Δεν ξέρω πόσοι από εσάς γνωρίζετε τους Άγγλους Caina, πρόκειται όμως για βετεράνους στο χώρο, καθώς φτάνουν αισίως στο έβδομο άλμπουμ τους έχοντας διανύσει ένα σκοτεινό ταξίδι σε αφιλόξενες και άνυδρες μουσικές, καθώς όλα αυτά τα χρόνια αναμειγνύουν ωμό black metal με ambient και industrial στοιχεία.
Όσον αφορά τα black metal σημεία, ο ήχος είναι τίγκα ξερός και 'αφυδατωμένος', ωμός και παγωμένος, με τα γκάζια σπασμένα σε 'σαλταρισμένα' επίπεδα και συνοδεία ατέλειωτων blastbeats. Προφανώς όμως δεν ακολουθεί ολόκληρος ο δίσκος αυτό το μοτίβο, αφού τα ambient και τα industrial στοιχεία δεν εισέρχονται απλά για να συνοδεύσουν τα παγωμένα στοιχεία των κυρίως κομματιών, αλλά έχουν δημιουργηθεί και ολόκληρα ιντερλούδια με αυτά τα στοιχεία τα οποία δεν περιέχουν φυσικά όργανα μέσα τους και τα οποία δεν είναι μικρά σε διάρκεια, μάλιστα υπάρχει ένα τέτοιο ιντερλούδιο προς το τέλος του δίσκου το οποίο ξεπερνάει τα 12 λεπτά! Αυτά τα ιντερλούδια πάντως (σε τέτοιο στυλ περιλαμβάνεται και το intro) συνιστούν ένα ασαφές και ακατάσχετο συνονθύλευμα ήχων.
Στα σημεία όπου κατεβαίνει η ταχύτητα στα black metal μέρη, πέρα από τις ambient και τις industrial σφήνες, διακρίνονται και ορισμένα post-black στοιχεία τα οποία σε συνδυασμό με τα προηγούμενα προσπαθούν να δημιουργήσουν ατμοσφαιρικά και avant-garde 'εφιαλτικά' περάσματα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το άλμπουμ παύει να είναι αφιλόξενο. Ίσα ίσα που και αυτά τα περάσματα, αλλά και τα ιντερλούδια αυτού του ύφους ενισχύουν αυτήν την ιδιότητα.
Ένα πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ, σε συνηθισμένα στάνταρ βέβαια, από ένα άκρως ιδιαίτερο και με ιδιότροπο ήχο συγκρότημα, το οποίο απευθύνεται σε ακροατές με συγκεκριμένα γούστα. Το συγκρότημα κινείται εδώ και χρόνια σε ένα συγκεκριμένο στάνταρ, με το μουσικό ύφος να παραμένει αφιλόξενο για τον πολύ κόσμο. Τα τελευταία χρόνια είναι που έχουν υπεισέλθει οι διάφορες σφήνες με τις οποίες διαφοροποιούνται από το ωμό 'καθαρόαιμο' black metal παρελθόν, αλλά ακόμα κι έτσι, οι οπαδοί ξέρουν πλέον τι να περιμένουν και τι θα ακούσουν.
Βαθμολογία: 73/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
