Ημερομηνία δημοσίευσης: 24 Σεπτεμβρίου 2017
Τα περισσότερα μουσικά ερεθίσματα που φτάνουν στα αυτιά μου περνούν εντελώς ασυνείδητα από μια κριτική για την ατμόσφαιρα που διαμορφώνουν. Δε θα μπορούσε λοιπόν παρά να αποτελεί προνόμιο και αδιαμφισβήτητο συν για τους JunkHeads, το πόσο έντονα κοτσάρουν στον ακροατή την ατμόσφαιρα ομιχλώδους βρώμικης κιθαροδίνης και γκαζιάρικης διάθεσης για την εξιστόρηση της δικής τους φάσης. Το ομώνυμο ΕΡ της μπάντας, βρίθει στοιχείων Grunge-Stoner-Hard Rock, έχει στιβαρές μελωδίες και φανερό πάθος. Καλά ξεκίνησαν οι ακροάσεις.
Στα τρία τραγούδια, που περιλαμβάνει το ΕΡ, ακούστηκαν φουσκωμένες riff καταιγίδες και ξέφρενα leads. Δεν υπήρχε πλεονασμός, η λέξη καταιγίδα αντιπροσωπεύει την ατμόσφαιρα. Τα τύμπανα δείχνουν το δρόμο για ένα rock λίκνισμα και τα βαριά κι ασήκωτα vocal lines δημιουργούν τις δονήσεις της heavy ανέμελης αναζήτησης ενός μελλοντικού τρόπου ζωής. Κάθε ευελιξία στα φωνητικά και στις κιθάρες βρίσκει πάτημα σε ένα rhythm section, όπου μπάσο και τύμπανα είναι παντού καθορίζοντας τις ηχητικές δυναμικές. Είναι αρκετά ενδιαφέρον, το πώς στο συγκεκριμένο ήχο, οι μπάντες αποπνέουν έναν άκαμπτο ρεαλισμό, είναι μια μουσική βαρβάτης πραγματικότητας και σκέψεων, που απασχολούν τη γήινη απτή φύση μας. Οι στίχοι ταίριαξαν με τη μουσική, το κεφάλι του γράφοντα κουνήθηκε, οι κιθάρες (πάλι!) με ενθουσίασαν, ο ήχος είναι ένα πολύ στιβαρό θεμέλιο για τη συνέχεια, σε γενικές γραμμές η μπουκίτσα (έτσι αναφέρομαι στα ΕΡ) προκάλεσε ενδιαφέρον στον ουρανίσκο.
Ακρόαση με την ακρόαση ανακάλυπτα περισσότερο τις συνθέσεις. Στάθηκα σε κρυμμένες μελωδίες, σε Alice in Chains (πέραν της πιθανής επιρροής για το όνομα της μπάντας) επιρροές (με την καλή έννοια) και γενικότερα μπήκα στη φιλοσοφία του ήχου. Αρχικά ένιωσα λίγο φλατ τις συνθέσεις, περίμενα με μεγαλύτερη ανυπομονησία κάποιο ξέσπασμα, ένιωθα ότι αυτό το σχήμα έχει κι άλλα να πει και αναλώνεται λίγο σε μια καλή ιδέα. Η σκέψη αυτή υποχώρησε, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι στον τομέα σύνθεση η μπάντα έχει ακόμα πολλά σκαλιά να ανέβει. Τα τραγούδια είναι θεμέλια, ισχυρά θεμέλια, αλλά ένα κάστρο θέλει πολύ δουλειά ακόμα για να ψηλώσει.
Σίγουρα ένα ΕΡ είναι μια μίνιμαλ γνωριμία. Τα θετικά στοιχεία πολλά, τα κατέγραψα παραπάνω δίχως ίχνος φειδούς, τα παιδία παίζουν πολύ καλά. Η προοπτική τους για δυναμική θέση στη σκηνή ξεκάθαρη. Απλώς διέκρινα και υποκειμενικές αδυναμίες, είτε στον τομέα της ποικιλότητας εντός των κομματιών, είτε στο θέμα των φωνητικών, η εκφραστικότητα των οποίων έδενε γάντι με το όλο κλίμα, αλλά υπολείπονταν σε έκφραση και πυγμή στο κάρφωμα της νότας- αν και η παραγωγή σε ένα ΕΡ δεν βοηθάει στις προαναφερθείσες νύξεις. Στην πραγματικότητα, ίσως μου έλειψε η απουσία κολλήματος με τα τραγούδια, η αίσθηση κολασμένης ανυπομονησίας για τον επερχόμενο δίσκο, ωστόσο τα δίχως άλλο αυτό που άκουσα μου άρεσε. Η επίγευση της μπουκίτσας κάθε ΕΡ, είναι μόνο το ορεκτικό. Ποτέ, όμως, δεν μπορεί κανείς να κρίνει μια κουζίνα, πριν δοκιμάσει το κυρίως πιάτο.
Βαθμολογία: 65/100
Για το Rock Overdose,
Θοδωρής Καλουδιώτης
Comments
