Ημερομηνία δημοσίευσης: 24 Οκτωβρίου 2017
Evento do ano
Οι Moonspell έχουν ένα καταπληκτικό σερί κυκλοφοριών τα τελευταία χρόνια. Ειδικότερα, μετά το διχαστικό “The Butterfly Effect”, πειραματίζονται με διαφορετικές αναλογίες των συστατικών της μουσικής τους, άλλοτε με καθαρές gothic rock φόρμες, άλλοτε παίζοντας καθαρόαιμο dark metal, άλλοτε κάτι ενδιάμεσο. Μετά το πολύ καλό gothic rock album “Extinct”, επιστρέφουν φέτος με το νέο τους πόνημα, με τίτλο “1755”.
Λίγη ιστορία για τον τίτλο. 1η Νοεμβρίου του 1755, η Λισαβόνα ισοπεδώνεται από έναν εγκέλαδο που εκτιμάται στα 8 με 9 ρίχτερ, ακολουθούμενο από ένα τσουνάμι που χτύπησε την παραθαλάσσια περιοχή. Τουλάχιστον 10.000 νεκροί, με πηγές να αναφέρουν μέχρι και 100.000. Αυτό το γεγονός είναι μία από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της Πορτογαλίας.
Και αυτή η «μαυρίλα» μεταφέρεται στο album και στις συνθέσεις. Στιχουργικά εντελώς διαφορετικό από όσα μας έχουν συνηθίσει από το “Finisterra” κι έπειτα. Οι συνθέσεις είναι πλέον πιο τραχιές, πιο grand, ενώ ταυτόχρονα ορισμένα riffs να θυμίζουν στιγμές από το “Alpha Noir” (“In Tremor Dei”, για σένα χτυπάει η καμπάνα), το “Night Eternal” και λοιπά albums της καριέρας τους και οι χωρωδίες πανταχού παρούσες, συμβάλλουν στην απόκοσμη ατμόσφαιρα και διογκώνουν ηχητικά τις συνθέσεις.
Το 2017 βρίσκει το συγκρότημα ίσως στην καλύτερή τους φόρμα. Ο Ricardo έχει γράψει μερικά από τα καλύτερά του solo, ο Pedro δίνει φοβερά ατμοσφαιρικές πινελιές με τα keyboards, ενώ το rhythm section στο album είναι όπως πάντα αψεγάδιαστο. Η παραγωγή άριστη, κάτι το οποίο για αυτό το συγκρότημα θα πρέπει να το θεωρούμε δεδομένο πλέον.
Eυχάριστη έκπληξη ήταν η δομή του album. Συγκεκριμένα, ο δίσκος ανοίγει με το “En Nome do Medo”, το οποίο είναι η πρώτη «δόνηση», η οποία αυξάνεται σε ένταση με τα δύο επόμενα κομμάτια, το “1755” και το “In Tremor Dei” και κορυφώνεται στα “Desastre”, “Abanão” και “Evento”. Το “1 de Novembro” είναι ίσως η πιο “back to the roots” στιγμή του συγκροτήματος, με τον Fernando να εγκαταλείπει τα κλασσικά και συνηθισμένα μπάσα φωνητικά του στα verses. Ταυτόχρονα, το κομμάτι γίνεται πιο ρευστό και πιο μελωδικό και λειτουργεί ως μεταβατικό στάδιο στις φόρμες των “Ruinas”, “Todos οs Santos” και την τελική ηρεμία του “Lanterna dos Afogados”, που κλείνει τον δίσκο και αποτελεί την πιο μελωδική στιγμή του album (σ.σ. διασκευή από Os Paralamas do Sucesso).
Ο δίσκος αναπαράγει πάρα πολύ καλά την ατμόσφαιρα του γεγονότος, και το κλίμα θλίψης και καταστροφής που επικρατούσε το διάστημα μετά τον εγκέλαδο και αποτελεί άνετα τον πιο σκοτεινό, τον πιο τραγικό (σ.σ. όχι με την αρνητική έννοια της λέξης) αλλά και πιο ώριμο - συνθετικά και στιχουργικά - δίσκος που κυκλοφόρησαν οι Πορτογάλοι τα τελευταία δέκα χρόνια, μαζί με το “Night Eternal”, αλλά ταυτόχρονα είναι πολύ πιο ιδιαίτερος σαν δουλειά. Αξίζει προσεκτικές ακροάσεις, και μην αφήσετε να σας αποθαρρύνουν οι πορτογαλικοί στίχοι.
Βαθμολογία: 95/100
Για το Rock Overdose
Γιάννης Πιτσάκης
Οι Πορτογάλοι Moonspell αναμφισβήτητα είναι μία μπάντα που από την αρχή της καριέρας τους υπήρξαν ιδιαίτεροι. Τόσο για την μουσική τους ταυτότητα και την ιδιαίτερη αισθητική τους, όσο και για τους πολλαπλούς πειραματισμούς τους ανά τα χρόνια. Όποια εποχή τους και αν επιλέξεις, το σίγουρο είναι πως η ποιότητα τους ακολουθούσε σε κάθε τους βήμα. Δεν έκρυψαν ποτέ την αγάπη τους για την Goth αισθητική παράλληλα όμως δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν και από τις πιο σκληρές τους καταβολές. Πάντα παραπατούσαν ενδιάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους, άλλοτε βγάζοντας μπροστά ένα από τα παραπάνω στοιχεία και άλλοτε καταφέρνοντας να δημιουργήσουν μία άκρως αρμονική και μαγική συνύπαρξη. Αυτοί είναι οι Moonspell και πραγματικά τα διαμάντια που έχουν προσφέρει στην μουσική αυτή είναι αμέτρητα.
Ένα τέτοιο διαμάντι είναι και η Ενδέκατη δισκογραφική τους δουλειά. Το “1755” σπάει τα “καλούπια” παρουσιάζοντας μερικές “ιδιαιτερότητες” οι οποίες είτε θα κερδίσουν στα σημεία είτε θα ξενίσουν. Η σημαντικότερη ίσως ιδιαιτερότητα είναι το γεγονός πως ολόκληρο το album είναι στην μητρική τους γλώσσα, τα Πορτογαλικά. Αντιεμπορική κίνηση; Ίσως, το μόνο σίγουρο όμως είναι πως, από την δική μου οπτική τουλάχιστον, είναι μία ειλικρινής κίνηση, καθώς ο δίσκος στιχουργικά επικεντρώνεται στον καταστροφικό σεισμό της Λισαβόνας την 1η Νοεμβρίου του 1755, καθώς και τα γεγονότα γύρω από αυτόν. Έναν σεισμό που μέχρι σήμερα θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους σεισμούς ( 8,5 – 9 Ρίχτερ) που έχουν καταγραφεί. Θεωρώ λοιπόν πως η επιλογή του να εκφράσεις και να εξιστορήσεις κάτι τόσο προσωπικό και συναισθηματικά φορτισμένο στην μητρική σου γλώσσα είναι πλέον η σωστή.
Η δεύτερη ιδιαιτερότητα είναι πως ο δίσκος κοιτάει πίσω μουσικά επαναφέροντας το “σκληρό” πρόσωπο της μπάντας από τις παλιότερες δουλειές τους, κάτι το οποίο σε γενικές γραμμές απουσίαζε από το κατά τα άλλα εξαιρετικό “Extinct” , διατηρώντας όμως ίσως και ενισχύοντας τα ορχηστρικά και συμφωνικά του στοιχεία. Η παρουσία των εγχόρδων είναι σαφώς εντονότερη, το ίδιο και τα χορωδιακά στοιχεία. Σε πολλές περιπτώσεις η ατμόσφαιρα φέρνει στο μυαλό λίγο την ethnic αισθητική των Myrath κάτι το οποίο ταιριάζει απόλυτα στην μπάντα, ανοίγοντας έτσι μία καινούργια μουσική κατεύθυνση στην μπάντα.
Το “1755” είναι ένα album γεμάτο με εξαιρετικά κομμάτια, γεμάτα δύναμη και επιθετικότητα. Ένας συναισθηματικά φορτισμένος δίσκος με εξαιρετική ατμόσφαιρα, εκπληκτικές μελωδίες, ανατριχιαστικές ερμηνείες, εμπνευσμένα riff και τρομερές ενορχηστρώσεις. Με άνεση κοιτάει κατάματα τα “Night Eternal” και “Alpha Noir” χτυπώντας όμως κόκκινο με την επική του αισθητική. Δεν θέλω να ξεχωρίσω κανένα κομμάτι μέσα από τον δίσκο μα δεν μπορώ να μην σταθώ τουλάχιστον στην αριστουργηματική νέα έκδοση του “ Em Nome do Medo”. Από την πρώτη του εκδοχή ήταν ένα από τα καλύτερα κομμάτια του “Alpha Noir” μα κομμάτια σαν την καινούργια version δεν γράφονται κάθε μέρα. Ο τρόπος με τον οποίο μεταφέρει στον ακροατή πραγματικά την Λισαβόνα του 16ου Αιώνα καταφέρνοντας παράλληλα να μεταδώσει τα ανατριχιαστικά γεγονότα που έλαβαν μέρος εκεί είναι μαγευτικός. Και όλα αυτά χωρίς να καταλαβαίνεις ούτε μία λέξη.
Ολόκληρο το “1775” είναι εκπληκτικό. Νομίζω πως δεν θα ήταν υπερβολή να το κατατάξω σαν ένα από τα καλύτερα album της μέχρι τώρα καριέρας τους. Σοβαρά τώρα, δεν περιγράφω άλλο. Αριστουργηματικό σε κάθε επίπεδο.
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose
Κωνσταντίνος Μάρης
Comments
