Ημερομηνία δημοσίευσης: 17 Οκτωβρίου 2017
Θα ξεκινήσω το κείμενό μου με ένα δεδομένο. Αντί να κάθεστε να διαβάζετε τη γνώμη μου ή τη γνώμη οποιουδήποτε για κάθε φορά που βγαίνει ένα καινούργιο Enslaved άλμπουμ, θα έπρεπε να κάθεστε να το ακούτε μόνοι σας και να το λιώνετε μέχρι τελικής πτώσης, όπως του αξίζει. Γιατί το ερώτημα που προκύπτει πάντα, ακόμα και τώρα, στο δέκατο τέταρτο άλμπουμ τους, είναι το πόσο καλό άλμπουμ μας προκύπτει (προφανώς όχι ερωτήματα που έχουν να κάνουν με την ποιότητά του, διότι αυτό δε συνέβη ποτέ). Εκτός κι αν είστε από τους οπαδούς του black metal ήχου και έχετε εγκαταλείψει το συγκρότημα μετά τη μεταστροφή του στο progressive, οπότε εκεί πάω πάσο και λέω πως ειδικά το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν σας αφορά για κανένα λόγο.
Και γιατί ειδικά το συγκεκριμένο άλμπουμ? Γιατί, χωρίς να θέλω να μειώσω τα προηγούμενα άλμπουμ, τα οποία ήταν σε μεγάλη έκταση περιπετειώδη και με διάθεση εξερεύνησης στον ήχο τους, δεν είχαν αυτό το κάτι παραπάνω στις πολύ καλές μεν, αλλά όχι εξαιρετικές συνθέσεις τους. Εδώ πέρα, η περαιτέρω progressive εξερεύνηση συνδυάστηκε με συνθέσεις που ξεπερνάνε κάθε προσδοκία, και αποτελούν, μία προς μία, διαμάντια και κομψοτέχνημα, υπενθυμίζοντάς μας εκείνο το συναίσθημα μεγαλείου χάρη στο οποίο γίναμε οπαδοί αυτής της μουσικής. Αυτό συνεπάγεται πως πρόκειται για το πιο καθαρόαιμο progressive άλμπουμ στο σύνολό του από την αρχή της καριέρας τους, συνεχίζοντας από εκεί που είχε μείνει το "In Times", επεκτείνοντας όμως παράλληλα τους μουσικούς τους ορίζοντες και τα μουσικά τους σύνορα, κάνοντας κατ' επέκταση τις συνθέσεις πιο περιπετειώδεις, χωρίς όμως να είναι πολύπλοκες στην τεχνικότητα, αλλά περιπετειώδεις και επεκτατικές στη νοοτροπία. Ο σταθερός ήχος των τελευταίων άλμπουμ τους έχει εμπλουτιστεί ακόμα περισσότερο, και σε σύγκριση με τα συγκεκριμένα άλμπουμ, οι συνθέσεις είναι ακόμα πιο όμορφες, ακόμα πιο βαθιές, αλλά ταυτόχρονα αισθάνεσαι πως δείχνουν μια τάση απογαλακτισμού από αυτές, με το αίσθημα της αλλαγής πλεύσης να πλανάται στον αέρα, χωρίς όμως να απαρνιούνται τα σταθερά στοιχεία τους σε ήχο και concept.
Δε θα κρύψω κιόλας πως μετά την αποχώρηση του Herbrand Larsen από το συγκρότημα, ενός πολύ καλού τραγουδιστή κατά τη γνώμη μου, είχα τις επιφυλάξεις μου για το κατά πόσον ο νεοσύλλεκτος Håkon Vinje θα ήταν ικανός να χωρέσει στα παπούτσια του, όχι γιατί δεν είναι φωνητικά ικανός, αλλά γιατί ο Larsen είχε αφήσει το στίγμα του, όχι μόνο με τη φωνή του και τη χροιά του, αλλά και με το αίσθημα που έβγαζε αυτή. Ίσως αυτό να σκέφτηκε και ο ιθύνων νους, ο Grutle Kjellson, και δεν τον αφήνει να έχει τόσο πολύ ενεργό ρόλο σε αυτό το άλμπουμ, όσο είχε ο Larsen, με αποτέλεσμα η συμμετοχή του να είναι κάπως περιορισμένη, με τον ίδιο να μην αισθάνεται και πολύ άνετα με αυτό, με συνέπεια να μην αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο. Το αποτέλεσμα είναι πως ο Kjellson αναλαμβάνει σχεδόν την πλειοψηφία των φωνητικών με τα γνωστά brutal φωνητικά του. Γνώμη μου πάντως, είναι πως αισθανόμενος πως ο νέος τραγουδιστής θα συγκριθεί αναπόφευκτα με τον Larsen, τον προστάτεψε δίνοντάς του συγκεκριμένα, αλλά ταιριαστά σημεία για να ξεδιπλώσει τη φωνή του, όπως είναι το τελευταίο κομμάτι, "Hiindsiight", το οποίο είναι και το μοναδικό όπου αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο, το οποίο κομμάτι όμως είναι ταυτόχρονα και το πιο διαφορετικό τους από την καριέρα τους γενικότερα, και προφανώε αυτή η διανομή δεν έγινε τυχαία. Και κρίνοντας πως ο Vinje ακούγεται κάπως σφιγμένος και αγχωμένος στα περισσότερα σημεία (εκτός από το προαναφερθέν τελευταίο κομμάτι), θεωρώ πως ο Kjellson πολύ καλά έκανε στην τελική. Θέλω να πιστεύω πως ο Vinje με τη συναυλιακή τριβή θα βρει σιγά σιγά τον εαυτό του 100% ώστε να ξεδιπλώσει μια και καλή το ταλέντο του. Οφείλουμε πάντως να αναγνωρίσουμε την πολύ καλή ενορχήστρωσή του στα πλήκτρα, κάτι που επίσης κλήθηκε να αναπληρώσει.
Έχω πλήρη επίγνωση όταν λέω πως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με ένα ακόμα καλό Enslaved άλμπουμ, αλλά πιθανόν με το καλύτερο και ποιοτικότερο άλμπουμ τους εδώ και πολλά χρόνια. Ήδη έχει στοιχειώσει την καθημερινότητά μου με ασταμάτητες και συνεχόμενες ακροάσεις, και έχω κολλήσει μαζί του πολύ άσχημα, κάτι το οποίο είχα να πάθω από το "Axioma Ethica Odini", θεωρώ όμως το παρόν ανώτερο ακόμα και από αυτό, χωρίς όμως να θέλω να υποτιμήσω την αξία των υπολοίπων άλμπουμ τους. Εἀν αυτή είναι η δήλωση της ανεξαρτησίας τους και της νέας εποχής τους, όπως δηλώνουν οι ίδιοι, τότε την κάνουν με ένα πολύ μεγάλο κρότο και ένα άλμπουμ τόσο συγκλονιστικό και συναρπαστικό, που καθίσταται διαμάντι στη δισκογραφία τους και κατ' επέκταση στη μουσική μας, και μάλιστα έχει τα φόντα σε βάθος χρόνου να θεωρηθεί από τις κορυφαίες δουλειές τους ever. Κι αν όχι αυτό, σίγουρα είναι η πιο περιπετειώδης και διαφορετική δουλειά τους εδώ και πολλά χρόνια.
Βαθμολογία: 95/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
