Κάθε review για δίσκο τον Deftones ξεκινάει σχεδόν πάντα με δύο σημαντικές παραμέτρους: οι Καλιφορνέζοι ήταν ανάμεσα στις μπάντες που γιγάντωσαν το NU metal στις αρχές της δεκαετίας του ’90 (πρώτο Χ, τουλάχιστον για τους Έλληνες οπαδούς, οι οποίοι δεν έχουν και σε πολύ μεγάλη εκτίμηση τον συγκεκριμένο ήχο) και δεύτερον η φωνή του Chino Moreno. Άλλοι την αγαπάνε, άλλοι δεν μπορούνε να τον ακούνε!
Τα διαβάσετε όλα τα παραπάνω; Ωραία. Ξεχάστε τα! Γιατί πολύ απλά δεν έχουν τη παραμικρή σημασία όταν συζητάμε για το Ε-Π-Ι-Κ-Ο “Gore”! Πώς να έχουν σημασία άλλωστε όταν μιλάμε για ένα δίσκο που λειτουργεί ως ένα σύνολο τραγουδιών, τα οποία «χτίζουν» σταδιακά ένα τρομακτικά αριστουργηματικό αποτέλεσμα, το οποίο μεγαλώνει με κάθε ακρόαση που του κάνεις; Μουσικά συνεχίζουν το απίστευτο σερί, το οποίο έχει ξεκινήσει με το “White Pony” (προ αμνημονεύτων χρόνων). Μπορεί να ξεκίνησαν από το NU metal αλλά μετά τον προαναφερθέν δίσκο…εκτόξευση: άρχισαν να προσθέτουν στις πολύ ιδιαίτερες συνθέσεις τους τρομερές ατμόσφαιρες, (πάντα με τα τρομερά riff του Carpenter), post rock περάσματα, μερικές alternative στιγμές και γενικά να έχουν δημιουργήσει έναν ήχο που είναι αποκλειστικά δικός τους. Το καταλαβαίνεις με τη μια ρε παιδάκι μου: Αυτό είναι Deftones, τέλος!
Μπορεί τα επιμέρους τραγούδια του δίσκου να είναι εξαιρετικά (“Hearts/Wires”, “Acid Hologram”, το ΤΕΛΕΙΟ “Phantom Bride” κ.τ.λ.), αλλά το “Gore” είναι πολύ μεγαλύτερο από μερικά τραγούδια. Είστε, δεν είστε οπαδοί, δοκιμάστε τα κάτωθι απλά βήματα: τοποθετήστε τα ακουστικά σας, πατήστε play και αφήστε τα υπόλοιπα στους Deftones. Μπορεί να ακούγεται απίστευτα cliché κάτι τέτοιο, αλλά σε βάθος χρόνου θα δικαιωθείτε διπλά και τριπλά (50 σερί ακροάσεις, can’t be wrong).
Επίσης θα πρέπει να ζητήσουν συγνώμη από τους «ταμπελάκηδες», καθώς συζητάμε για ένα συγκρότημα, το οποίο δεν μπορούν να το κατατάξουν σε καμία κατηγορία. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο σήμερα; Ε αυτοί το έχουν καταφέρει!
Ακόμη δυσκολότερο όμως, είναι να συνεχίζεις να κυκλοφορείς σερί δισκάρες. ΚΑΙ αυτό το έχουν καταφέρει!
Επίσης προσπαθώ να θυμηθώ αν έχει υπάρξει παρόμοια περίπτωση: οπαδοί να υποστηρίζουν ότι ο όγδοος δίσκος ενός συγκροτήματος είναι ο καλύτερος της καριέρας τους. Και μόνο όμως που συζητάνε οι οπαδοί τους κάτι τέτοιο για το “Gore”, είναι πολύ σπουδαίο.
Η παραγωγή, το επίπεδο των μουσικών και τα υπόλοιπα τεχνικά θέματα, είναι υπεράνω κάθε σχολιασμού. Όλα σε δυσθεώρητα επίπεδα. Δεν υπάρχει λόγος να βάλω άριστα στο δίσκο, γιατί πολύ απλά ο επόμενος θα είναι ακόμη καλύτερος. Και εμείς, δυστυχώς, πάνω από 100 δεν έχουμε!
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Γιώργος Αναγνωστόπουλος
Comments
