Ημερομηνία δημοσίευσης: 13 Μαρτίου 2018
- Ρε φίλε, αυτά τα μπλεγμένα και τα ασαφή δεν τα καταλαβαίνω. Γάλλοι που παίζουν avantgarde λέει, με progressive δομή, μικρές black επιρροές και industrial σφήνες. Σα συνταγή για γλυκό μου ακούγεται.
- Έτσι είναι ρε φίλε, πού είναι πια ο καιρός που χρησιμοποιούσαμε μία μόνο λέξη για να συνεννοούμαστε και να καταλαβαίνουμε με τι έχουμε να κάνουμε ? Έχουμε πήξει στα μπασταρδέματα και στα χαοτικά ανακατέματα.
Ο παραπάνω διάλογος θα μπορούσε να είναι αληθινός, και σίγουρα πολλοί από εσάς θα έχετε ακούσει κάποια παραλλαγή του σε κάποια συζήτησή σας με παρέα μεταλλάδων. Αν λοιπόν ανήκετε και εσείς στην παραπάνω κατηγορία, προσπεράστε χωρίς πολλά πολλά αυτή τη δισκοκριτική και μη μπείτε καν στον κόπο να δοκιμάσετε να ακούσετε το δίσκο, γιατί συνοψίζει όλα αυτά που μισείτε. Την ενδοσκοπική και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, τους avantgarde πειραματισμούς που εδώ έχουν βάση το ενδοσκοπικό progressive (μην περιμένετε όμως να ακούσετε επιρροές από Leprous λχ. γιατί οι επιρροές έχουν υποστεί μεγάλο σοδομισμό ώστε να ταιριάζουν στο μουσικό χαρμάνι του δίσκου), μισανθρωπικές black εκρήξεις που ταιριάζουν απόλυτα στην αρνητική και μηδενιστική ατμόσφαιρα, και μικρά σκόρπια industrial στοιχεία που νοστιμίζουν και δίνουν ακόμα περισσότερη έμφαση στο αποτέλεσμα.
Και το αποτέλεσμα είναι τόσο έντονο, τόσο συναισθηματικά φορτισμένο και τόσο ιδιαίτερο, που μουσικά δε θυμίζει ούτε τους ίδιους, κι αυτό είναι πολύ μεγάλο επίτευγμα αν αναλογιστούμε πως οι Γάλλοι μετράνε ήδη 17 χρόνια παρουσίας, με αραιή όμως δισκογραφία, καθώς γνωρίζουν και οι ίδιοι ότι ο δρόμος που έχουν διαλέξει είναι μοναχικός και ιδιαίτερος, και ότι κάνουν το κάνουν από την ψυχή τους και όχι για να ακουστούν σε όλον το κόσμο. Γι αυτό και η μουσική τους έκφραση είναι ειλικρινής 100 % και όσοι τους αφοσιώνονται ανταμείβονται ψυχικά, με την κάθαρση να επικρατεί μετά το τέλος της ακρόασης. Γιατί αυτό είναι το συναίσθημα που επικρατεί στο τέλος: κάθαρση της ψυχής μετά την εξύψωσή της. Αυτό βέβαια είναι ένα συναίσθημα που θα το νιώσουν μόνο όσοι θελήσουν και επιθυμούν να κατανοήσουν το δίσκο. Δε διαφωνώ ότι είναι ένας δίσκος δύσκολος και ιδιαίτερος, όπως αναλύσαμε και πιο πάνω, αλλά μετά από τις δύσκολες διαδρομές η επιβράβευση είναι μεγαλύτερη.
Μπορεί εσείς που με διαβάζετε να με θεωρείτε υπερβολικό, εγώ όμως προτιμώ να ακούω πρωτίστως με την καρδιά μου και ύστερα με τα αυτιά. Και ναι, γνωρίζω πολύ καλά πως αυτός ο δίσκος απευθύνεται σε συγκεκριμένο και εκλεκτικό κοινό. Όταν όμως είσαι εκπαιδευμένος σε αυτό που ακούς, έχεις ακούσει πολλές διαφορετικές εκδοχές του συγκεκριμένου είδους και παρ' όλα αυτά το αποτέλεσμα σε γονατίζει χάρη στο συναίσθημα που ξεχειλίζει, δε μπορείς παρά να του βγάλεις το καπέλο. Κι ας ξέρεις ότι η πλειοψηφία θα το θάψει γιατί είναι εκτός του γούστου του.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
