Ημερομηνία δημοσίευσης: 3 Μαΐου 2019
Τους Lord Vicar είχα την τύχη να τους μάθω από το πρώτο τους κιόλας full-length το “Fear No Pain” πίσω το 2008.Δεν είχα ιδέα περί τίνος πρόκειται αλλά βλέποντας το αυτό το όνομα με αυτό το logo δεν χρειάζονταν μεγάλη φαντασία να καταλάβω περί τίνος πρόκειται. Χωρίς πολλές σκέψεις το “τσίμπησα” και έφυγα για το σπίτι, χωρίς να το ψάξω παραπάνω. Μάλιστα στον δρόμο σκεφτόμουν ότι αν δεν παίζουν με το τρόπο που υποψιαζόμουν τότε είναι κρίμα γιατί χαραμίζουν το συγκεκριμένο όνομα. Τελικά όλα πήγαν όπως έπρεπε και τα είχα φανταστεί, είδα ότι ο τραγουδιστής του συγκροτήματος είναι ο Christian Linderson που έχει περάσει μέσα σε όλα και από τους Saint Vitus (έχει τραγουδήσει στο album C.O.D . του 1992) και από τότε περιμένω τις κυκλοφορίες τους όπως ένα σκυλάκι την λιχουδιά του.
Το “The Black Powder” είναι το τέταρτο full-length του συγκροτήματος (μπορεί να σας φαίνεται μικρό το νούμερο αλλά ανάμεσα στα κενά των κυκλοφοριών τους έχουν πολλά split οπότε έμεναν πάντα στην επικαιρότητα) και δεν αλλάζουν τα πράγματα σε σχέση με την μουσική τους (δεν το θέλουμε κιόλας). Μιλάμε για απλό (λέμε τώρα!), λιτό Doom, έτσι όπως το δίδαξαν οι Black Sabbath, χωρίς πολλά στολίδια, χωρίς περιττά σημεία. Μόνο riff που είναι βαριά και ασήκωτα. Είναι ένας δίσκος που θα πέσει πάνω σου σαν ταφόπλακα και δεν θα σε αφήσει να πάρεις ανάσα. Με τα τραγούδια να ακροβατούν ανάμεσα στα γρήγορα και τα αργά (πολύ αργά όμως!!!) σημεία δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθείς σε κανένα σημείο του δίσκου. Ξέρεις ότι αν ένας δίσκος ξεκινάει με το 17λεπτο “Sulfur Charcoal and Saltpeter” τότε αποκλείεται να στραβώσει κάπου στην πορεία, όλα θα πάνε τέλεια και πάνε…
Προσπαθώ να αποβάλω τον fan-boy από μέσα μου και να βρω κάτι το οποίο δεν είναι τόσο καλό μέσα στο δίσκο έτσι για να υπάρχει μια σφαιρική άποψη για το “The Black Powder”. Δεν μπορώ να βρω κάτι οι Lord Vicar ξέρουν να χρησιμοποιούν όλα τους τα στοιχεία έτσι όπως πρέπει, για παράδειγμα ο Christian Linderson είναι ένας τραγουδιστής με ατέλειες, αλλά παρόλα αυτά είναι ο καταλληλότερος άνθρωπος για να είναι πίσω από το μικρόφωνο των Lord Vicar και να διηγείται τις ιστορίες τους.
Έχοντας από την μια πλευρά το “The Door to Doom” των Candlemass που έχει αφήσει ανάμεικτα συναισθήματα (εμένα μου αρέσει αν με ρωτάτε) και από την άλλη το “The Black Powder” νομίζω ότι ο νικητής για φέτος είναι ξεκάθαρος. Για το απλούστατο λόγο είναι ότι οι Lord Vicar κατάφεραν να αποδώσουν καλύτερα την Doom αισθητική του ήχου τους και να μας χαρίσουν σχεδόν 68 λεπτά αμείωτης ανατριχίλας.
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rockoverdose.gr
Κωνσταντίνος Μπενάς
Comments
