριλαμβανομένου και εμού, όταν τον είδα μαζί τους πριν αρκετά χρόνια απλά να παραδίδει μαθήματα διάλυσης των δερμάτων του σετ του. Με τους τρείς νέους παίχτες, οι δύο παλιοί, Olivier Gabriel στις κιθάρες και Julien Truchan στα φωνητικά, εξαπολύουν ανελέητη επίθεση στ' αυτιά σας, όχι όμως με το καλημέρα, καθώς προηγείται της σφαγής η παραπλανητική εισαγωγή του ''Hush Little Baby'', όπου ακούτε τη μαμά να προσπαθεί να κοιμίσει το μωράκι της, στο τελείωμα της οποίας προσπάθειας εκσφενδονίζεστε από τη θέση σας με την πριονοκορδέλα που ακούει στο όνομα ''Reptilian'', το οποίο έχει βγει και σε κλιπάκι και είναι η κατάλληλη προετοιμασία για τον ακροατή για τα 10 ακόμα επακόλουθα. Με το πόδι κολλημένο στο γκάζι σε σημείο να το σπάει και το όχημα να μένει εκτός ελέγχου, το κουιντέτο σε κάνει να μη σηκώνεις κεφάλι σε καμία στιγμή του δίσκου, ενώ αυτή τη φορά τολμώ να πω ότι υπάρχουν ωραία γεμίσματα στον ήχο τους που κάνουν τη διαφορά.

Τα μπλαστίδια και οι υπερηχητικές ταχύτητες κυριαρχούν, αλλά δε λείπουν όμορφα ρυθμικά σημεία που ενισχύουν τη βαρύτητα του ήχου τους, με τα ριφφ να κατεβαίνουν σε βάθος και βάρος και τα τύμπανα να ακολουθούν με εμβατηριακή δίκαση χωρίς να χρειάζεται να επικρατεί όλεθρος. Ο Truchan είναι φοβερό λαρύγγι ούτως ή άλλως, αλλά σ' αυτό το δίσκο πιάνει μία από τις κορυφαίες αποδόσεις της καριέρας του. Όταν υπάρχει και κομμάτι που τον ακούς συνοδεία με τον Trevor Strnad των The Black Dahlia Murder (''Forgive Me Father''), ε τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα καλύτερα. Φοβερά κομμάτια επίσης αποτελούν το ''Leatherface'' που ξεκινάει με σαμπλάρισμα τον Σβαρτσενέγκερ από τον ''Commando'' (με την αμίμητη σκηνή που λέει ''θυμάσαι που σου είπα θα σε σκοτώσω τελευταίο; ε είπα ψέμματα''...), ή το μόλις 88 δευτερολέπτων καφρομανιφέστο του ομότιτλου κομματιού. Το δε ''Mass Grave'' που κλείνει το δίσκο, είναι ένα φοβερό κομμάτι για το τέλος, που περικλείει ότι έχεις ακούσει στο δίσκο, καφρίλα, τεχνική, ταχύτητα και μείωση αυτής, πραγματικό διαμαντάκι. Μάλλον πρέπει να βρισκόντουσαν σε μεγάλα κέφια κατά τη δημιουργία του δίσκου και η προσθήκη των νέων μελών να τους έκανε μεγάλο καλό, δεν εξηγείται αλλιώς το πως ακούγονται τόσο προσαρμοσμένοι στις ανάγκες του συγκροτήματος με το καλημέρα.

Ο δίσκος ο οποίος συνιστάται να αποκτηθεί στην περιορισμένη του έκδοση, που περιέχει δύο διασκευάρες στα ''Biotech Is Godzilla'' των Sepultura (αρκετά ως απρόσμενα καλή προσπάθεια) και ''Christraping Black Metal'' των Marduk (του άλλαξαν τα πέταλα, έπαθα την πλάκα μου, ακούστε το όπως και δήποτε), φέρνει τους Benighted ξανά στη θέση ισχύος που βρισκόντουσαν κατά την προηγούμενη δεκαετία. Νομίζω (αν δεν είμαι ήδη σίγουρος) ότι είναι ο καλύτερος τους δίσκος από την εποχή των ''Identisick'' / ''Icon'' και ότι η φρεσκάδα που τους διακατέχει είναι εμφανής ακόμα και σε κάποιον που μπορεί να μην έχει ακούσει ποτέ ούτε νότα τους. Δε θα αποτελέσει έκπληξη θεωρώ το γεγονός ότι για άλλη μια φορά ακούγονται σαν τα γειτονικά ξαδερφάκια των Aborted (Γαλλία-Βέλγιο ένα τσιγάρο δρόμος που λένε). Σε αντίθεση με τους Βέλγους βέβαια, δεν έχουν αποκτήσει το ίδιο καλό όνομα (όχι ότι αυτό έχει διαφορά, αν ερχόντουσαν Ελλάδα θα είχαν 50 άτομα οι μεν, 100 οι δε), αλλά αν σας αρέσουν οι Aborted γενικά (δε βλέπω το λόγο πως γίνεται να ισχύει το αντίθετο αν είστε σωστοί και μη κουφοί κάφροι), τότε οι Benighted είναι σίγουρα συγκρότημα για σας, αν επίσης πάθατε πλάκα με το ''Retrogore'' των Βέλγων, τότε θα σας αρέσει και το ''Necrobreed'' (ακόμα και δίπλα να τα βάλεις, ''Retrogore'' / ''Necrobreed'' ακούγονται συγγενικά, τυχαίο;)... Δίσκος που στη χειρότερη των περιπτώσεων αξίζει ακροάσεων, οι υπόλοιποι που ξέρετε τι παίζει, ετοιμαστείτε για δυναμίτη και μηχανή που δουλεύει σε υψηλών οκτανίων ταχύτητα.

Βαθμολογία: 80/100

Για το Rock Overdose,

Δημήτρης Αλόρας