Ημερομηνία δημοσίευσης: 29 Ιουλίου 2017
Μπορεί να μην προλάβαμε να γράψουμε ένα κείμενο στην ώρα που έπρεπε για το δεύτερο άλμπουμ των παιδιών από την Αλεξανδρούπολη, καθώς όμως μας δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία μέσω της εταιρίας τους που προσπαθεί να τους προωθήσει όσο μπορεί (και πολύ καλά κάνει για εμένα, οι προωθητικές ενέργειες δε θα έπρεπε να σταματάνε μετά την κυκλοφορία ενός άλμπουμ), αδράξαμε ευχαρίστως την ευκαιρία να κρατήσουμε όσο γίνεται το όνομα του συγκροτήματος στην επιφάνεια.
Κι αυτό γιατί το συγκρότημα έχει στη ψυχή του το grunge/alternative όπως αυτό γαλουχήθηκε στις αρχές των 90's, αλλά δε σταματάνε αποκλειστικά εκεί οι συνθέσεις, καθώς υπάρχουν πολλές διαφορετικές επιρροές με αποτέλεσμα τον εμπλουτισμό του ήχου με πολλές διαφορετικές ιδέες. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που ο ήχος του παραμένει φρέσκος με κάθε ακρόαση, ακόμα και σήμερα. Δεν περιορίζονται σε ένα συγκεκριμένο και σταθερό μοτίβο, αλλά πειραματίζονται με διαφορετικά στοιχεία σε κάθε τραγούδι. Αυτό βέβαια δε θα ήταν άξιο αναφοράς αν αυτά τα στοιχεία ήταν αταίριαστα ή ατάκτως ριγμένα μέσα στις συνθέσεις.
Πολλά από τα τραγούδια επί παραδείγματι έχουν πολλές hard rock επιρροές, κυρίως στα riffs, ωστόσο αυτό είναι κάτι που έκαναν και τα μεγαθήρια του ήχου, αλλά πιο υποχθόνια, ενώ οι Ink το κάνουν πιο εξόφθαλμα. Υπάρχουν όμως και κάποια πιο συγκεκριμένα κομμάτια τα οποία είναι διαφορετικά, όπως το "Persephone" για παράδειγμα, το οποίο είναι βουτηγμένο στο gothic rock, και μάλιστα τα προσαρμοσμένα στο ανάλογο ύφος φωνητικά αποτελούν για εμένα πιθανόν την καλύτερη φωνητική απόδοση του δίσκου. Gothic rock επιρροές υπάρχουν και στο κομμάτι "Question", αλλά εδώ δεν είναι τόσο καθαρόαιμες και εξώφθαλμες οι επιρροές. Άξιο αναφοράς είναι και το πιο απαλό "Sirens", με τη συμμετοχή του Craig Walker (ex-Archive).
Πρόκειται για ένα άλμπουμ που θα ικανοποιήσει όλους τους συγγενείς ακροατές του ήχου. Ίσως να το έχει ήδη κάνει βέβαια, αλλά αν υπάρχει κάποιος που δεν το πήρε χαμπάρι τον καιρό που κυκλοφόρησε, οφείλει να δοκιμάσει τώρα. Δεν είναι όμως από τα άλμπουμ με την πιο χαρούμενη hard rock-άδικη και πιο rock 'n' roll κατεύθυνση, καθώς το dna του άλμπουμ είναι πιο μελαγχολικό από το μέσο όρο των κυκλοφοριών του χώρου. Πιθανόν γι αυτό να επιδρά περισσότερο στους ακροατές που ψάχνουν αυτά τα συγκεκριμένα στοιχεία.
Βαθμολογία: 77/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
