MASTODON – ”Emperor Of Sand”

''Emperor Of Sand''

Οι Mastodon είναι ένα αμφιλεγόμενο συγκρότημα. Ακόμα, αν και υπάρχουν ως σχήμα αρκετά άνω της δεκαετίας, λογίζονται από πολλούς ως ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της σύγχρονης αμερικανικής εκδοχής του σκληρού ήχου, με το οποίο πολλοί δεν θέλουν ή δε μπορούν να εξοικειωθούν /ταυτιστούν. Λάδι στη φωτιά ρίχνουν και οι εκάστοτε τολμηρές δηλώσεις (το λιγότερο) του Brent Hinds, ή και μια άποψη σύμφωνα με την οποία δεν είναι ικανοί να αποδώσουν σωστά το δισκογραφικό υλικό τους ζωντανά, και πως επιβάλλονται από το ''σύστημα'' ως οι νέοι μεσσίες του metal.

H δική μου άποψη είναι πως οι Mastodon είναι ένα σχήμα το οποίο καταφέρνει όσο λίγα να ενσωματώσει τις επιρροές του σε έναν ήχο/κράμα που οι ίδιοι διαμόρφωσαν με σκληρή δουλειά, και που τους κάνει πλέον μοναδικά αναγνωρίσιμους. Σε αυτό συνέβαλλε τα μέγιστα η σοφή απόφασή τους, από ένα σημείο και μετά, να συνθέσουν πιο μεστά, δίνοντας έμφαση σε ευμνημόνευτες μελωδίες, ουσιαστικές πολυφωνίες από 4 παρακαλώ τραγουδιστές, και γενικότερα έχοντας ένα σαφές πλάνο για το τι θέλουν να προσφέρουν ως τελικό αποτέλεσμα στον ακροατή.

Η εξέλιξή τους είναι διαρκής, αλλά σύμφωνα με την άποψη του γράφοντος, η τελευταία κορύφωσή τους ήταν το μνημειώδες ''Crack The Skye''. Στη συνέχεια ακολούθησαν δύο κυκλοφορίες με θετικότατο πρόσημο, οι οποίες ωστόσο δεν ξεπέρασαν τον προκάτοχό τους.

Το αμερικανικό σχήμα επιστρέφει με το ''Emperor Of Sand'', με έναν αρχικό στόχο που από μόνος του συνιστά ένα μη συμβατικό εφαλτήριο έμπνευσης: να ξορκίσουν τους δαίμονές τους, οι οποίοι παίρνουν τη μορφή απώλειας συγγενικών προσώπων, με όπλο την τέχνη. Το αποτέλεσμα είναι ένα θεματικό album, στο οποίο ο σημασιακός συμβολισμός της ''κατάρας του αυτοκράτορα'' είναι ευνόητος, διαποτίζοντας τα ψηφιακά αυλάκια και επενεργώντας καθαρτικά.

Η  επιτυχία του εγχειρήματος αποδεικνύεται από το γεγονός πως δεν αισθάνομαι την ανάγκη να προβώ σε επιμέρους ανάλυση συνθέσεων (η απαιτούμενη ποικιλία ωστόσο υπάρχει, και το show your self έχει κάτι από την put your boots and dance αισθητική του curl of the burl), καθώς το “Emperor of Sand” λειτουργεί σαν μια ολότητα. Το songwritting αγγίζει επίπεδα ''Crack The Skye'' σε αρκετές στιγμές, χωρίς ωστόσο να τα ξεπερνάει. Απίστευτα κολληματικά vocal lines (με τραχύτητα, μελωδία, και σε στιγμές αυτή την Ozzy in 2017 αισθητική του Brent Hinds), λυτρωτικά κιθαριστικά leads με τόνους συναισθήματος, keyboard πλάτες με ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ρόλο, πολλαπλά layers, και μια ηχητική δομή τριών διαστάσεων, όπου το καθετί είναι στη σωστή θέση στον ακουστικό πίνακα, με την απαιτούμενη χροιά και ένταση. Η εκτελεστική δεινότητα είναι δεδομένη, και το concept είναι άψογα δοσμένο.

Ο δίσκος μεγαλώνει με κάθε νέα ακρόαση, γίνεται κτήμα σου, και εξελίσσει το μύθο... χωρίς ωστόσο να δημιουργεί ένα χρυσό νέο κεφάλαιο. Και αυτό ακριβώς είναι το μοναδικό μου παράπονο από αυτόν. Ενώ οι Mastodon πιάνουν την τρίτη κορυφή της καριέρας τους με έναν απίστευτα πλούσιο θεματικό δίσκο που περιέχει όλα τα δείγματα της τεχνοτροπίας τους, δεν καταφέρνουν να κάνουν κάποια μνημειώδη νέα τομή, που θα ανατρέψει τα πάντα. Δείχνουν να ωριμάζουν και να αποκτούν μια σαφή και ουσιώδη κατεύθυνση που κάνει σχεδόν αδύνατο να παρουσιάσουν κάτι κακό, ωστόσο δείχνουν ελαφρώς λιγότερο ανατρεπτικοί.

Από ένα σχήμα που έχει αγγίξει το απόλυτο δύο φορές στο παρελθόν, ο βαθμός οφείλει να είναι μια υποψία κατώτερος...

Βαθμολογία : 90/100

Για το Rock Overdose,

Δημήτρης Χρόνης