Collapsing the distance…
Οι Inverloch, εκ Αυστραλίας ορμώμενοι, αποτελούνται από μέλη των Disembowelment και ξεκίνησαν παίζοντας κομμάτια από το “Transcendence into the Peripheral”. Αυτός ο δίσκος αποτελεί την πρώτη επίσημη δουλειά τους.
Ο δίσκος ξεκινά με το ομότιτλο κομμάτι, στο οποίο μετά από ένα ατμοσφαιρικό intro, ακολουθούν στιβαρά riffs. Από την αρχή, όμως, γίνονται φανερά τα προβλήματα του δίσκου. Τα drums είναι πιο έντονα από ότι θα έπρεπε και τα φωνητικά «ριγμένα». Ενώ η σύνθεση ακούγεται πολλά υποσχόμενη και μεταφέρει ένα έρεβος με τις κιθάρες, σε σημεία, το drumming ακούγεται περισσότερο ψεύτικο και ενοχλητικό. Όσο για τα φωνητικά, ωραία η κλίση προς το black metal, με αργόσυρτα, βαριά growls εναλλασσόμενα με κραυγές, αλλά ίσως θα έπρεπε να είναι λίγο περισσότερο στο προσκήνιο, αντί να ακούγονται σαν φόντο.
Το δεύτερο κομμάτι, με τίτλο “From the Eventide Pool”, αποτελεί σημαντικά καλύτερο σημείο, αν και τα φωνητικά εξακολουθούν να το χαντακώνουν λίγο στο σύνολο. Ο συνδυασμός που έκαναν και η συνύπαρξη των βαριών riff με τις μελωδικές κιθάρες δημιουργούν ένα αργόσυρτο κομμάτι, σχεδόν σαν ιντερλούδιο, το οποίο βαίνει σε μονοπάτια παρόμοια με τους Secrets Of The Sky. Στη συνέχεια έρχεται ένα έντονο κομμάτι, το οποίο φέρνει πάρα πολύ σε Paradise Lost εποχής “Lost Paradise” και “Gothic”, με τίτλο “Lucid Delirium”. Το πρόβλημα με το drumming ξανακάνει την εμφάνισή του εδώ, αλλά στο σύνολό του το κομμάτι, σε οδηγεί να το αγνοήσεις.
“The Empyrean Torment” και “Cataclysm of Lacuna” κλείνουν το δίσκο. Το τέταρτο κομμάτι, το οποίο έχει και τη μεγαλύτερη διάρκεια (σχεδόν 12 λεπτά), βαδίζει στα χνάρια του πρώτου, αλλά με καλύτερη, πιο αργόσυρτη, doomy σύνθεση με αρκετά crescendo και ένα αργόσυρτο funeral doom finale, το οποίο θύμισε αμυδρά το “Chasms” από τους Lycus. Εδώ έχουμε φανερά λιγότερο snare, το οποίο δημιουργεί έναν πιο στιβαρό ήχο από το ρυθμικό section. Το πέμπτο κομμάτι, κλείνει τον δίσκο με έναν αργόσυρτο death/doom ρυθμό, βγαλμένο απευθείας από τις απαρχές του είδους, αλλά με leads στο τέλος που θα θυμίσουν αρκετά τους Draconian.
Στο σύνολό τους, τα πέντε αυτά κομμάτια αποτελούν μια πολύ καλή δουλειά, με αρκετές επιρροές, περασμένες από διάφορα φίλτρα, αλλά φανερές. Αν εξαιρεθεί το πρόβλημα που έχει η παραγωγή σε κάποια σημεία, ειδικά στο πρώτο κομμάτι, ο δίσκος είναι αρκετά καλός και αποτελεί ένα πολύ δυνατό ντεμπούτο.
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rock Overdose,
Γιάννης Ren