Συντάκτης: Δάφνη Γεωργαδάκη
Ένα από τα ελάχιστα θετικά του 2021 μέχρι στιγμής, είναι ότι έχουμε πολύ δυνατές νέες κυκλοφορίες. Πολλές μπάντες, με αφορμή την πανδημία και το ότι εξαιτίας της αδυνατούν να βγουν σε περιοδείες, κάθισαν, έγραψαν μουσική και στίχους, μπήκαν στο στούντιο και έβγαλαν διαμάντια. Και στο χώρο του progressive έχουμε δει ωραίες δουλειές φέτος (ακόμα και οι Liquid Tension Experiment επέστρεψαν, ας μη γινόμαστε αχάριστοι!).
Όμως με τους Leprous έχω ένα ιδιαίτερο δέσιμο και χάρηκα πολύ όταν άκουσα τα πρώτα δείγματα του “Aphelion”. Φρέσκιες συνθέσεις, αψεγάδιαστα φωνητικά, αλλά και έμφαση στα ορχηστρικά σημεία. Αυτός ο δίσκος έχει καινούργιο ήχο κι όμως είναι τόσο “Leprous” στον χαρακτήρα, που δε θα μπορούσε να ανήκει σε καμία άλλη μπάντα.
Πρώτο και καλύτερο το “Running Low”. Σχεδόν τύμπανα του πολέμου στην εισαγωγή, ακολουθούμενα από τα απίστευτα φωνητικά του Solberg. Η φωνή αυτού του ανθρώπου -αν είναι άνθρωπος δηλαδή, δεν είμαι απόλυτα σίγουρη περί τούτου- βρίσκεται στην καλύτερή της φάση. Δε θα άλλαζα τίποτα απολύτως, αγγίζει την τελειότητα σε ό,τι αφορά την τεχνική, το συναίσθημα και την κάθε έκφραση. Ο κολλητικός ρυθμός θα σε κάνει να σκέφτεσαι το κομμάτι για μέρες μετά την πρώτη ακρόαση. Όσο για το σόλο του τσέλο, ήταν πραγματικά η λεπτομέρεια που έκανε τη διαφορά, δε γίνεται να το αγνοήσεις.
Αλλά δεν υπάρχει και κάποιο τραγούδι που να μη μου άρεσε στο “Aphelion”. Σε γενικές γραμμές, θα ακούσεις ωραίες εναλλαγές ρυθμών, ακόμα και στα πιο χαλαρά κομμάτια, όπως είναι το “Out Of Here”. Δε θα σταθώ άλλο στα φωνητικά, γιατί κινδυνεύω να γίνω γραφική, λέγοντας ξανά και ξανά πόσο λατρεύω τη φωνή του Solberg. Οι κιθάρες είναι εξαιρετικές όπως πάντα, αλλά ακολουθούνται από ορχηστρικά στοιχεία σε πολλά σημεία του δίσκου, οπότε η μελωδικότητα επιτυγχάνεται από διαφορετικών ειδών έγχορδα και πλήκτρα. Η ορχήστρα είναι μια πολύ ωραία πινελιά, που θα βρεις διάχυτη σε όλα τα κομμάτια.
Αυτό που δε θα βρεις στο “Aphelion” είναι οι πιο heavy συνθέσεις της μπάντας, όπως ήταν π.χ. το “Contaminate Me”. Ωστόσο, πόσοι είναι οι fans που ξεχωρίζουν τους Leprous για τις heavy συνθέσεις τους; Δε νομίζω ότι το στοιχείο αυτό θα σου λείψει, όταν ακούσεις το “Aphelion”. Αυτό που με εξέπληξε όμως, ήταν το πόσο προσιτός ακούγεται ο δίσκος. Παρά το υψηλό τεχνικό επίπεδό του, μπορώ άνετα να τον μοιραστώ με φίλους που δεν ασχολούνται με rock/metal ακούσματα, ξέροντας ότι θα τον ακούσουμε από την αρχή ως το τέλος.
Προσωπικά μου αγαπημένα, εκτός από το “Running Low”, είναι επίσης το “Have You Ever?” και το “The Silent Revelation”, που επίσης ανήκει στα singles που είχαμε τη χαρά να ακούσουμε πριν την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου. Το βασικό riff αποτελεί μεγάλη μου λατρεία και ως συνήθως, είναι από τα πράγματα που μου κολλάνε στο μυαλό, με αποτέλεσμα να με αποσπούν από καθημερινές λειτουργίες και να εκνευρίζουν τον κόσμο, που με ακούει να σιγοτραγουδάω το κομμάτι (φωνητικά, κιθάρες, τα πάντα, δεν κάνουμε εκπτώσεις εδώ).
Extra tip: Αν δίνει και σε σένα ζωή η φωνή του Einar Solberg, τσέκαρε τη συνεργασία που έκανε στις αρχές του καλοκαιριού με τον Esa Holopainen των Amorphis. Το κομμάτι λέγεται “Ray Of Light” και είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω ακούσει όλη τη χρονιά. Είναι απίστευτο το πώς ο Holopainen έγραψε το κομμάτι ακριβώς πάνω στα μέτρα του Solberg και το αποτέλεσμα, νομίζω δεν περίμεναν ούτε οι ίδιοι να βγει τόσο καλό.
Τώρα, όσο για το “Aphelion”, νομίζω πως ό,τι άλλο κι αν πω θα είναι περιττό. Fan του progressive ή όχι, να πας να το ακούσεις. Όσο για μένα, απλά ευελπιστώ να καταφέρουν να έρθουν για tour προς τα εδώ. Προφανώς και θα είμαι από τους πρώτους που θα αγοράσουν εισιτήριο (ακόμα κι αν είναι μόνο για καθήμενους, ναι, το είπα).
Βαθμολογία: 86/100
Για το Rock Overdose,
Δάφνη Γεωργαδάκη
Comments
