Ημερομηνία δημοσίευσης: 16 Μαρτίου 2018
Και μόνο το γεγονός ότι επανήλθε ενεργά και με σταθερό πλέον παραγωγικό ρυθμό ένα συγκρότημα το οποίο πέρασε πολλές αντιξοότητες και έλαβε μικρή αναγνώριση ακόμα και στην Ελλάδα, είναι από μόνο του θετικό. Το "Aegean Sorrow" είναι ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος μετά την επανένωση, και όχι μόνο επιδεικνύει τις ικανότητες και την ωριμότητα που διαθέτουν τα μέλη του, αλλά διαθέτει και έναν αέρα αυτοπεποίθησης και επίσης διάχυτη όρεξη και φρεσκάδα, κάτι που πολύ δύσκολα βρίσκει κάποιος σε συγκροτήματα με 23 χρόνια πορείας, ειδικά αν περιλαμβάνεται η διάλυσή τους μέσα σε αυτά.
Η επιστροφή στις ρίζες και στον ήχο των πρώτων τεσσάρων άλμπουμ είναι πιο ξεκάθαρη και έντονη από το προηγούμενο άλμπουμ τους. Παλαιάς κοπής ατμοσφαιρικό doom/death, το οποίο θα συγκινήσει τους νοσταλγούς φίλους του ήχου (και εμού περιλαμβανομένου) χάρη στη διαύγειά του, στη ροή του, στην ενέργεια και τη διάθεση που διαθέτει, στον αριστουργηματικό τρόπο που ξεδιπλώνεται, στον τρόπο με τον οποίο ανακατεύει το dna του με ποικίλες αλλαγές, μα πάνω απ' όλα στις, αχεμ, έντονες ατμόσφαιρές του, οι οποίες, τουλάχιστον στο δικό μου μικρόκοσμο, προκαλούν δέος και μαγνητίζουν.
Γενικότερα, ότι στοιχείο στιγμάτισε το συγκεκριμένο είδος στα 90's, θα το βρείτε ακέραιο εδώ μέσα, προσφέροντας μια κυκλοφορία που ίσως ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός δε θα περίμενε. Ένα πραγματικό κόσμημα για τον ήχο, τόσο μελωδικό και ταυτόχρονα σκοτεινό και ερεβώδες, με μια ισορροπία και ίση κατανομή που είχα χρόνια να παρατηρήσω, ακόμα και από τα μεγαθήρια του χώρου. Αυτή τη φορά δεν υπάρχουν γυναικεία φωνητικά στο δίσκο, αλλά το αριστουργηματικό άκουσμα με έκανε να αφοσιωθώ τόσο έντονα στην αφομοίωση της ακρόασης, που δεν το παρατήρησα καν. Για να είμαι ειλικρινής, ο δίσκος με συνεπήρε τόσο πολύ που δεν ενδιαφερόμουν καν για οποιεσδήποτε λεπτομέρειες, παρά μόνο πως ήθελα να απολαύσω τις συνθέσεις. Δεν έδινα σημασία ούτε στο γεγονός ότι το "Olethros Part II" είναι ημιακουστικό, το "A Sign Of Sadness" είναι σε μεγάλο κομμάτι του εντελώς ακουστικό και επίσης ότι σε πολλά σημεία το πιάνο αποτελεί πρωταγωνιστικό ρόλο με πολύ θετικό τρόπο. Ή ότι ο δίσκος είναι γραμμένος και αφιερωμένος στις πολλές ψυχές που χάθηκαν στα νερά του Αιγαίου.
Εν κατακλείδι, το "Aegean Sorrow" δεν είναι απλά η δεύτερη ευκαιρία των On Thorns I Lay μετά την επανένωση, δεδομένου και του γεγονότος ότι το "Eternal Silence" πέρασε (κακώς) απαρατήρητο. Είναι ένα άλμπουμ τόσο καλογραμμένο και συναισθηματικά έντονο, που έχει τις ικανότητες να 'παίξει μπαλίτσα επιπέδου Champions League'. Πιθανόν να πρόκειται για τον καλύτερο δίσκο της μέχρι τώρα καριέρας τους, αν και είναι πάρα πολύ νωρίς να ισχυριστώ κάτι τέτοιο. Σίγουρα όμως πρόκειται ξεκάθαρα για τον πιο ολοκληρωμένο, μεστό και ώριμο δίσκο τους, και αυτή τη φορά δε θα ευθύνονται οι ίδιοι αν η ευκαιρία τους πάει χαμένη, γιατί εδώ πιθανόν ξεπέρασαν και τους ίδιους τους εαυτούς.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
