Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Φεβρουαρίου 2017
Συνήθως, όταν κυκλοφορεί ένα ντεμπούτο που προκαλεί αίσθηση, ακόμα κι αν πρόκειται αποκλειστικά για underground κύκλους, και περνάνε πολλά χρόνια μέχρι να ακολουθήσει ο διάδοχός του, συνήθως έχουν προκύψει κάποια αξεπέραστα προβλήματα, και επίσης, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, ο διάδοχος καταντάει κατώτερος από τον προκάτοχό του.
Σε αυτήν την ιδιαίτερη περίπτωση κατατάσσεται αναμφίβολα και το σχήμα του ικανότατου κιθαρίστα, Dominic Cifarelli, τον οποίο ίσως γνωρίζετε από το supergroup των Rock Star Supernova. Το ντεμπούτο του συγκροτήματός του είχε κυκλοφορήσει πριν από 10 χρόνια και είχε δημιουργήσει μια αίσθηση στους underground κύκλους του progressive. 10 χρόνια μετά όμως, και χωρίς να γνωρίζουμε τι συνέβη ενδιάμεσα, με την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ, το συγκρότημα δείχνει να έχει χάσει την ταυτότητα, την προσωπικότητά του και την κατεύθυνσή του.
Κι αυτό γιατί σε κάθε σημείο των συνθέσεων βρίσκουμε στοιχεία που δείχνουν τον αποπροσανατολισμό της πορείας τους μετά από τόσα χρόνια. Πιο συγκεκριμένα, το εναρκτήριο κομμάτι (μετά την εισαγωγή) "Goddamned" χρησιμοποιεί Lamb Of God riffολογία, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία μάλιστα, καθώς αν βρίσκονταν σε Log άλμπουμ εύκολα θα χαρακτηρίζονταν fillers. Το ακουστικό "Spirit Carousel" κρίνεται ικανοποιητικό, αλλά ανούσιο καθώς έχει προηγηθεί το "Nightmare", το οποίο έχει ως βάση του το industrial, έχοντας όμως και pop μελωδίες, οι οποίες παρεμπιπτόντως κυριαρχούν σε πολλά σημεία. Παρεμπιπτόντως, σας ανέφερα πως το άλμπουμ 'τυπικά' είναι progressive? Και σε κάποια σημεία όπου μπαίνουν και οι εφτάχορδες κιθάρες πειραματίζονται και με το djent. Χρησιμοποιούν την 'ταμπέλα' σαν καμουφλάζ για να δικαιολογήσουν τους πειραματισμούς τους, αλλά συνοψίζοντας, αυτά είναι λίγα από τα παραδείγματα ενός άλμπουμ που ενώ είχε καλές προθέσεις, διαθέτει τόσα πολλά και διαφορετικά στοιχεία, που καταλήγει τσαπατσούλικο.
Αυτό συμβαίνει όχι λόγω των πολλών διαφορετικών στοιχείων που διαθέτει, αλλά γιατί αυτά τα στοιχεία βρίσκονται ατάκτως διανεμημένα και σκορπισμένα δίχως σχέδιο μέσα στο δίσκο. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η χρήση διαφορετικού τύπου κιθάρων ακόμα και μέσα στο ίδιο κομμάτι. Σαν αποτέλεσμα έχουμε ένα δίσκο τόσο αχταρμά, που θυμίζει έναν υπολογιστή 15ετίας που δεν έχει κάνει ποτέ του ανασυγκρότηση.
Βαθμολογία: 57/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
