Ημερομηνία δημοσίευσης: 1 Φεβρουαρίου 2017
Έφτασε λοιπόν η στιγμή να υποδεχτούμε το δέκατο τέταρτο άλμπουμ των θρύλων του Τευτονικού thrash (ή θγαςςς...), μέσα από μια μεγαλειώδη πορεία, με κορυφές, σκαμπανευάσματα, φανατικούς ακόλουθους και δίσκους που έμειναν στην ιστορία. Προηγήθηκε πάντως ένα τετραετές κενό που όμοιό του δε μας έχουν ξανασυνηθίσει.
Από το ξεκίνημα λοιπόν γίνεται αμέσως αισθητό πως οι δυναμικές στιγμές ανακατεύονται για ακόμα μια φορά πολύ έντονα με ώριμα και μελωδικά στοιχεία, τα οποία ανέκαθεν υπήρχαν από το "Violent Revolution" και δώθε, απλά πρώτη φορά τα είχαμε ακούσει σε τόσο μεγάλο ποσοστό στο "Phantom Antichrist", το οποίο εξελίχθηκε σε προσωπικό αγαπημένο μου άλμπουμ. Αλλά αυτό το μπόλιασμα δε στέκεται αποκλειστικά στις κιθαριστικές Maidenικές μελωδίες, αλλά και ορισμένες φορές στα ρεφραίν, και όλα αυτά διατηρώντας πάντα την σταθερή επιθετικότητά του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Totalitarian Terror", το οποίο είναι φτιαγμένο για sing-along στα live, ενώ υπάρχουν και κάποια ρεφρέν που διαθέτουν στιγμές με χορωδιακές μελωδίες, χωρίς όμως να υπάρχει κάποιο που να θυμίζει το "From Flood Into Fire" από το προηγούμενο άλμπουμ.
Πέρα όμως από αυτά τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν (και) αυτό το άλμπουμ, έχουμε κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες, όπως για παράδειγμα στο ομώνυμο κομμάτι έχουμε στο intro την ακουστική κιθάρα να συνοδεύεται με solo από 12χρονο(!) αρπιστή, ενώ στο "Hail To The Hordes" οι γκάιντες που συνοδεύουν το κομμάτι του προσδίδουν μια κέλτικη χροιά. Ένα ενδιαφέρον πείραμα που προσδίδει κάτι το διαφορετικό. Το peak όμως είναι η ορχηστρική εισαγωγή, γραμμένη από δύο μέλη των Fleshgod Apocalypse, τους Francesco Paoli και Francesco Ferrini, η οποία ξεκινάει με drums σε πολεμικό ρυθμό, με το main riff να συνοδεύεται από τα ορχηστρικά πνευστά, δίνοντας ένα επικό τόνο για να δοθεί πάσα στο κομμάτι να μπει με τα χίλια.
Σε τελική ανάλυση όμως, όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Μόλις κατακάτσει η σκόνη του ενθουσιασμού και της κ@ύλας, γίνεται αντιληπτό πως το μοτίβο των συνθέσεων (και των στίχων) δεν ξεφεύγει από το "Phantom Antichrist" και το θυμίζει έντονα, πιθανόν με μόνη διαφορά την ύπαρξη περισσότερης μελωδίας και την αυξομείωση αυτής ανάμεσα στα κομμάτια, κάτι που δημιουργεί έντονες αντιθέσεις και διαφορές μεταξύ τους. Δεν εννοώ ότι κάθισαν να αντιγράψουν, αλλά διακρίνεται μια τάση επανάληψης του άκρως πετυχημένου μοτίβου, όσο τρομερές κι αν είναι οι συνθέσεις. Κι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που η βαθμολογία παραμένει άκρως συγκρατημένη και δεν αγγίζει το άριστο. Κι όσο κι αν απολαμβάνω το άλμπουμ και τις συνθέσεις του, δεν παύει να είναι ένας σημαντικός ανασταλτικός παράγοντας.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
