“Πίσσα και θειάφι”
Μετά από 6 χρόνια απουσίας, οι Φινλανδοί Draugnim επιστρέφουν με το τρίτο και το πιο φαρμακερό άλμπουμ τους. Δεν έχουν αποβάλλει εντελώς την απεριόριστη αγάπη τους για τους Moonsorrow, αλλά η επιρροή τους εδώ περιορίζεται αρκετά.
Τα folk στοιχεία του ήχου τους εδώ χρησιμοποιούνται σαν ένα από τα διάφορα συστατικά που έχουν χρησιμοποιηθεί και όχι σαν τη βάση. Η βάση σε αυτό το άλμπουμ είναι το επικό black metal, όπως το δίδαξαν οι Immortal, αλλά όπως έχουν αποδείξει οι Draugnim στο παρελθόν, δεν αντιγράφουν κατά κόρον, αλλά χρησιμοποιούν πολλά βασικά στοιχεία για να φτιάξουν ένα πιο προσωπικό ήχο.
Αυτό διότι μπορεί οι επικές ιαχές και οι επικοί ρυθμοί να κυριαρχούν, ωστόσο μέσα στο ηχητικό κράμα έχουν προστεθεί διάφορα folk στοιχεία, majestic μελωδίες και φυσικά η πίκρα του black metal. Τα riff είναι ποτισμένα με οξύ και θειάφι, ακόμα και στις πιο ήρεμες στιγμές τους, όπως για παράδειγμα στις εισαγωγές των τραγουδιών. Ο ρυθμός είναι αρκετά mid-tempo για να ενισχύεται η επικότητα των συνθέσεων, όπου υπάρχουν όμως ξεσπάσματα είναι καλά χωνεμένα και σωστά αναμεμειγμένα με το υλικό.
Φυσικά, διατηρούν ακόμα τον παγανιστικό χαρακτήρα τους μέσα σε όλη την ηχητική πανδαισία. Είναι πάντως ένα στοιχείο κιθαριστικά ενισχυμένο που κάνει το άλμπουμ να θυμίζει περισσότερο Primordial παρά Moonsorrow. Κάθε κορύφωση ακολουθεί την επόμενη, με αποτέλεσμα ένα περιπετειώδες και δαιδαλώδες αποτέλεσμα με μεγάλη διάθεση εξερεύνησης, με τις μελωδίες να συμπληρώνουν και όχι να νερώνουν τον ήχο. Κάθε κομμάτι του δίσκου εξυπηρετεί διαφορετικό σκοπό, άλλο κλίνει προς την απόγνωση, άλλο προς το μίσος, ενώ υπάρχουν και ελάχιστες ταξιδιάρικες στιγμές. Κοινό σημείο πάντως είναι η διάχυτη όξινη ατμόσφαιρα που συνδυάζεται με λίγες γλυκές majestic μελωδίες στην κατάλληλη ποσότητα.
Ίσως υπάρξουν κάποιοι που γκρινιάξουν για την ξερή και αφιλόξενη παραγωγή, το θέμα όμως είναι ότι ακόμα και αυτή έχει σκοπό να τονίσει τη διάθεση του δίσκου να απωθήσει τους τουρίστες, ενισχύοντας το μουσικά αφιλόξενο περιβάλλον. Είναι ένας δίσκος που σε πιάνει από τα μούτρα και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα ούτε δευτερόλεπτο μέχρι το τέλος. Οι όξινες και ζοφερές ατμόσφαιρές του φροντίζουν άψογα και γι’ αυτό.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
