Ημερομηνία δημοσίευσης: 15 Μαΐου 2017
Πέρασαν κιόλας 10 χρόνια από την κυκλοφορία του τελευταίου άλμπουμ των Cosmosquad, ενός σχήματος άγνωστου στο ευρύ κοινό, ακόμα και στους κύκλος των prog οπαδών. Πρόκειται για κάτι αναμενόμενο όμως, από τη στιγμή που επέλεξαν τον insturmental δρόμο στην progressive έκφρασή τους, ένα δρόμο δύσβατο, στον οποίο μόνο οι Liquid Tension Experiment έγιναν διάσημοι, κι αυτό λόγω των μελών του, χωρίς να θέλω να υποβιβάσω τις εξαιρετικές δουλειές και συνθέσεις τους. Αλλά πιστεύω πως χωρίς τα διάσημα μέλη τους, θα είχαν καταλήξει και εκείνοι αφανείς όπως τόσα και τόσα σχήματα σε αυτόν τον ιδιαίτερο χώρο.
Ένα από αυτά τα σχήματα είναι φυσικά οι Cosmosquad, οι οποίοι προφανώς έχουν αποδεχτεί αυτήν την πραγματικότητα, καθώς παρ'όλο που ξεκίνησαν να δισκογραφούν το 1997, έχουν κυκλοφορήσει μόλις τέσσερα άλμπουμ με το παρών, δείχνοντας πως η μουσική τους έκφραση δεν στηρίζεται στις προτεραιότητές τους για επιβίωση, αλλά είναι κάτι που το κάνουν καθαρά για χόμπι. Και πολλές φορές, αυτό λειτουργεί υπέρ της μουσικής, καθώς όταν υπάρχει ο οικονομικός παράγοντας στη μέση μαζί με την κερδοφόρα σκέψη, μπορεί να επικρατήσουν σκέψεις αλλαγής προς το εμπορικότερο θυσιάζοντας το όραμα των μουσικών στο συγκρότημα.
Βέβαια, θα ήταν εκ προοιμίου δύσκολο να παρατηρηθεί μια τέτοια στροφή σε έναν τόσο αντιεμπορικό και περίπλοκο ήχο. Πόσο μάλλον όταν δε μιλάμε για καθαρόαιμο progressive rock/metal, αλλά για ανάμειξη με jazz-rock και fusion-rock, κάτι που το καθιστά εντελώς ακατάλληλο για εμπορικούς πειραματισμούς και συμβιβασμούς, ακόμα κι από τη στιγμή που δε διαθέτουν τις ικανότητες των μελών των LTE (οι οποίες βέβαια είναι παγκόσμιας κλάσης και ελάχιστα άτομα στον κόσμο στέκονται στο επίπεδό τους).
Ειδικά μάλιστα από τη στιγμή που προσπαθούν να μην αναπαράγουν τα κλισέ του ήχου, αλλά να προσπαθούν να πειραματιστούν, όχι εμπορικά όπως προαναφέραμε, αλλά τελείως ελεύθερα και μέσα στα πλαίσια του ήχου, δεν πετυχαίνουν μόνο το βασικό σκοπό ενός τέτοιου άλμπουμ, που είναι να κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή και να μη βαριέται εύκολα, αλλά, καταφέρνοντας να κατανείμουν ισόποσα τα συστατικά που διαθέτει αυτό το άλμπουμ, δημιουργούν έναν ήχο εκλεκτικό μεν, έντονα ποιοτικό δε, τη στιγμή που μάλιστα πιθανόν αυτό να είναι και το πιο σκληρό και μεταλλικό άλμπουμ στη δισκογραφία τους (στα prog πλαίσια πάντα). Για όσους ψάχνονται με τους συγκεκριμένους instrumental ήχους, αυτή η κυκλοφορία είναι must.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
