Ημερομηνία δημοσίευσης: 13 Νοεμβρίου 2017
Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι, ισχυρίζεται μια λαϊκή ρήση και μιας και στις παρακάτω γραμμές το ενδιαφέρον μας μονοπωλούν οι Ιταλοί folk/power metallers Elvenking, ξεκινάω από ένα γενικό πόρισμα εξοχικού ηχοχρώματος για να περιγράψω συνοπτικά τη μέχρι τώρα πορεία τους στο μουσικό κόσμο. Δίσκο με δίσκο, χωρίς να κάνουν και πολύ σαματά, έχτισαν μια στιβαρή φήμη και τα εννέα πλέον δημιουργήματά τους, στέκουν με πυγμή ανάμεσα στις σημαντικές κυκλοφορίες του είδους, καθιερώνοντας σταθμό με σταθμό σε όλο και υψηλότερο βάθρο το όνομά τους. Άλλοτε λυρικοί, άλλοτε πιο παραμυθάδες, άλλοτε επιθετικοί, αλλά πάντα με πρόσημο τις παγανιστικές δοξασίες και τη folklore αισθητική του προχριστιανικού κόσμου (δεν είχε μόνο η κεντρο-βόρεια Ευρώπη παγανιστική κουλτούρα, άλλωστε), συνθέτουν ένα επικίζον μελωδικό folk power metal, με συγκρατημένες ταχύτητες (χωρίς την έλλειψη εξάρσεων) και μελωδίες μπολιασμένες ρομαντική επιστροφή σε αλλοτινές εποχές.
Ο νέος δίσκος της μπάντας, “Secrets of the Magick Grimoire”, κατά τα λεγόμενα των ίδιων των πρωταγωνιστών, ξεφεύγει ηχητικά από τους προκατόχους του και δη από το όγδοο album “The Pagan Manifesto”, πράγμα που παρατηρεί κανείς από την πρώτη ακρόαση. Το power metal στοιχείο εμφανώς ενισχυμένο, τα folk γεμίσματα παρόντα αλλά όχι μονοπώλια των θεμελίων δομής και ατμόσφαιρας, τα φωνητικά εμπλουτισμένα και οι μελωδίες να λικνίζονται ανάμεσα σε metal και folk πλαίσια, με εμφανή προσπάθεια εύρεσης μιας χρυσής τομής ανάμεσα στους δύο (ταιριαστούς, το δίχως άλλο) μουσικούς κόσμους. Συνθέσεις που κλίνουν στο μεταλλικό πυρήνα (πχ “A Grain of Truth”, “Invoking the Woodland Spirit”), συναντούν μια πλειοψηφία πιο παραδοσιακών(αλλά βουτηγμένων σε metal παρανομαστή) σε ένα χορό γύρω από την τελετουργική φωτιά, που ανέκαθεν έκαιγε για να φωτίσει τα κοινά σημεία του σκληρού ήχου με τη folk οπτική, είτε μιλάμε για θεματολογία στίχων είτε για ενορχήστρωση. Χωρίς να άκουσα έναν αριστουργηματικό δίσκο, σαν ολότητα, η προαναφερθείσα χρυσή τομή προσεγγίστηκε εμφανώς περισσότερο από τα τελευταία albums -τουλάχιστον σε επίπεδο απόδοσης των συνθετικών ιδεών- αλλά με μια σταθερή απόσταση από το παραδοσιακό power metal.
Η παραγωγή τονίζει τον ηλεκτρισμό και το heavy πνεύμα του metal τρόπου εξιστόρησης των Ιταλών βάρδων, ωστόσο συχνά αφήνει πίσω τις κιθαριστικές επιδρομές, είτε μέσω κάποιου εφέ υπόκωφης ακουστικής, είτε με ενδυνάμωση όλων των άλλων στοιχείων, πιθανότατα για να μη σκληρύνει υπέρ του δέοντος και θαμπώσει ο λυρισμός. Δεκτό, τα folk αποκαλυπτήρια των μελωδικών γραμμών είναι το συνθετικό στοιχείο των Elvenking, ακόμα και στις heavy στιγμές που υπογράφουν οι επιρροές τύπου Guardian των late 80’s early 90’s, οι κλίμακες απογειώνονται στη συνάντηση της μεταλλικής ηδονής με το σκάλδικο ξόρκι, που αγνοεί την ύπαρξη ρεύματος και ηλεκτρικών φορτίων. Αυτή η περιπλάνηση ανάμεσα στο euro power και τη folk πατρίδα χαρακτηρίζει το “Secrets of the Magick Grimoire” και το αν ο ακροατής αγκαλιάσει το αποτέλεσμα, νομίζω έγκειται όχι τόσο στο αν η μπάντα έσκισε, αλλά στο τι θέλει κανείς να ακούσει. Ιδανικό για ταξιδιάρικη διάθεση, για ένα soundtrack μιας εξόρμησης από το αστικό κέντρο στην πραγματικότητα της φαντασίας, για τη φθινοπωρινή μουντή θαλπωρή αλλά μακριά από την ικανοποίηση για τσιρίδες και εκτόνωση, air guitar και ξεχαρβάλωμα αυχένα μέχρι κορυφώσεως κάποιου πομπώδους ρεφρέν τύπου “Man on a Mission”. Η ακροβασία ανάμεσα στους δύο κόσμους γέρνει στο ασφαλές τραμπολίνο της ατμόσφαιρας του δάσους και της μειωμένης έντασης, πρόκειται για τη μούσα, που σίγουρα στη μπάντα αποπνέει γαλήνη και σιγουριά.
Τα vocal lines της μπάντας είναι κατά πλειοψηφία όσο ταξιδιάρικα προσδοκεί κανείς, διάσπαρτα στο δίσκο βρίσκει κανείς μικρούς αρμονικούς ύμνους. “The One We Shall Follow”, “The Horned Ghost and the Sorcerer”, “The Dawn Light”, “The Wolves Will Be Howling Your Name”, αν μπορούσα να βάλω ένα φωσφοριζέ στάμπιλο σε κάθε μελωδία, που έκανε πιο ψηλά και πιο πράσινα τα δέντρα, πιο προσιτή- στα όρια του απτού- τη μαγεία, πιο θελκτική την επαφή με την παράδοση της εξοχής, πιο περήφανο το ΑΡΡΩΣΤΟ (θα έσκαγα αν δεν το υπογράμμιζα!) εξώφυλλο, η πολυχρωμία θα γέμιζε έκανε τον αναγνώστη να πνιγεί στην αναμονή και τις προσδοκίες. Αν τελικά έψαχνε αυτό που αναζητούσα κι εγώ, μετά την ακρόαση θα χαμογελούσε πλατιά, ακόμα κι αν, επαναλαμβάνω, δε γίνεται λόγος για αριστουργηματική κυκλοφορία. Μικρές αδυναμίες θεώρησα το επιτηδευμένο brutal τμήμα του “A Grain of Truth”, το poppy power μοτίβο του “Draugen’s Maelstorm” (δεν έχω πάψει να αναρωτιέμαι αν αυτό έχει τις απαρχές του στη νουβέλα του Πόε), το επιτηδευμένα μελό “Straight Inside Your Winter”, καθώς και την έλλειψη ενός τραγουδιού, που να αποθεώσει την έννοια της σύνθεσης(και όχι μόνο της ενορχήστρωσης ή των μεμονωμένων πωρωτικών vocal lines) και να καρφωθεί στο πάνθεον του storytelling power metal (σιγά, μη βαράτε, δεν είναι νέα ταμπέλα!).
Ακούστε το “The Voynich Manuscript”ή το “The One We Shall Follow” και θα ανοίξει αυτόματα το βιβλίο που κραδαίνει το αλλόκοτο πλάσμα του εξωφύλλου. Είναι η οπτική της μπάντας και τα υλικά κατασκευής τούτου του album, σε δύο μικρογραφίες. Θα ακούσετε τη ζωτικότητα, την όρεξη για δουλειά, την εμπιστοσύνη στα τραγούδια, την περηφάνια του δημιουργού, την ίντριγκα του παραμυθά. Σε πιο μουσικούς όρους, θα ακούσετε την κληρονομιά του euro-power, την επίδραση των Avantasia στο ζήτημα της εισαγωγής του παραμυθιακού στο είδος, θα ακούσετε μια θρησκευτική ευλογία στο γάμο της folk ηρεμίας με τη metal ονειροπόλα δυναμική, θα ακούσετε πολλές μελωδίες, θα ακούσετε ιστορίες, θα ακούσετε γεμάτα τύμπανα, ωραίες ηλεκτροκιθαριστικές γέφυρες, χωροδιακά φωνητικά, ιπποτικά ρεφρέν, λυρικές εισαγωγές, τρομερές στιγμές για το είδος(π.χ “The Horned Ghost and the Sorcerer”) και σας εύχομαι να αποκτήσετε ακόμα περισσότερα «κολλήματα» από όσα απέκτησα εγώ. Όταν ένας δίσκος είναι πραγματικά τόσο δουλεμένος και με τόσο δυνατούς ανέμους ταυτότητας και ατμόσφαιρας, το να μη μπορεί να κάνει το βήμα προς τη συνολική αποθέωση, κάπως ξενίζει. Σίγουρα το “Secrets of the Magick Grimoire” σε τσιμπάει, αποβάλλοντας το γνωστό σε όλους δηλητήριο του εθισμού, στο βαθμό να ζητάς να το ξανακούσεις. Ακρόαση με την ακρόαση, θα βρει κανείς όλο και περισσότερα μυστικά, θα ανακαλύπτει νέες πτυχές εντός του χορού των μελωδιών, θα νιώσει την ανάγκη να τον ακούσει αποκομμένος από την πόλη, στο φυσικό του περιβάλλον, αν επιτρέπετε, και αυτό το υπογραμμίζω, βγάζοντάς του το καπέλο. Το να βάζεις τον ακροατή στον κόσμο από τον οποίο εμπνέεσαι είναι καλλιτεχνική δεξιοτεχνία, συνοδευόμενη με μια επιβεβλημένη επιβράβευση από μέρους μας στους δημιουργούς.
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rock Overdose,
Θοδωρής Καλουδιώτης
Comments
