"Λατρεύω τα μαύρα blues και μουσικούς όπως οι Muddy Waters, Robert Johnsson, T-Bone Walker, Howlin' Wolf και άλλους τέτοιους θρύλους, αλλά η Βρετανική αντίληψη πάνω στο ιδίωμα με συνεπήρε ακόμα περισσότερο", έχει πει ο ποιητής και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν εν έτη 2016, ο Νεοϋρκέζος κιθαρίστας έρχεται να σου ψιθυρίσει τις λέξεις "Blues Of Desperation";
Αυτή τη φορά ο Joe Bonamassa χρησιμοποιεί για πρώτη φορά στην μέχρι τώρα καριέρα του ενισχυτές Fender και όχι Marschall και με ένα πιo-blues-δεν-γίνεται εξώφυλλο συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το "Different Shades Of Blue", με μία όμως διαφορά: αυτή τη φορά είναι ακόμα πιο μεγαλοπρεπής και με ακόμα καλύτερα τραγούδια, δικά του, εντελώς καινούρια και πραγματικά καλές συνθέσεις που όλες φέρουν την υπογραφή του, ενώ η λέξη fillers αγνοείται σε ετούτο εδώ το δημιούργημα.
Δημιούργημα που . . . ακούγεται σαν best of όλων των επιρροών του Joe.
Τα "μαύρα" και βρώμικα blues, τα "λευκά" blues, η εκκλησιαστική μουσική (spirituals και gospel), η funk, η jazz και η rock μουσική αναμιγνύονται με μαεστρία και το αποτέλεσμα είναι τόσο μοναδικά εντυπωσιακό, που δεν κάνει κοιλιά πουθενά.
Όλα τα κομμάτια μαζί σαν ένα και το καθένα αυτοδύναμο έχουν πολλά να πουν στο ακροατή, πολλά που έχουν συμβεί, συμβαίνουν ή θα συμβούν στο μέλλον, στο μονοπάτι της ζωής.
Μακάρι να μπορούσα να περιγράψω με λέξεις αυτά που συμβαίνουν σε κάθε τραγούδι του "Blues Of Desperation" αλλά δεν μπορώ. Είναι από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις που πατάς το play και αφήνεις την μουσική την ίδια να μιλήσει και να τα πει με τον καλύτερο τρόπο.
Από τον εναρκτήριο κεραυνό "This Train" μέχρι και το "What I've Known For A Very Long Time" που κλείνει τον δίσκο, ο ακροατής θα περάσει από όλες τις νοητικές καταστάσεις, ψυχοσωματικές εκφράσεις και βιολογικές αντιδράσεις του σώματος, ο συνδυασμός των οποίων ονομάζεται συναίσθημα και που καμιά φορά δύσκολα ελέγχεται με συνειδητή προσπάθεια.
Γιατί η ζωή η ίδια δεν περιγράφεται με λόγια.
Γιατί το "Blues Of Desperation", δεν είναι μόνο ένας δίσκος που τον ακούς καθισμένος αναπαυτικά στην πολυθρόνα σου από το στερεοφωνικό, είναι και αυτό αλλά ταυτόχρονα είναι ένας δίσκος βιωματικός, με ιστορίες (ευχάριστες ή δυσάρεστες) βγαλμένες από τη ζωή την ίδια.
Ιστορίες θλίψης, εμπνευσμένες από τη σκληρή καθημερινότητα των τότε ανθρώπων του αμερικάνικου Νότου μετά τον εμφύλιο, αλλά και ιστορίες πληγωμένου έρωτα, ανεκπλήρωτου πάθους και ενός τρόπου ζωής που πλέον συναντάμε σε καλλιτέχνες που μεγαλούργησαν κυρίως στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα και που έκαναν τα blues . . . ΜΥΘΟ!
Εκτελεστικά τώρα, το αποτέλεσμα είναι εκθαμβωτικό.
Θες να είναι η διαυγής παραγωγή του Kevin Shirley που είναι υπεράνω κριτικής;
Θες να είναι η ιδέα του Shirley που χρησιμοποιήθηκαν 2 drummers και τα τύμπανα ακούγονται τόσο μα ΤΟΣΟ τεράστια;
Θες να είναι ο μύθος που συνοδεύει τους πληκτράδες Bobby Wood (έχει παίξει με Elvis Presley, Johnny Cash) και Reese Wynans (Stevie Ray Vaughan, Buddy Guy, John Mayall) που κάνει το αποτέλεσμα να ακούγεται τόσο ξεχωριστό;
Θες να είναι όλοι οι παραπάνω λόγοι μαζί, των οποίων ο συνδυασμός αφήνει χώρο στην κιθάρα του Joe και στο μπάσο του Michael Rhodes να αναπνεύσουν και να ξεδιπλώσουν τις αρετές τους;
Το σίγουρο είναι ένα, ο Joe Bonamassa μπορεί να μην παρουσιάζει κάτι καινούριο, είναι όμως οπαδός της μουσικής, είναι παιχταράς από τους λίγους, καλός συνθέτης (έστω κι αν χρειάζεται εξωτερική βοήθεια καμιά φορά) και αντλεί έμπνευση από μουσικές των οποίων οι ένδοξες ημέρες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, παρουσιάζοντας μας μια δουλειά φρέσκια, που σε κάνει να λες ότι αν οι λατρεμένοι μουσικοί του Joe δισκογραφούσαν σήμερα, κάπως έτσι θα ακουγόταν το τελικό αποτέλεσμα και αυτό το κατόρθωμα του Νεοϋρκέζου ξανθομάλλη είναι πραγματικά μοναδικό γι'αυτό και ακούγεται τόσο ξεχωριστό.
Τέτοιοι δίσκοι σπανίζουν στις μέρες μας.
Είθε ο επόμενος δίσκος του, να είναι πιο "μαύρος", μέχρι τότε . . .
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης "Maiden" Μπάκουλας
Comments
