Ημερομηνία δημοσίευσης: 30 Οκτωβρίου 2016
“Bands No Longer Risk”
Πριν λίγους μήνες είχαμε παρουσιάσει το ντεμπούτο EP των Misanthropic Rage, το οποίο μέσα στα δύο (δικά τους, καθώς υπήρχε και μια διασκευή) κομμάτια, μας είχαν παρουσιάσει δύο διαφορετικά πρόσωπα, καθώς το ένα κομμάτι ακολουθούσε avantgarde/progressive black μονοπάτια, ενώ τα δεύτερο ήταν πιο καθαρόαιμο black. Στο ντεμπούτο άλμπουμ, που θα παρουσιάσουμε ευθύς αμέσως, εξαφανίζεται αυτή η διπροσωπία προς τέρψη του avantgarde/progressive.
Πλέον σε αυτό το άλμπουμ δεν υπάρχουν καθαρόαιμα black metal κομμάτια, αλλά καθαρόαιμες black metal στιγμές ενσωματωμένες στις avantgarde σπειροειδείς συνθέσεις. Οι συνεχείς εναλλαγές σε όλα τα επίπεδα είναι συνεχείς και ασταμάτητες. Αναλυτικότερα, έχουμε συνεχείς εναλλαγές από γρήγορες σε αργές ταχύτητες και τούμπαλιν, από brutal σε καθαρά φωνητικά και το αντίστροφο, από black metal μίσος σε ambient κάθαρση, από progressive περάσματα σε avantgarde πειραματισμούς, και όλα αυτά συνδεδεμένα σωστά και ταιριαστά μεταξύ τους χωρίς να δημιουργούν 'κενά αέρος', καθώς τα υλικά τα οποία χρησιμοποιούνται μπορούν εύκολα να επιφέρουν το χάος στις συνθέσεις.
Όλα αυτά βέβαια, λαμβάνοντας υπόψη πως ναι μεν τα υλικά και η πρώτη βάση που χρησιμοποιούνται είναι αρκετά αταίριαστα μεταξύ τους και δύσκολο να συνδυαστούν σωστά, αυτό δε σημαίνει όμως πως το υλικό που δημιουργήθηκε διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Ειδικά από τη στιγμή που το πρώτο κομμάτι του EP που προηγήθηκε παραμένει πιο περιπετειώδες και ριψοκίνδυνο, και εν τέλει πιο εντυπωσιακό και όμορφο από αυτά που συμπεριελήφθησαν σε αυτό το άλμπουμ, αφού αυτά τα κομμάτια ακολουθούν πιο ασφαλή και προβλέψιμα (για το είδος) μονοπάτια.
Αυτό διακρίνεται και στη διάρκεια των κομματιών, η οποία κυμαίνεται είτε σε τετράλεπτα είτε σε εφτάλεπτα, προς το τέλος του δίσκου. Θα μου πει βέβαια κάποιος ότι θα μπορούσαν άνετα να μέσα σε ένα τετράλεπτο να χωρέσουν ένα κάρο ιδέες και εναλλαγές για να μας 'ξεριζώσουν' το κεφάλι, δεν το κάνουν όμως αυτό. Δε ξέρω αν φοβήθηκαν τόσο πολύ μετά τη δημιουργία του EP να φτάσουν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία τους στα άκρα, η ουσία όμως παραμένει πως όσο καλές ιδέες και μουσικές να διαθέτει αυτός ο πολύ καλός δίσκος γενικότερα, δε διαθέτει κάποιο δημιουργικό ρίσκο που διακρινόταν στο EP, με αποτέλεσμα να 'παίζουν μπάλα' σε πιο ασφαλή πεδία και να μη μπορούν να απογειώσουν παραπάνω το δημιούργημά τους, με αποτέλεσμα αυτό να παραμένει στην 'απλά καλή' πλατφόρμα.
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος