Ημερομηνία δημοσίευσης: 15 Μαΐου 2018
Μία ιδιαίτερη περίπτωση συγκροτήματος ήρθε στο δρόμο μου τον τελευταίο καιρό και αυτή δεν είναι άλλη από τους Mask Of Prospero από την Αθήνα οι οποίοι κυκλοφόρησαν πρόσφατα το παρθενικό τους ολοκληρωμένο άλμπουμ, ''The Observatory'', ενώ το 2015 -χρονιά της δημιουργίας τους- είχαν κυκλοφορήσει και το ΕΡ ''The Absence''. Το άλμπουμ είναι concept και θεματολογία έχει σύμφωνα και με δηλώσεις του συγκροτήματος ''την σύγχρονη κοινωνική προκατάληψη, την παθητικότητα και τη νωθρότητα που κατακλύζουν το άτομο κάνοντάς το ανίκανο να νιώσει ή να σκεφτεί''. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος έκφρασης τους μουσικά και το γεγονός ότι οι ίδιοι θέλησαν όπως λένε να κάνουν ένα συναισθηματικό άλμπουμ, δείχνει άτομα που έχουν συνείδηση και επίγνωση του τι συμβαίνει στο κόσμο γύρω μας, παρά το νεαρό της ηλικίας τους. Ξεκινώντας λοιπόν από το γεγονός ότι δεν είσαι κοινωνικά αποχαυνωμένος, τότε αν θέλεις να εκφραστείς και μουσικά σε ανάλογο ύφος, θα το κάνεις μαθηματικά σωστά, γιατί έχεις την τσίπα και την αίσθηση του χώρου γύρω σου, άρα αν έχεις και μία σχετική προσαρμοστικότητα πάνω στο όργανο σου, θα το πετύχεις γιατί θα σου βγει από φυσικού.
Οι ΜΟΡ ξεκινάνε το δίσκο με το κάτι σαν intro ''Dust In The Sky'', το οποίο σε μπάζει στο κλίμα του δίσκου. Πεντακάθαρος ήχος, φωνή που ξυπνάει ευαίσθητες χορδές, χωρίς να το παίξει ιστορία με ανεβάσματα κορωνών και τα σχετικά και απλά εστιάζει πως θα μεταδώσει σαν ισχυρός πομπός το σκεπτικό στον δέκτη, δηλαδή στον ακροατή. Το πράγμα σοβαρεύει όταν μπαίνει το κομμάτι ''Drown In Grey'' όπου και απλώνεται ο ήχος τους και συνοψίζεται πολύ η έννοια τους σαν συγκρότημα. Φοβερός ήχος και όμορφα βαριές κιθάρες που πρωταγωνιστούν σε σπαστικούς djent ρυθμούς πάνω σε ατμοσφαιρικό καμβά και με κρυφό κλείσιμο του ματιού σε προοδευτικής υφής λογική. Ξεκαθαρίζω τη θέση μου άμεσα για να γίνω αντιληπτός και μη κακεντρεχής, το djent γενικά είναι ένα ύφος το οποίο από ένα σημείο και μετά ο κόσμος έκανε κοιλιακούς με την πάρτη του. 20 χρόνια αφού θα έπρεπε να έχουν αναγνωριστεί οι τιτάνες Meshuggah, άρχισαν όλοι ξαφνικά να παίζουν σαν αυτούς. Μόνο που η διαφορά των Meshuggah με όλους τους υπόλοιπους ήταν στο αβίαστο των συνθέσεων και στο ότι ήταν μία μπάντα που έπαιζε κάτι πεντακάθαρα δικό της. Οπότε το είδος λίγα χρόνια μετά έχει περάσει και δεν έχει ακουμπήσει και συγκροτήματα όπως οι Periphery και οι TesseracT που ας πούμε ήταν οι καλοί της υπόθεσης, μετά τον πρώτο δίσκο τους έκαστος δεν έχουν πρακτικό λόγο ύπαρξης.
Κι αυτό διότι έχασαν το βασικό όπλο τους έναντι της λεγόμενης γιαλατζί ''προόδου''. Το βάρος και τις κιθάρες τους. Από τώρα εφιστώ την προσοχή στους ΜΟΡ, ΠΟΤΕ μην χάσετε αυτό τον όμορφα βαρύ ήχο που έχετε για χάρη οποιασδήποτε ''εξέλιξης'' μελλοντικά, αν είστε οπαδοί του ήχου, θα έχετε δει από μόνοι σας όσα περιγράφω παραπάνω. Και ας το παραδεχτούμε όλοι μαζί φωναχτά κάποια στιγμή, δεν είναι ντροπή να παίζεις βαριά κατεβάζοντας ριφφ και να δείχνεις σε όλους ότι όσο προοδευτικός, συναισθηματικός και ατμοσφαιρικός και αν είσαι, είσαι ΜΕΤΑΛΛΙΚΟ συγκρότημα και οφείλεις να είσαι περήφανο γι' αυτό το γεγονός. Πολύπλοκοι ρυθμοί υπάρχουν μέσα στα κομμάτια αλλά δεν γεμίζουν το δίσκο, μόνο φροντίζουν να εκφραστούν ως ξέσπασμα στην όλη μελωδικότητα που εύστοχα υπάρχει και χρησιμοποιείται. Είναι παιχταράδες με σπουδαία τεχνική κατάρτιση αλλά επιλέγουν να μην αφήνουν να φανεί η κλάση τους αλλά να δείξουν ότι σαν συγκρότημα είναι πολλά παραπάνω από οργανοαυνάνες. Έχουν το σεβασμό μου γι' αυτό και θα τον έχουν όσο συνεχίζουν να εκφράζονται έτσι. Είτε τον εκφράζουν πιο στωικά σε κομμάτια σαν το ''Frozen In Time'', είτε ξεσπούν όμορφα στα ''The Way Back Home'' και στο πανέμορφο ομότιτλο ''The Observatory'', ένα κομμάτι που αν γραφόταν από ξένη μπάντα θα είχε ήδη εκατοντάδες χιλιάδες views στο YouTube.
Επίσης ευστοχότατο το γεγονός ότι δεν το κουράζουν πολύ το θέμα και επιλέγουν στην πρώτη τους ''μεγάλη'' δουλειά να σταματήσουν το ρολόι στα 35'. Αν μη τι άλλο δε νομίζω ότι μπορεί κάποιος που θα κάτσει να το ακούσει χωρίς κόμπλεξ να υποστηρίξει ότι το βαρέθηκε, θα ήταν εμπαθές και λίγο ''φύγε κακό από τα μάτια μου'' φάση. Το μεγαλύτερο (και μπορεί καλύτερο; θα δείξει!) κομμάτι του δίσκου έρχεται λίγο πριν το τέλος, το πειθήνιο ''Ignorance'' με τη δυναμική του, τους επιληπτικούς ρυθμούς στα τύμπανα, τις κραυγές και συνάμα την απόγνωση στη φωνή και τα εύστοχα πλήκτρα που σε κανένα σημείο του δίσκου δεν υπερακαλύπτουν τα υπόλοιπα όργανα αλλά έχουν εύστοχη χρήση και γεμίζουν το υπόβαθρο στις συχνότητες που ένα εκπαιδευμένο αυτί θα πιάσει εξ' αρχής. Αν θεωρήσουμε ότι η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, οι Mask Of Prospero δείχνουν από το 1ο τους άλμπουμ ότι θα αποτελέσουν ένα φαρμακερό βέλος στην εξέλιξη της Ελληνικής σκηνής και το ''δηλητήριο'' τους που ονομάζεται ''The Observatory'' είναι ικανό για αρχή να προκαλέσει παράλυση στον ακροατή, νομίζω ότι και οι ίδιοι δεν είναι σε φάση ακόμα που θα θελήσουν μέσω αυτού να σκοτώσουν τον ακροατή, αλλά αρχικά να τον πάρουν με το μέρος τους και αν στη συνέχεια αυτός δε συμμορφωθεί, τότε μάλλον θα παίξουν το μεγάλο τους χαρτί μελλοντικά.
Τα παλικάρια εξ Αθηνών μπορούν να είναι περήφανα ότι κατάφεραν να βγάλουν ένα δημιούργημα που είναι όσο μοντέρνο και καθαρό ακουστικά χρειάζεται για να ανταποκριθεί εν έτει 2018, κι εγώ γουστάρω ολντσκουλιά και πιστεύω ότι ένα καλό Slayer ή Metallica άλμπουμ δεν ανταλλάσσεται με όλες τις γαμάτες παραγωγές και όλες τις καλές ελπιδοφόρες μπάντες του μέλλοντος, αλλά τα κουλούρια πρέπει πάντα να είναι φρέσκα και οι ορίζοντες μας ακουστικά πρέπει να μένουν ορθάνοιχτοι. Μπράβο στα παιδιά γιατί η προσπάθεια τους είναι ξεκάθαρα ειλικρινής και όχι επιτηδευμένη, αν ο ήχος τους ήταν έτσι απλά για να ακουστεί έτσι, τότε προφανώς και θα διαβάζατε διαφορετικά πράγματα τόση ώρα. Αυτοί το έχουν ψάξει, το έχουν δουλέψει σκληρά και φαίνεται και συν τοις άλλοις, κατάφεραν να παντρέψουν ετερόκλητες αναφορές μέσα στα κομμάτια. Συναίσθημα και οργή τα οποία έχουν λόγο ύπαρξης λοιπόν, ούτε κλαψομουνιές, ούτε ελιτίστικες παπαριές, ούτε πρόοδος για το φαίνεσθαι. Έχουν κερδίσει ένα οπαδό έξτρα και μακάρι να μου κάτσει να δω κι επί σκηνής το πως βγάζουν αυτό τον ήχο και πόσο εύκολα ή δύσκολα κατατέθηκε σαν αποτέλεσμα. Ήμουν περίεργος πως κατέληξαν στην εταιρεία του Μπάμπη Κατσιώνη ο οποίος αποδεδειγμένα έχει αυτί που ξεχωρίζει τους καλούς και τα σαπάκια. Με το δίσκο αυτό μου λύθηκε η απορία, πέτυχε διάνα. Το μέλλον σας ανήκει, γεμίστε το με ριφφ, δυνατά τύμπανα και το ίδιο υπέροχο συναίσθημα, ποτέ μην ελαφρύνετε τον ήχο σας, θα έχετε διαπράξει έγκλημα εναντίον σας!
Βαθμολογία: 83/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
