Ημερομηνία δημοσίευσης: 15 Νοεμβρίου
Τόπος: Μουσείο Del Prado
Ημερομηνία: Νοέμβριος 2016
Ώρα: 12.15
-Και εδώ βλέπετε ένα από τα σημαντικότερα έργα της Μπαρόκ περιόδου, με θέμα τον αρχαιοελληνικό μύθο της Αράχνης.
-Ποιος το ζωγράφισε;
-Ο πίνακας ανήκει στον Diego Velazquez, δημιουργήθηκε το 1657 και είναι ελαιογραφία σε μουσαμά. Βέβαια όσο και σημαντικός αν είναι αυτός ο πίνακας, ο Velazquez δεν κατάφερε να αποδώσει το μύθο της Αράχνης, όπως το έκαναν οι Enemy of Reality στον καινούργιο τους δίσκο.
-Με συγχωρείτε, των ποιων;
-Των Enemy of Reality, ενός αθηναϊκού Symphonic Metal συγκροτήματος που μερικές βδομάδες πριν κυκλοφόρησε το νέο του δίσκο, με τίτλο "Arakhne". Και επειδή από τις κενές σας εκφράσεις καταλαβαίνω ότι δεν έχετε ιδέα για τι πράγμα μιλάω, να σας πω ότι οι Enemy of Reality έχουν στις τάξεις τους τον Philip Stone και την Ηλιάνα Τσακιράκη, από τους Meden Agan, και σχηματίστηκαν πριν 3 χρόνια. Tο ντεμπούτο άλμπουμ τους, με τίτλο "Rejected Gods", αν και κυκλοφόρησε μονάχα ένα χρόνο μετά, απέσπασε πολύ καλές κριτικές. Το υπόλοιπο line-up συμπληρώνεται από τον Θάνο στο μπάσο, από τον Στυλιανό στις κιθάρες, ενώ στα πλήκτρα βρίσκεται από πέρσι ο Λεωνίδας των Neperia.
-Συγγνώμη!
-Ναι;
-Νόμιζα ότι θα μας μιλάγατε μόνο για τα έργα που εκτίθενται στο μουσείο.
-Έλα εδώ. Πάρε 10 ευρώ και πήγαινε έξω φάε μια παέγια. Έλα αγοράκι μου, άντε. Λοιπόν, που είχα μείνει; Α ναι. Οι Αθηναίοι που λέτε στον "Arakhne" μας μιλάνε για την ιστορία της Αράχνης, η οποία ήταν μια εξαιρετική υφάντρα και που εξαιτίας του ταλέντου της κατέληξε να είναι αλαζόνας, για την αναμέτρησή της με τη θεά Αθηνά, για το τέλος της και τη μεταμόρφωσή της. Και στη δημιουργία αυτού του δίσκου έχουν συνεισφέρει με τις εμφανίσεις τους οι Jeff Waters των Annihilator, Fabio Leone των Rhapsody of Fire και Chiara Malvestiti των Chrysalis
-Δεν τραγουδάει και live με τους Therion αυτή;
-Μπράβο. Δικιά μου είσαι εσύ. Όσον αφορά τη μουσική του άλμπουμ, οι Enemy of Reality πατάνε σε διάφορα είδη του metal, με το κυρίαρχο να είναι φυσικά αυτό του συμφωνικού, ενώ θα ακουστούν και μελωδίες κλασσικού Heavy, Power, αλλά και Gothic, όπως κυρίως συμβαίνει στο "Weakness Lies Within", όπου τα πλήκτρα βγαίνουν πιο μπροστά και δίνουν ένα ξεκάθαρο Gothic συναίσθημα στο κομμάτι. Βέβαια, τα δυο στοιχεία που ξεχωρίζουν στο άλμπουμ, είναι η εκτεταμένη και φοβερή χρήση της ορχήστρας και τα φωνητικά της Ηλιάνας. Η ορχήστρα πότε συνοδεύει διακριτικά τα υπόλοιπα metal όργανα και πότε τα παραμερίζει για να βγει μπροστά και να αναλάβει τα ηνία. Και όποτε το κάνει αυτό, η μουσική γίνεται πολύ πιο δυναμική και αποκτά ένα εξαιρετικό επικό συναίσθημα. Και σε εκείνα τα σημεία μπαίνει δυνατά και η metal πλευρά του δίσκου, στην προσπάθειά της να συμβαδίσει με την ορχήστρα, και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά καθηλωτικό και ξεσηκώνει τον ακροατή.
Από την άλλη, έχουμε την Ηλιάνα, η οποία με τη δυνατή φωνή της πραγματικά απογειώνει τα τραγούδια, τραγουδώντας πότε δυναμικά, εκεί που ο ρόλος το απαιτεί, και πότε πιο ήρεμα, δημιουργώντας φανταστικές μελωδίες, που σου κολλάνε στο μυαλό και θα πιάσετε τους εαυτούς σας να τις σιγοτραγουδάνε μετά. Αλλά και μουσικά οι Enemy of Reality δημιουργούν πολύ ωραίες μελωδίες, κυρίως φυσικά στις πιο ήρεμες, προς το melodic metal, στιγμές. Κατά τη γνώμη μου πάντως...
-Χεστήκαμε για τη γνώμη σου.
-Είπες κάτι; Όχι; Έτσι μπράβο. Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, η καλύτερη δουλεία έχει γίνει και φωνητικά και μουσικά στην απόδοση του μύθου και των πρωταγωνιστών αυτού. Τι θέλω να πω με αυτό; Για παράδειγμα, στο "Weakness Lies Within", που η Αθηνά ζηλεύει την τέχνη της Αράχνης, η μουσική κινείται σε πιο ήρεμα επίπεδα, στο "I Spare You", που η Αθηνά βρίσκει την Αράχνη νεκρή, η μουσική είναι πιο λυρική και στενάχωρη, στο "Time Immemorial", που οι Μούσες προσπαθούν να πείσουν την Αθηνά να είναι κακιά με την Αράχνη, η μουσική είναι πιο σκοτεινή, ενώ στα μέρη που μιλάνε οι Μούσες τα φωνητικά είναι μοχθηρά, τραγουδισμένα σε στυλ Black Metal, ενώ στην αναμέτρηση μεταξύ Αθηνάς και Αράχνης, έχουμε το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, το οποίο είναι απίστευτά δυναμικό, βγάζει έναν έντονο λυρισμό και δραματικότητα, ενώ φανταστική δουλειά κάνει και η Ηλιάνα στα φωνητικά.
Οπότε, συνοψίζοντας, να πω ότι οι Αθηναίοι βάζουν τον πήχη πολύ ψηλά με το δεύτερό τους άλμπουμ. Ένα άλμπουμ το οποίο με την εξαιρετική παραγωγή του, με τις φοβερές συνθέσεις του και με τη φανταστική δουλειά που έχει γίνει από όλα τα μέλη του συγκροτήματος, αποτελεί ένα πολύ καλό δείγμα Συμφωνικού Metal, βάζοντας δυναμικά τους Enemy of Reality στο χάρτη του συγκεκριμένου μουσικού είδους. Ένα άλμπουμ που όλοι φαν του Symphonic Metal πρέπει να έχουν. Πάω τώρα να το ακούσω.
-Και τι θα γίνει με την υπόλοιπη ξενάγηση;
-Α ναι. Ε εντάξει, κάτι πίνακες του Bosch, του Goya, του El Greco, του Caravaggio, του Tiziano και του Brueghel. Πολλοί ωραίοι. Να πάτε να τους δείτε. Γειά χαρά!
Βαθμολογία: 83/100
Για το Rock Overdose,
Μίνως Ντοκόπουλος
Comments
