Ημερομηνία δημοσίευσης: 28 Φεβρουαρίου 2019
Δε θα αρχίσω όπως συνήθως, με μια μικρή εισαγωγή με το ιστορικό και κάποια basics για το συγκρότημα. Όλοι ξέρουν τους Candlemass και την επιρροή τους στην καθιέρωση του είδους που λέγεται doom metal. Η μεγάλη είδηση που αφορά τη μπάντα έχει έρθει λίγους μήνες πριν, καθώς ανακοινώθηκε η επιστροφή, αυτή τη φορά full-time, του ορίτζιναλ vocalist Johan Längqvist. Είναι ο ίδιος που μας χάρισε την εξαιρετικές ερμηνείες στο ντεμπούτο της μπάντας, το θρυλικό πλέον “Epicus Doomicus Metallicus” του μακρινού 1986. Το Σεπτέμβρη του ’18 δήλωσαν ότι με αυτή την κίνηση «ήθελαν να γυρίσουν στις ρίζες των Candlemass, πίσω στην ψυχή και την ουσία του συγκροτήματος». Με το “The Door to Doom” σίγουρα τα κατάφεραν. Είναι το πέρασμά τους στην εποχή που αναπολούν.
Στα μάτια μου πρόκειται για τον πρώτο υποψήφιο δίσκο της χρονιάς. Από τα 8 κομμάτια δεν υπάρχει κάποιο που να υστερεί σε οποιονδήποτε τομέα. Η παραγωγή είναι άριστη (σφραγίδα της Napalm), το άκουσμα πάρα πολύ ευχάριστο χωρίς να κουράζει το αυτί και η διάρκεια των 48 λεπτών είναι τόση όση ώστε να περάσει στον ακροατή τα όσα θέλουν να πουν εδώ οι Candlemass. Και είναι η αλήθεια ότι είχαμε γύρω στα 10 χρόνια να τους ακούσουμε τόσο καλούς, μετά το πολύ δυνατό “Death Magic Doom” του 2009. Αυτό μαζί με το “The Door to Doom” είναι οι ωραιότερες κυκλοφορίες της μπάντας από το “Nightfall” και μετά, ήτοι εδώ και 32 ολόκληρα χρόνια.
Κύριος εγκέφαλος για άλλη μια φορά είναι η μεγάλη μορφή που λέγεται Leif Edling. Το μπάσο του είναι παντού και σε παρασέρνει σε ένα ταξίδι αγχώδους αναζήτησης. Τα αργά doom ριφς είναι καλύτερα από ποτέ (ιδιαίτερα απολαυστική η απόδοση των Björkman και Johansson), ενώ οι γρήγορες αλλαγές, χαρακτηριστικές των Candlemass, συμπληρώνουν αρμονικά τις φοβερές συνθέσεις. Τα ντραμς του Jan Lindh απόλυτα ταιριαστά, δίνουν έναν μεγαλύτερο τόνο επιβλητικότητας και σκοταδιού στην ατμόσφαιρα των κομματιών, μια ατμόσφαιρα που διατηρείται αναλλοίωτη από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Τέλος δε νομίζω να υπήρχε αμφισβήτηση στις φωνητικές ικανότητες του Längqvist, οι οποίες δεν απογοήτευσαν. Βέβαια, κάτι πολύ ενδιαφέρον, μην περιμένει κανείς να ακούσει τον ίδιο ακριβώς άνθρωπο από το “Solitude” ή το “Demon’s Gate”. Έχει αλλάξει η προσέγγισή του στην ερμηνεία κατά κάποιον τρόπο, ένα στυλ βέβαια αντίστοιχα επιτυχημένο με τότε. Έχοντας πει όλα αυτά, θα ήθελα να κάνω ιδιαίτερη μνεία σε κάποια κομμάτια.
Candlemass και Tony Iommi είναι ένας συνδυασμός βγαλμένος από τα καλύτερα όνειρα των μεταλάδων. Γι’ αυτό το “Astorolus - The Great Octopus” είναι ένα πολύ ξεχωριστό κομμάτι. Στο 3ο λεπτό ο Iommi συνεισφέρει με ένα δικό του σόλο και εμείς μένουμε να ακούμε εκστασιασμένοι ένα κομμάτι με καταπληκτική σύνθεση και στίχο μυθολογικό, σχετικό με το υπερφυσικό. Το απαλό outro η γαλήνη πριν την καταιγίδα, την οργή του φοβερού Astrolus.
Το “Black Trinity”, στη συνέχεια, σίγουρα αξίζει μια θέση στο setlist των επερχόμενων συναυλιών (για να περάσουν και από τα μέρη μας παρακαλώ) και ένας επιπλέον λόγος είναι, πέρα του ότι πρόκειται για ένα άκρως ξεσηκωτικό και δυναμικό κομμάτι, ο χρόνος που αφιερώνει, στο 4ο λεπτό περίπου, σε ένα σύντομο ορχηστρικό ιντερλούδιο με τα κρουστά στο προσκήνιο, πριν επιστρέψει στο ψητό για το τελικό showdown στο τέλος. Απλά φοβερή σύνθεση.
Το πρώτο single με τίτλο “House of Doom” είναι η κορύφωση ενός μεγαλειώδους αποτελέσματος. Αν και το κομμάτι πρωτοκυκλοφόρησε σχεδόν ένα χρόνο πριν με τον παλιό vocalist Mats Levén στο μικρόφωνο, ο οποίος έκανε αδιαμφησβήτητα καλή δουλειά, ήρθε ο Längqvist για να το τελειοποιήσει και να του δώσει την απαραίτητη ωμότητα που χρειαζόταν. Είναι το κομμάτι που σε κάνει να περάσεις μια και καλή την πόρτα της μοίρας, μέσα στο σπίτι που τη φιλοξενεί. Θα το χαρακτήριζα το “Hotel California” των Candlemass.
Κλείνοντας, το δεύτερο single “The Omega Circle” ήταν το σημείο που οι πολλοί είπαμε ότι η καινούρια δουλειά θα έρθει για να μείνει. Είναι το κομμάτι που κλείνει το άλμπουμ και εύκολα διακρίνει κανείς την αύρα “Nightfall” που το περιτριγυρίζει από όλες τις πλευρές. Αυτό που σίγουρα ξεχωρίζει είναι οι μουσικές διαφοροποιήσεις μεταξύ intro (γλυκιά ακουστική μελωδία), κουπλέ νο. 1 (απίστευτα heavy doom), ρεφρέν, κουπλέ νο. 2 και outrο. Πέτα και μερικά σόλο μέσα και αυτό που έχεις είναι μια κομματάρα ολκής.
Έχει ήδη γίνει αντιληπτό• πόρισμα: εξαιρετικό.
Αγαπημένα κομμάτια: “Splendor Demon Majesty”, “Astorolus - The Great Octopus”, “Black Trinity”, “House of Doom”, “The Omega Circle”
Βαθμολογία: 89/100
Για το Rockoverdose.gr
Κυριάκος Μιχαλόπουλος
Comments
