Ημερομηνία δημοσίευσης: 16 Αυγούστου 2018
Review του νέου Grave Digger λοιπόν, με τίτλο “The Living Dead”, μόλις 20 μήνες μετά το τελευταίο τους. Που βρίσκεται ο πήχης των προσδοκιών μας, ώστε να μην αδικήσουμε μία ιστορική και πολύ αγαπημένη μπάντα;
Καταρχάς, δεν υπάρχει καμία προσδοκία πρωτοτυπίας ή καινοτομίας. Δεν παρέκκλιναν από το μουσικό τους ύφος παρά ελάχιστα 34 χρόνια, τώρα θα αλλάξουν; Μια καλή και ρεαλιστική προσδοκία είναι να μην μας προσφέρουν άλλο ένα μέτριο ή κακό άλμπουμ, σαν αυτά που σωρηδόν γράφουν (και) στα 10s, έχοντας φτάσει ήδη πέντε άλμπουμ σε αυτήν την δεκαετία!. Η μη-ρεαλιστική προσδοκία είναι να πετύχουν τον άθλο των ομοήχων και ομοεθνών τους Accept: να γράψουν τα ίδια με αυτά που έγραφαν στην χρυσή τους εποχή, αλλά να ακούγονται απευθείας βγαλμένα από αυτήν την χρυσή εποχή. Επιτρέψτε μου εδώ μία μικρή, αλλά απολύτως σχετική παρέκβαση για το φαινόμενο Accept, που προσωπικά θεωρώ πολύ σημαντικό να αναλυθεί και να εξηγηθεί, καθώς μπορεί να δώσει απαντήσεις που θα αναβιώσουν πολλές καριέρες παλιών και θα δώσουν ώθηση σε καριέρες νέων.
Αυτό που πέτυχαν οι Accept μετά την έλευση του Mark Tornillo έχει δημιουργήσει στην metal κοινότητα την ως άνω κρυφή και κάπως αντιφατική προσδοκία από τις παλιές μπάντες, αυτήν της δυναμικής αναγέννησης μετά από δύο και τρεις δεκαετίες καριέρας. Πως πέτυχαν όμως αυτήν την αναγέννηση; Κατά την γνώμη του γράφοντος, τρεις είναι οι βασικοί λόγοι : απόλυτη προτεραιότητα στο songwriting, με στόχο την μη-αυτοαντιγραφή και την έμφαση στην λεπτομέρεια. Εξοικείωση με την πραγματική και μουσική τους ηλικία. Και τέλος πολύ ψάξιμο και γνώση για την metal πραγματικότητα του σήμερα. Και μαντέψτε. Οι Grave Digger του σήμερα δεν διαθέτουν τίποτα από τα τρία.
Το “The Living Dead” έρχεται λοιπόν να ενισχύσει τον –με πολλή αγάπη και χαβαλέ- χαρακτηρισμό μου για αυτούς ως μουσικά «τζόβενα». Γιατί από την μία, διαθέτουν ακόμα καύλα, παίζουν πολύ επιθετικά και συνεχίζουν να συνθέτουν και να περιοδεύουν ακατάπαυστα, με εφηβική αφέλεια και άγνοια κινδύνου. Από την άλλη όμως, δεν προσέχουν καθόλου τις κυκλοφορίες τους, βιάζονται, ξεχνούν ότι αυτά που παίζουν έχουν χιλιοπαιχτεί και δείχνουν να μην έχουν ιδέα για το ποιες μπάντες σήμερα φέρουν με αξιοπρέπεια το κλασικομεταλικό λάβαρο.
Εστιάζοντας στο “The Living Dead” λοιπόν, κατά τη γνώμη μου είναι ένα κακό άλμπουμ. Τα μόνα θετικά του σημεία, εξαντλούνται στην πολύ καλή και είμαι ένας από εσάς φωνή του Chris και στο ότι η εκφορά της μουσικής είναι πολύ επιθετική, οι μεταλλικές αιχμές καλά ακονισμένες και παράδειγμα προς μίμηση από νεότερες μπάντες. Το μεγαλύτερό του πρόβλημα από την άλλη, είναι ότι είναι βαρετό, ανέμπνευστο... Του σωρού. Δεν κάνει κανένα βήμα μπροστά ή πίσω και είναι της ίδιας χροιάς και ποιότητας με τα τελευταία τους. Ταυτόχρονα, δείχνουν μια χαρακτηριστική αδιαφορία για τις λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά. Δεν δικαιολογούνται τόσα ρεφρέν να χάνουν τον χώρο που τους αναλογεί μπουκωμένα από δίκαση, τόσα ωραία εισαγωγικά riffs εντελώς ασύνδετα με την εξέλιξη του τραγουδιού και τόσο απρόσεκτοι στίχοι.
Εδώ να σημειώσω κάτι σημαντικό που αφορά συγκεκριμένα το “The Living Dead”. Το video clip για το πρώτο τραγούδι “Fear of the Living Dead”
αποτελεί ευθύτατη αναφορά στην αυτοκρατορία του “Walking Dead”. Τι κάνανε λοιπόν σε αυτόν τον δίσκο; Προσπαθήσανε να τον κάνουνε μοντέρνο και για την νεολαία, βάζοντας μέσα στοιχεία ενός πολύ mainstream φαινομένου! Ποιοι, οι Grave Digger! Ο τίτλος, το εξώφυλλο, το video clip, τρία τραγούδια μέσα στον δίσκο (“Fear of the Living Dead”, “Hymn of the Damned” και “Zombie Dance”) βρίσκονται εντός αυτής της ζόμπι θεματολογίας. Και άντε, να πω κάνεις ένα concept ή αφηγηματολογικό δίσκο για ζόμπι, πάει στο διάολο. Τότε γιατί τα υπόλοιπά σου τραγούδια είναι σε άλλη φάση και έχουν τίτλους (και χαρακτήρα) όπως “The Power of Metal” και “Fist in your Face”; Φυσικά η εφαρμογή αυτής της ιδέας καταλήγει κάκιστη και αντί να τους δείχνει μοντέρνους τονίζει περισσότερο την ηλικία τους και τον έντονο αποπροσανατολισμό τους. Σας προετοιμάζω επίσης για μία μάλλον δυσάρεστη έκπληξη στο επερχόμενό τους live: το τραγούδι “Zombie Dance” είναι ένα παραδοσιακό polka τραγούδι, με metal κουπλέ, polka ρεφρέν, metal solos και μετά πάλι polka ρεφρέν. Ήδη προανήγγειλαν video clip με την συμμετοχή των οπαδών τους σε αυτό, γιατί προφανώς εκείνοι βλέπουν ένα selling point σε τέτοια στοιχεία. Δυστυχώς εγώ, βλέπω ήδη την αμηχανία στα live τους όταν θα το παίζουν…
Ολοκληρώνοντας την μουσική κριτική οφείλω να αναφέρω δύο ακόμα μελανά σημεία. Πρώτον, οι στίχοι είναι γραμμένοι ξανά όχι από τον 12χρονο που έχουν μόνιμο στιχουργό οι Judas Priest, αλλά από τον 6χρονο που έχουν μόνιμο στιχουργό οι Grave Digger. Και αυτό παλιότερα ήταν καλό! Η μαγεία στην 90s εποποιία τους είναι ότι με πολύ απλούς στίχους και γλώσσα, διατηρούσαν το αφηγηματολογικό στοιχείο, πλάθοντας πανέμορφες ιστορίες και τραγούδια. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι πλέον γράφουν τόσο συχνά, που δεν προσέχουν καν οι στίχοι των τραγουδιών να βγάζουν οποιοδήποτε νόημα ή έστω να πετυχαίνουν την μουσική «μέθεξη», να διαλέξουν δηλαδή την σωστή ηχητικά λέξη που ταιριάζει στον χαρακτήρα της εκάστοτε μουσικής φράσης. Δεύτερον και αυτό αποτελεί ένα μικρό trivia, τουλάχιστον σε δύο σημεία, αντέγραψαν κατά νότα από άλλους καλλιτέχνες. Η γέφυρα στο “Fear of the Living Dead” είναι η εισαγωγή του Princess of the Night των Accept (!!!) ενώ η γέφυρα του “Shadow of the Warrior” είναι το θέμα του “Over the Hills and a far Away” (!). Κρίμα και πολύ φοβάμαι ότι κάποιοι πιο εγκυκλοπαιδικοί από μένα, πιθανό να εντοπίσουν κι άλλες αντιγραφές.
Εν κατακλείδι, εύχομαι να είχαν συμπυκνώσει τις καλές ιδέες τους αυτής της δεκαετίας σε δύο αντί για πέντε άλμπουμ και τώρα θα μιλούσαμε χαλαρά για ένα 8άρι. Θα πρότεινα να ακούσετε τα “Fear of the Living Dead”, “Hymn of the Damned”, το ρεφρέν του “What Was Left Behind” γιατί είναι κάπως καλύτερα από τα υπόλοιπα, και αναγκαστικά το “Zombie Dance”, ώστε να ξέρετε τι να περιμένετε και να ψηθείτε σωστά για τα live τους τον Σεπτέμβριο. Στα οποία πάλι θα γίνει χαμός, όπως και στις τελευταίες τους εμφανίσεις εδώ, γιατί παρά την ξεροκεφαλίασή τους, τους αγαπάμε, δεν ξεχνάμε την τιμιότητά τους και την προσφορά τους και θα είμαστε εκεί να υψώσουμε μπύρες και γροθιές στον αέρα. Το μόνο κρίμα, είναι ότι αν πρόσεχαν λίγο παραπάνω, θα περιμέναμε στα live και 2-3 καινούριες κομματάρες και θα υψώναμε αυτές τις μπύρες και τις γροθιές με λίγη παραπάνω καύλα.
Βαθμολογία: 50/100
Για το Rockoverdose.gr
Θάνος Βασιλείου
Comments
