Ημερομηνία δημοσίευσης: 25 Μαρτίου 2017
Atonement: Εξιλέωση, ή λύτρωση όταν αναφέρεται για θρησκευτικούς όρους. Πλέον η λέξη θα είναι συνώνυμη και με τον δέκατο, ιστορικό και απολύτως καταπληκτικό για άλλη μία φορά δίσκο των ΜΕΓΑΛΩΝ Immolation, το καμάρι της Νέας Υόρκης και την διαφορετικότερη μπάντα από τους μεγάλους του death metal όλα αυτά τα χρόνια. Ξεκινάμε από τα βασικά που βγάζουν μάτι με το καλημέρα. Επιστροφή του παλιού λογότυπου στο αριστουργηματικό εξώφυλλο που έχει φιλοτεχνήσει ο Pär Olofsson, ο οποίος είχε κάνει και το εξώφυλλο του πλέον κορυφαίου τους δίσκου τα τελευταία αρκετά χρόνια, ''Majesty And Decay'' και έχει κάνει δουλειές και για τους Kreator, Exodus, Abysmal Dawn, The Faceless και πολλούς άλλους. Αυτό το χρωματιστό μεν, αλλά κατάμαυρο σε ερμηνεία εξώφυλλο προετοιμάζει απόλυτα τον ακροατή για το τι πρόκειται να βρει μέσα στο 45λεπτο που διαρκεί ο δίσκος. Βλέποντας αυτή την Άγγελο Θανάτου που ίπταται πάνω από τη φλεγόμενη πόλη με τα πτώματα διάσπαρτα γύρω της, κατανοεί με τη μία ότι θα έρθει αντιμέτωπος για άλλη μία φορά με το συναίσθημα του επερχόμενου ολέθρου που μιά ζωή προκαλούσαν οι ασύγκριτοι βετεράνοι και που ποτέ δεν έκαναν έκπτωση ή συμβιβασμό σ' αυτή την απύθμενη μαυρίλα και πνιγηρή προσέγγιση του υλικού τους, αρχομένης από τις μέρες τους σαν Rigor Mortis το 1986.
Για περισσότερα από 30 χρόνια μετά, οι Immolation πολλές φορές έπιασαν την τελειότητα στο αποτέλεσμα που προσφέρανε, ενώ πραγματικά οι αναφορές στην ποιότητα κάποιων μεταγενέστερων δίσκων τους και αν και κατά πόσο καλοί υπήρξαν, μόνο γέλια μέχρι δακρύων προκάλεσαν. Δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη απάντηση από το ίδιο το συγκρότημα σε όλους αυτούς, από την αρχή του δίσκου με το ''The Distorting Light'', το οποίο επιτίθεται άμεσα και με κακιά ανεξέλεγκτη λύσσα ακόμα και στους χρόνιους οπαδούς τους, οι οποίοι θα βρεθούν προ εκπλήξεως με το μπάσιμο των φωνητικών του μπασίστα/τραγουδιστή Ross Dolan, ο οποίος και πάλι βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα και εννοείται ότι αποτελεί ένα εκ των δύο σημάτων κατατεθέντων του συγκροτήματος. Το άλλο φυσικά δε θα μπορούσε να μην είναι ο έτερος βετεράνος Robert Vigna, ο με διαφορά πλέον αναγνωρίσιμος κιθαρίστας του είδους, με τα συνεχώς στροβιλιζόμενα ριφφ του που ακολουθούνται επί χρόνια από διεστραμμένα ύπουλα σηκωματάκια και φυσικά αρκετές φορές καταλήγουν σε υπερτεχνικά-άκρως ουσιαστικά σόλο, τα οποία και προδίδουν το παικτικό επίπεδο του ασκεπή παιχταρά. Οι κιθάρες τους πάντα ήταν το μέσο με το οποίο ''έπνιγαν'' τον ακροατή, και η κατάσταση μετά από τόσα χρόνια δεν αλλάζει ούτε στο ''Atonement''.
Μάλιστα, οι Immolation έχουν από πέρυσι νέα προσθήκη δίπλα στον Vigna, καθώς ο επί 15ετία κιθαρίστας τους Bill Taylor αποτέλεσε παρελθόν. Στη θέση του βρίσκεται η παλιά καραβάνα του χώρου Alex Bouks (ex-Incantation, Master, ιδρυτής των Goreaphobia, στους οποίους είχε συμμετάσχει και ο παλιός και πλέον αγαπημένος ντράμερ των φαν των Immolation, Craig Smilowski). Βέβαια, ως είθισται, ο Vigna παίζει όλες τις κιθάρες στα άλμπουμ τους εδώ και χρόνια, αλλά θεωρώ ότι στο συναυλιακό μέτωπο θα είναι μία έξτρα πινελιά στην Κόλαση που δημιουργούν επί σκηνής και που αν σας αρέσουν στα άλμπουμ τους μία, στις συναυλίες τους θα κρίνετε ότι ο ήχος των δίσκων τους αδικεί πολύ, μιλάμε για οδοστρωτήρες που δε δείχνουν το παραμικρό έλεος, μία από τις καλύτερες ζωντανές μπάντες όλων των εποχών. Προσθέστε σ' αυτά και το σήκωμα που προκαλούν στα ριφφ τα τύμπανα του Steve Salaty και έχετε έναν έξτρα λόγο να δεθείτε άλλη μία φορά με δίσκο τους. Ο τύπος ενώ έχει υποστεί αδικία στις κρίσεις ειδικά των παλιότερων οπαδών, προσδίδει μία ευπρόσδεκτη και καυλωτική γκρούβα στον ήχο τους, γκρούβα όμως που δεν τους καθιστά μοντέρνους, χάνοντας τον χαρακτήρα τους, αλλά αντίθετα προκαλεί έξτρα κοπάνημα και σε συνδυασμό με τις στιγμές που αφήνεται ελεύθερος να μπλαστάρει, φέρνει ακριβοδίκαιη τιμωρία σε όλους αυτούς, συμβάλλοντας στο επίπονο μαστίγωμα των αυτιών τους.
Με κομμάτια όπως τα ''When The Jackals Come'', ''Rise The Heretics'', το ομότιτλο και το τελειωτικό ''Epiphany'', ο Salaty διαλύει τα πάντα στο διάβα του και η μηχανή των Immolation σπιντάρει με τις τουρμπίνες να δουλεύουν στο κόκκινο, κόκκινο της φωτιάς και του πάθους που καίει και κυκλώνει τον ανυποψίαστο, τον αμφισβητία και τον επιδερμικό με τη μουσική τους, χωρίς να τον σκοτώνει, αντιθέτως βασανίζοντας τον για να αντέξει το μαρτύριο της ακρόασης μέχρι να προσκυνήσει όπως οφείλει. Από την άλλη, κομμάτια όπως το μικρότερο του δίσκου ''Fostering The Divide'' με το πανέξυπνο κολλητικό του μοτίβο και το ''Lower'' που λειτουργεί σαν μία μικρή ηρεμία από την καταιγίδα, δίνουν ένα άλλο όμορφο τόνο στο δίσκο, σπάζοντας λίγο τη συνεχή τιμωρία, ίσα ίσα για να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι πας να τη γλυτώσεις, μέχρι να σε γραπώσουν ξανά βίαια εκεί που δεν το περιμένεις. Υπάρχει ποικιλία κομματιών, ρυθμών και έκφρασης, με τις κλίμακες στην κιθάρα να ανεβοκατεβαίνουν με τέτοια ευκολία που προκαλούν απορία, φανταστείτε το σαν έναν τύπο που απλά το κάνει για λόγους γυμναστικής και ανεβοκατεβαίνει σκαλιά για την πλάκα του χωρίς να ιδρώσει. Τα δε φωνητικά, από υπόκωφα πολλές φορές, γίνονται αποκαλυπτικά και με τους στίχους που φτύνει ο Dolan (''Υour world will end when the jackals come'' π.χ.), το τέλος είναι ένα βήμα πιο κοντά σου.
Και τόσα που έχω γράψει νομίζω ότι είναι αχρείαστα και πραγματικά ωχριούν μπροστά στο μεγαλείο συναισθημάτων και εικόνων που φέρνουν μπροστά στα μάτια μας οι Immolation με κάθε ακρόαση. Τελείως αντικειμενικά και γνωρίζοντας ότι εκεί έξω υπάρχουν πραγματικά ΑΡΡΩΣΤΟΙ οπαδοί με την πάρτη τους (απολύτως δικαιολογημένα φυσικά), το μόνο που μένει να προσθέσω κλείνοντας είναι ότι ενώ βρίσκονται στο δέκατο δίσκο τους όπως προείπα, σε κάνουν να λαχταράς κάθε φορά να τους ακούς, λες και είναι η 1η φορά. Και μπορεί όλοι σχεδόν της δικής μου γενιάς να τους γνωρίσαμε/βιώσαμε/λατρέψαμε με το ηχητικό μνημείο που άκουγε στο όνομα ''Dawn Of Possession'' του '91, μπορεί για πολλούς να μην έφτασαν ποτέ ξανά σε τέτοιο επίπεδο, αλλά παραμένουν το ίδιο ξεχωριστοί, με την αδιαμφισβήτητη τους ατμόσφαιρα να δηλώνει παρούσα εκκωφαντικά και με το συνθετικό επίπεδο να μη στερείται έμπνευσης και νέων πινελιών που ομορφαίνουν το αποτέλεσμα. Ο δίσκος αυτός είναι η αποστομωτική απάντηση σε διάφορες βλακείες που ακούω επί χρόνια τύπου ''από Immolation μόνο το 1ο'' / ''Ιmmolation μόνο με το παλιό λογότυπο (να δω τι θα πείτε τώρα που επέστρεψε)” / “οι Immolation μόνο στα '90s είναι καλοί” / ''Immolation μετά το ''Unholy Cult” δεν υπάρχουν…''. Ο δίσκος αυτός δε θα λυτρώσει το συγκρότημα, γιατί ούτως ή άλλως θα καταλήξουν στην Κόλαση για τις ανίερες δημιουργίες τους, αλλά αποτελεί πραγματική εξιλέωση για κάθε οπαδό τους και του είδους και σίγουρα έναν από τους κορυφαίους δίσκους που θα ακούσουμε μέσα στη χρονιά. Πολύς κόσμος ήδη πόνεσε, μπείτε στη σειρά!
Βαθμολογία: 89/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
