“Κολλημένος με τον Udo”
Όσοι με διαβάζουν τακτικά, θα ξέρουν ότι η σχέση μου με τη σουηδική σκηνή είναι ιδιαιτέρως θερμή, σε σημείο να είμαι προκατειλημμένος αρκετές φορές. Με την ελπίδα λοιπόν ότι θα ακούσω κάτι ενδιαφέρον ανέλαβα τους Devil's Guns, οι οποίοι είναι πιστοί οπαδοί του κλασσικού heavy και ειδικά της πρώιμης εποχής των Accept. Ενδιαφέρον έτσι; Νομίζατε…
Λογικό είναι πως κάθε μπάντα στα πρώτα της βήματα θα έχει έντονα στοιχεία από τους καλλιτέχνες που την επηρέασαν και λογικό επίσης βρίσκω η επιρροή αυτή να είναι κάποιο μεγάλο όνομα του χώρου. Με αυτό στο μυαλό μας λοιπόν ας εξερευνήσουμε το παρθενικό πόνημα των Σουηδών.
Από την πρώτη κιόλας νότα του “Hot Rock City”, το οποίο είχε κυκλοφορήσει και σε single, γίνεται εμφανές ότι έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ κλασσικό ηχόχρωμα για τα heavy δεδομένα. Αφηνιασμένα ριφς, ψηλές νότες στην φωνή με αρκετό γρέζι, κομμάτια που ασχολούνται κυρίως με το πώς να ζήσεις μια ανέμελη ζωή και δαιμονισμένα σόλο. Η συνταγή της επιτυχίας, θα μπορούσε να πει κάποιος. Τουναντίον, παίζει ρόλο και ο σεφ για να δέσει το γλυκό. Στον ρόλο του σεφ η μπάντα, η οποία φαίνεται να πήρε επ’ ακριβώς τα στοιχεία των Accept επί εποχής Udo, έβαλε μέσα και λίγο στυλάκι από Motorhead, όσων αφορά την εμφάνιση, και μας παρουσίασε ίσως τον πιο ανέπνευστο δίσκο της χρονιάς.
Σίγουρα το προαναφερθέν κομμάτι ή το “Spitfire”, σε άλλες εποχές να αποτελούσαν μεγάλα χιτάκια, αλλά εν έτει 2016 οφείλεις να έχεις έστω και λίγο προσωπικά στοιχεία στον ήχο σου, σημάδι του ότι ζεις στο τώρα ή απλά ότι δημιούργησες κάτι. Και βέβαια δεν είναι μόνο η αντιγραφή που μου έκατσε στραβά. Το όλο εγχείρημα μοιάζει τελείως άψυχο, ερχόμενο σε πλήρη αντίθεση με την τρέλα που χαρακτηρίζει τους συμπατριώτες τους Enforcer.
Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν, το “Dinty N' Damned” δεν τολμά ούτε στο ελάχιστο να εισάγει κάτι δικό του και φρέσκο στο είδος. Μπορεί βέβαια το Heavy να έχει οριοθετηθεί εδώ και χρόνια, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η στείρα αντιγραφή είναι και ευπρόσδεκτη. Πρώτος δίσκος είναι βέβαια, ίσως στο μέλλον να υπάρξει το απαραίτητο ζύμωμα για να γίνει το κάτι παραπάνω, αλλά για την ώρα, ακόμη και οι «βαμμένοι» του είδους μείνετε μακριά. Ίσως και να πέρασα καλά με ορισμένα κομμάτια του, αλλά σίγουρα στο μέλλον θα το λησμονήσω και μάλλον γρήγορα…
Βαθμολογία 40/100
Για το Rock Overdose,
Ηλίας Ιακωβόπουλος