Ημερομηνία δημοσίευσης: 23 Ιουλίου 2017
Μπορεί η Γαλλική σκηνή να άργησε πολύ να προσφέρει ουσιαστικά πράγματα στο black metal, όταν όμως βρήκε την ικανότητα να το κάνει, έφτασε πλέον σε σημείο από εκεί που την είχαν όλοι για πέταμα, να θεωρείται πλέον από τις κορυφαίες σκηνές. Κι αυτό γιατί το κατάφερε μέσω του underground, το μοναδικό στοιχείο που είναι ικανό να διατηρήσει ες αεί ζωντανή τη μουσική μας. Μιλάμε όμως για τα πιο απάτητα βάθη του underground, σε σημείο να ξαφνιάζονται ακόμα και οι ίδιοι οι συμπατριώτες τους για τα ερμητικά κρυμμένα μυστικά.
Η εισαγωγή δεν ήταν τυχαία, καθώς οι Γάλλοι Novae Militiae ξεπηδούν ακριβώς από αυτά τα ζοφερά και σκοτεινά μέρη του underground, κυριολεκτικά από το πουθενά, και μας προσφέρουν το μυαλό μας σε μορφή κιμά. Ακόμα και οι ίδιοι οι Γάλλοι συμπατριώτες τους δεν είχαν ιδέα για την ύπαρξή τους, με μόνο ένα EP στο μακρινό 2011 να δείχνει κάποια μορφή κινητικότητας, μόνο για λίγο όμως.
Στο καθαρά μουσικό κομμάτι τώρα, το ξεκίνημα του δίσκου δεν προετοιμάζει το χάος που επακολουθεί. Στην αρχή, το ύφος είναι καθαρά τελετουργικό με τις ανάλογες ατμόσφαιρες, και το ανάλογο concept. Οι ταχύτητες είναι αρκετά mid-tempo στην αρχή, τα πολύ παραμορφωμένα φωνητικά όμως ίσως δίνουν μια πρώτη ιδέα για το τι πρόκειται να επακολουθήσει. Όταν όμως αυξάνονται οι ταχύτητες, κάτι που γίνεται σχετικά άμεσα, δεν υπάρχει επιστροφή. Chaos unleashed όπως λένε οι Άγγλοι. Το μίσος και η λύσσα που έχουν ποτιστεί οι συνθέσεις είναι πρωτοφανές, και αγγίζουν το επίπεδο των πρώιμων Antaeus. Η τρίκαση είναι τόσο έντονη, που ακόμα και στα πιο mid-tempo και ατμοσφαιρικά σημεία, νομίζεις ότι οι ταχύτητες παραμένουν σταθερές σε αυτόν τον έντονο και φρενήρη ρυθμό. Ο τρομακτικά έντονος ρυθμός, το εντελώς ωμό ύφος και οι ατμοσφαιρικές σφήνες που αφορούν το ριτουαλισμό, ανακατεύονται και προσφέρουν ένα αποτέλεσμα απολαυστικό μεν, εντελώς κτηνώδες, ανελέητο και αντιτουριστικό δε. Ακόμα και στο κομμάτι "Annunciation" που βρίσκεται στη μέση του δίσκου και κινείται σε πιο χαλαρές φόρμες, λειτουργεί απειλητικά, όπως η ηρεμία πριν την καταιγίδα.
Ενώ διαθέτει πολλά στοιχεία που τα έχετε ξανακούσει και σε άλλες κυκλοφορίες, ο συνδυασμός που έχουν πετύχει είναι τόσο σπάνιος, σχεδόν μοναδικός. Το επίπεδο του ανελέητου ξυλοκοπήματος που υπάρχει εδώ, είναι πέρα από κάθε φαντασία και είναι δύσκολο για οποιονδήποτε να το συλλάβει. Ωστόσο, επειδή το συνθετικό επίπεδο είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο, αξίζει οπωσδήποτε την υπομονή και την επιμονή κάθε ακροατή που επιδιώκει τέτοιου ύφους άλμπουμ, δηλαδή αφιλόξενα, αντιτουριστικά, αδυσώπητα, και ταυτόχρονα με τη σωστή δόση ριτουαλισμού. Μπορεί στο τέλος να νιώθετε πως πέρασε ένας οδοστρωτήρας από πάνω σας, ωστόσο και μόνο από την πιθανότητα έκρηξης αδρεναλίνης που μπορεί να προκληθεί στο σώμα σας, αξίζει τον κόπο.
Βαθμολογία: 94/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
