HARAKIRI FOR THE SKY – “Arson”

Πολύ γρήγορα περνάει ο καιρός. Φτάσαμε κιόλας στο τέταρτο άλμπουμ των Αυστριακών Harakiri For The Sky, ένα συγκρότημα που είχε συγκλονίσει πολύ κόσμο με το ντεμπούτο του, μαζί τους κι εμένα. Ο συνδυασμός των γλυκών μελωδιών του post-rock με το ατμοσφαιρίζων αλλά δυναμικό black metal τους, ενέπνευσε ολόκληρη τη σκηνή του post-black, και για να πω την αλήθεια, δεν έχω βρει άλλο συγκρότημα που να εκφράζεται με πιο χαρακτηριστικό, ουσιαστικό και γλαφυρό τρόπο από αυτούς.

Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά, σύμφωνα με την οποία, το συγκρότημα επαναπαύεται και ανακυκλώνει τις φόρμες του, συνέπεια μηδενικής συνθετικής προόδου. Εν μέρει πιστεύω ότι ισχύει αυτό, εγώ όμως προσθέτω πως αυτό είναι πολύ δύσκολο να διαπιστωθεί και να παρατηρηθεί εύκολα λαμβάνοντας υπόψη το τεράστιο συνθετικό επίπεδο και το πόσο εύκολα αυτές οι συνθέσεις καρφώνονται και κολλάνε σαν τσίχλα στον εγκέφαλο, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα να συνεπαίρνει τον ακροατή και να μην του επιτρέπει να σκέφτεται άλλα πράγματα. Το σύνολο είναι κάθε φορά τόσο διασκεδαστικό και κολλητικό, που σε κάνει να παραβλέπεις ένα τέτοιο γεγονός, σε σημείο που να μη σε νοιάζει καν.

Που σημαίνει ότι ξέρεις τι θα ακούσεις πριν το ακούσεις, αλλά ταυτόχρονα είσαι 100 % σίγουρος ότι το αποτέλεσμα θα σε εντυπωσιάσει και θα σε αναγκάσει να βάλεις το άλμπουμ στο repeat, σε ότι μορφή κι αν το ακούς. Πόσο μάλλον τώρα, που οι μελωδίες είναι ακόμα πιο πιασάρικες (όχι με την κακή έννοια, πάντα στο πλαίσιο του συγκροτήματος μιλάμε), οι συνθέσεις είναι πιο ώριμες και προσιτές, κι όλα αυτά χωρίς καμία σύνθεση να πέφτει κάτω από τα εννιά λεπτά, και με το δίσκο να κρατάει πάνω από ώρα, κι όμως νιώθεις ότι κάθε κομμάτι διαρκεί το πολύ τέσσερα λεπτά και ο δίσκος σαν να κρατάει μισή ώρα το πολύ. Αυτό είναι τεράστιο κατόρθωμα, και δεν είναι το μόνο. Σε προσωπικό επίπεδο, πιάνω τον εαυτό μου σε άκυρες στιγμές, όπως πχ. στη δουλειά να μουρμουρίζω τη μελωδική γραμμή του "Fire Walk With Me" για παράδειγμα, ή να σκέφτομαι συνέχεια την υπέροχη εισαγωγή του "You Are The Scars".

Έχω απολαύσει αυτό το άλμπουμ τόσο πολύ, που ειλικρινά δε με νοιάζουν καθόλου οι φωνές για έλλειψη συνθετικής προόδου και επανάπαυσης στις ίδιες φόρμες και στα ίδια πρότυπα. Από τη στιγμή που το περιεχόμενο του άλμπουμ είναι υπέροχο και εξυψωτικό, δε με νοιάζει τίποτα άλλο. Ειδικά από τη στιγμή που μου έχει κάνει τόση ζημιά σε προσωπικό επίπεδο. Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να πω αν πρόκειται για το καλύτερο άλμπουμ τους, καθώς απαιτείται ένα εύλογο χρονικό διάστημα για να οριστικοποιηθεί μια τέτοια άποψη, η οποία πρέπει πρώτα να ωριμάσει μέσα στο χρόνο και στις συνειδήσεις των ακροατών, σίγουρα όμως συνεχίζει το σερί των αριστουργημάτων τους.

Βαθμολογία: 85/100

Για το Rock Overdose,

Σταύρος Πισσάνος