Ημερομηνία δημοσίευσης: 20 Σεπτεμβρίου 2017
Μόλις ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του υπέροχου ντεμπούτου τους, οι Σουηδοί Mist Of Misery μας παραδίδουν ένα EP, το οποίο αποτελεί το πρώτο μέρος, καθώς θα υπάρξει και συμπληρωματικό EP που θα αποτελεί το δεύτερο μέρος, χωρίς να έχει ανακοινωθεί η ημερομηνία κυκλοφορίας του ακόμα, αλλά πιθανότατα θα κυκλοφορήσει μέσα στη χρονιά Στο ντεμπούτο αντιμετωπίσαμε πολύ ωραίες και μεστές συνθέσεις ατμοσφαιρικού depressive black metal (όχι τόσο suicidal, περισσότερο μελαγχολικό).
Εδώ, χωρίς να αφαιρείται το ατμοσφαιρικό στοιχείο, με μόνη αλλαγή την πρωταγωνιστική χρήση πιανιστικών μελωδιών και ιδεωδών στα ιντερλούδια, ενισχύεται το μελαγχολικό στοιχείο στις συνθέσεις, συνεχίζοντας όμως να μην υιοθετεί τα κόλπα που χρησιμοποιούνται στο suicidal και που πολλές φορές χαλάνε τον ήχο και την παραγωγή, και κυρίως, με τα φωνητικά να είναι μεν μελαγχολικά και σε υψηλές συχνότητες, αλλά όχι σκισμένα, όπως στην πλειοψηφία των σχημάτων του είδους. Και αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του συγκροτήματος από το ντεμπούτο ακόμα, καθώς έτσι αναδεικνύεται η πολύ καλή δουλειά συνθετικά, αναδύονται στην επιφάνεια τα συναισθήματα που θέλουν να βγάλουν οι συνθέσεις, ενώ παράλληλα όλα αυτά δε θάβονται κάτω από την ατσουμπαλοσύνη από την οποία υποφέρει η πλειοψηφία, είτε σε θέματα παραγωγής, είτε σε θέματα φωνητικών, είτε σε θέματα ενορχήστρωσης, με αποτέλεσμα να βαραθρώνεται όλη η προσπάθεια. Αυτό δε συμβαίνει καθόλου εδώ πέρα.
Επίσης, όπως είχα αναφέρει και στην κριτική του ντεμπούτου τους, μπορεί μεν η δημιουργία της ατμόσφαιρας να περιλαμβάνει και τη χρήση keyboards η οποία ενίοτε δημιουργεί συμφωνικό 'χαλί' στις συνθέσεις, η λογική και η υφή τους όμως είναι πολύ διαφορετική από τη χρήση των συγκροτημάτων της πλειοψηφίας, καθώς η χρήση της είναι πολύ διακριτική, μινιμαλιστική και δεν επιχειρεί να εμφανιστεί πομπώδης, μάλιστα επιδιώκει το αντίθετο. Το μοναδικό προβληματικό σημείο που ίσως εντοπίσει κανείς στο EP, είναι η δομή του. Κάθε σύνθεση (τρεις το σύνολο) ακολουθείται από 3 instrumental, πιανιστικά επί το πλείστον, ενώ υπάρχει και το outro, μικρής διάρκειας, επίσης πιανιστικό, αλλά με συνοδεία αφήγησης. Το πρόβλημα με τα instrumental είναι πως διαρκούν παραπάνω από όσο χρειάζεται, και ίσως η χρήση τριών instrumental να είναι από μόνη της υπερβολική, καθώς η χωρίς λόγο επιμήκυνσή τους δημιουργεί ένα πρόβλημα συνοχής. Ένα ή δύο instumental θα ήταν πιο χρηστικά στο δίσκο, και σίγουρα θα έπρεπε η διάρκειά τους να είναι πιο μετρημένη, καθώς υπάρχει η αίσθηση ότι τα χρησιμοποίησαν σαν κόλπο για να γεμίσουν το κενό και να φτάσουν τη διάρκεια του μισάωρου.
Αυτό όμως είναι πταίσμα μπροστά στις υπόλοιπες κύριες συνθέσεις του συγκροτήματος. Δύσκολα βρίσκεις στις μέρες μας παρόμοιο 'νεόκοπο' συγκρότημα με ανάλογη σοβαρότητα και την απαραίτητη βαρύτητα και επιμέλεια στις συνθέσεις του, στον ήχο του και τις ενορχηστρώσεις του. Μπορεί το full-length να ήταν πιο συμπαγές και πιο συνεκτικό από το EP, αλλά ακόμα και εδώ επιβεβαιώνονται οι πολλές δυνατότητες που διαθέτουν για να πετύχουν κάτι ξεχωριστό στον ήχο. Ούτως ή άλλως αποτελούν μια όαση στον πολυταλαιπωρημένο και γεμάτο κλισέ ήχο του depressive black metal.
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
