Ημερομηνία δημοσίευσης: 12 Δεκεμβρίου 2018
Η αλήθεια είναι ότι περιμένα με ανυπομονησία τον νέο δίσκο του Jason Becker, “Triumphant Hearts”, για περισσότερο από έναν χρόνο, μαζί με χιλιάδες άλλους fans παγκοσμίως. Μπορείτε να φανταστείτε λοιπόν τον ενθουσιασμό που προέκυψε με την κυκλοφορία του στις 7 Δεκεμβρίου του 2018.
Για όσους δεν τον γνωρίζουν, ο Jason Becker ήταν κιθαρίστας στα τέλη των 80s-αρχές των 90s. Ώντας ένας από τους κύριους εκπροσώπους του νεοκλασικού metal, ήταν γνωστός για τις βιρτουόζικες ικανότητες του στο όργανο και θεωρούταν ένας από τους πιο influential κιθαρίστες στον κόσμο, μόλις από την ηλικία των 16. Τότε, έπαιξε στο duo των Cacophony, μαζί με τον Marty Friedman. Δύο χρόνια μετά, το 1988, κυκλοφόρησε τον πρώτο του solo δίσκο, “Perpetual Burn”. Είχε εντυπωσιακές ικανότητες, έγινε γνωστός ως ο καλύτερος στην τεχνική του sweep picking και, ως αποτέλεσμα, ο διάσημος David Lee Roth τον κάλεσε στην μπάντα του, στη θέση του Steve Vai. Ήταν μόλις 20 χρονών. Καθώς δούλευαν σε νέο album, ο Becker διαγνώστηκε με ALS, ασθένεια η οποία έκανε τους μύες του σταδιακά να ατροφήσουν, παίρνοντάς του την ικανότητα να παίξει κιθάρα. Με δυσκολία, κατάφερε να τελειώσει τη δουλειά του στο album, όχι όμως να συμμετέχει στην περιοδεία που ακολουθούσε. Ενώ μπορούσε να κουνήσει μόνο τα μάτια του, με βοήθεια από συγγενείς και φίλους, επικοινωνώντας με ένα σύστημα κίνησης ματιών που διαμόρφωσε ο πατέρας του και χρησιμοποιώντας ψηφιακά όργανα και εργαλεία, το 1996 συνέθεσε και κυκλοφόρησε το “Perspective”, με εκτελέσεις από άλλους μουσικούς. Στα χρόνια που ακολούθησαν, κυκλοφόρησε μερικές συλλογές από ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις και αγαπημένα του κομμάτια και 3 νέες συνθέσεις. Παρά την τραγική αυτή ιστορία δεν σταμάτησε ποτέ να προσπαθεί, αποτελώντας πηγή έμπνευσης και εκπλήσσοντας όλο τον κόσμο με τις μουσικές του ικανότητες.
Για πρώτη φορά λοιπόν μετά το 2008 κυκλοφόρησε φέτος νέο υλικό με καινούριες δικές του συνθέσεις, μία διασκευή του “Blowin’ in the Wind” του Bob Dylan, δύο ακυκλοφόρητα demos από τη δουλειά του με τον David Lee Roth χωρίς φωνητικά και δύο επανεκτελέσεις του “River of Longing” από το album “Collection” του 2008, με τη συμμετοχή διαφορετικών μουσικών στην καθεμία. Στην εκτέλεση του δίσκου συμμετέχουν πολλοί μουσικοί, ανάμεσά τους στην κιθάρα οι Steve Vai, Marty Friedman, Guthrie Govan, Joe Satriani, Joe Bonamassa, Steve Morse, Uli Jon Roth και ο Έλληνας Gus G. Τεράστια μουσική ποικιλία, με κομμάτια από κλασική μουσική μέχρι funk και hard rock, με τα χαρακτηριστικά στοιχεία του Becker που, αν και μελαγχολικό σε αρκετά σημεία, δίνουν ένα χαρούμενο και αθώο ύφος.
Ο δίσκος ανοίγει με το “Triumphant Heart”, ένα προσεγμένο κλασικό έργο με ένα μαγικό solo του Marty Friedman στο τέλος, που μας εντυπωσιάζει από την αρχή για το πόσα μπορεί να καταφέρει αυτός ο άνθρωπος με τις συνθέσεις του. Ήδη μας προσφέρει ένα αυθόρμητο χαμόγελο. Στη συνέχεια ακολουθεί το “Hold On to Love”, το οποίο σύμφωνα με τον Becker, είναι η απάντησή του σε όσους απορούν πώς μπορεί αντιμετωπίζοντας όλες αυτές τις δυσκολίες να είναι χαρούμενος και να κάνει αυτό που αγαπά. Πολύ συγκινητικό κομμάτι και τα εντυπωσιακά φωνητικά του Codany Holiday σίγουρα ενισχύουν σ’ αυτό.
Αμέσως μετά παίζει το εξίσου μαγευτικό “Fantasy Weaver”. Συνεχίζει με ένα από τα καλύτερα κομμάτια στον δίσκο, “Once Upon a Melody”. Παρατηρείται ο χαρακτηριστικός ήχος του Becker, σε ένα ακόμη κλασικό έργο με δημιουργικά θέματα και solos, ενώ είναι ξεκάθαρο πως κάθε νότα είναι επιλεγμένη με προσοχή και αγάπη. Το κομμάτι κλείνει με τον μικρούλη Jason να λέει “you do it!” όπως είχε πει όταν δεν μπορούσε να παίξει καθαρά ένα κομμάτι του Bob Dylan, κάτι το οποίο δίνει την αίσθηση ότι όλο αυτό το κομμάτι επρόκειτο για ένα όνειρο.
Ακολουθεί ένα ακόμη αγαπημένο κομμάτι, το “We Are One”, βασισμένο σε ένα funky riff που είχε γράψει ο Becker πριν χάσει την ικανότητα να παίζει κιθάρα. Μοντέρνο funk λοιπόν, χαρούμενο, με εξαιρετικά φωνητικά από τον Steve Knight. Ύστερα παίζει το τρίτο εξίσου αγαπημένο κομμάτι, το “Magic Woman”, με ελπιδοφόρες και αισιόδοξες μελωδίες στα έγχορδα και πολύ ωραία solos. Είναι δηλαδή γραμμένο στο στυλ του “Perspective”. Μετά, μία διαφορετική και πετυχημένη διασκευή του “Blowin’ in the Wind” μας θυμίζει την αγάπη του Becker για τον Dylan. Στη συνέχεια, μπαίνει η πρώτη επανεκτέλεση του “River of Longing”, με τους Joe Satriani, Aleks Sever, Guthrie Govan και Steve Morse. Ακολουθεί το “Valley of Fire”, που παρουσιάζει 13 solos 13 καλλιτεχνών πάνω σε μία συνοδεία του Becker. Ο ίδιος είπε ότι τους άφησε ελεύθερους να παίξουν ό,τι θέλουν, χωρίς να τους καθοδηγήσει. Το αποτέλεσμα ήταν φυσικά εντυπωσιακό. Ύστερα, παίζει η δεύτερη επανεκτέλεση του “River of Longing”, με τον Trevor Rabin, ο οποίος προσδίδει ένα διαφορετικό ύφος.
Στη συνέχεια, ο δίσκος φτάνει στα δύο ακυκλοφόρητα demos με τη δουλειά του Becker με τον Roth, “Taking Me Back” και “Tell Me No Lies”. Το album κλείνει με ένα remix του “Hold On to Love” και μία ηχογράφηση μικρότερη του λεπτού, “You Do It”, που παρουσιάζει παιδικές φωνές και γέλια και κλείνει με τον μικρό Becker να ξαναλέει “you do it”, κάτι το οποίο μας δείχνει πόσο σημαντική είναι για τον ίδιο αυτή η ανάμνηση και μέσα από αυτήν ηρεμούμε και εμείς, καθώς ο δίσκος έφτασε στο τέλος του.
Συνοψίζοντας, είναι σημαντικό να τονιστεί πως η κριτική δεν έχει επηρεαστεί καθόλου από την ασθένεια του Becker, είναι καθαρά ειλικρινής. Πρόκειται αναμφισβήτητα για εξαιρετική δουλειά, ενώ όμοιά της αποκλείεται να ξαναφτιαχτεί. Επιπλέον, είναι κατάλληλη για λάτρεις της μουσικής, στους οποίους εκτός από την ακρόαση, τους αρέσει να αναλύουν τα μουσικά στοιχεία. Κλείνοντας, ίσως ακουστεί κλισέ, ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση είναι πράγματι αλήθεια, ότι αυτός ο δίσκος έγραψε ιστορία στον μουσικό κόσμο.
Βαθμολογία: 99/100
Για το Rockoverdose.gr
Φώτης Καϋμενάκης
Comments
