“An album with no summer”
Οι Καταλανοί Obsidian Kingdom υπάρχουν από το 2005, αλλά αυτό είναι μόλις το δεύτερο άλμπουμ τους. Κι ενώ το ντεμπούτο τους ακροβατούσε μεταξύ πειραματισμού και black/death, εδώ τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά. Ο πειραματισμός παραμένει, αλλά το black/death μεταλλάχθηκε και αφαιρέθηκε σε τεράστιο βαθμό.
Μπορεί να έχουν διατηρηθεί κάποια αμυδρά black στοιχεία, η μουσική βάση όμως είναι ένα μείγμα extreme progressive όπως το παίζουν οι Enslaved και ο Ihsahn, ανακατεμένο με τη ψυχεδέλεια των Pink Floyd. Μέσα σε αυτό το μίγμα, προσθέστε και το γεγονός ότι τα ελάχιστα black στοιχεία, που έχουν απομείνει, doom-ίζουν έντονα με εξαίρεση ένα ξέσπασμα στο τελευταίο κομμάτι, συν κάποιες post-punk πινελιές στον καμβά. Πρόκειται για ξεκάθαρη αλλαγή κατεύθυνσης σε σχέση με το ντεμπούτο τους.
Ακόμα και με αυτές τις έντονες αλλαγές όμως, ο μουσικός πειραματισμός και η μουσική διάθεση για εξερεύνηση παραμένει ίδια με το ντεμπούτο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το δεκάλεπτο κομμάτι "The Kandinsky Group". Ξεκινάει με το μπάσο να δημιουργεί ambient εφέ σε συνδυασμό με το synthesizer από πίσω, με τον απόκοσμο ψίθυρο του Attila Csihar (ναι, καλά καταλάβατε) να δημιουργεί μία αστική και απόκοσμη ατμόσφαιρα. Και στη συνέχεια το κομμάτι αναπτύσσεται χωρίς να χάνει τη δυναμική του, με τις κιθάρες να δημιουργούν σφυριχτά εφέ, και τα όργανα να ακολουθούν σε ένα σταθερό και αποπνικτικό ρυθμό, ενώ στο κλείσιμο μετατρέπεται ξανά σε ambient, με τις κιθάρες να πρωταγωνιστούν αυτή τη φορά.
Βέβαια, ένας τέτοιος ηχητικός πειραματισμός δεν είναι και ότι πιο εύκολο και φιλόξενο στο αυτί. Ο ακροατής που θα αποφασίσει να ασχοληθεί με αυτό εδώ το άλμπουμ πρέπει να διαθέτει μεγάλες δόσεις υπομονής για να αποκρυπτογραφήσει την ηχητική εξέλιξη κάθε κομματιού και όλου του άλμπουμ συνολικά. Είναι πολύπλοκο, δύσπεπτο, με πολύ μεγάλες εναλλαγές, περιπετειώδες, καθόλου ευκολοάκουστο, με κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που προσπαθεί να απωθήσει αυτούς που ακούνε μουσική περιστασιακά, στο τέλος όμως θα ανταμείψει όσους αποφασίσουν να μείνουν κοντά του. Πιστεύω όμως πως θα είναι λίγοι αυτοί που θα μείνουν...
Βαθμολογία: 65/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
