“Doom Vol.2”
Είναι πολύ χαρακτηριστικό τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες μπάντες να επαναφέρουν στο προσκήνιο χαρακτηριστικά από περασμένες δεκαετίες, κυρίως του ’80, με σκοπό είτε απλά να πραγματοποιήσουν μια επιστροφή στις ρίζες της μουσικής, είτε απλά να δημιουργήσουν ντόρο γύρω από το όνομα τους για πόσο true είναι. Υπάρχει όμως και η αντίπερα όχθη με μπάντες που παλεύουν και πολλές φορές καταφέρνουν να πάνε την μουσική ένα βήμα παραπέρα.
Και όλος αυτός ο πρόλογος για μια μπάντα από την California που για κάποιον λόγο έχει επιλέξει το πιο άκυρο όνομα που θα μπορούσε να τύχει σε μπάντα του είδους, Painted Wives και χωρίς την ύπαρξη θηλυκού μέλους. Το αφήνουμε στην άκρη για την ώρα, μιας και πολλές μεγάλες μπάντες έχουν για όνομα τους φράσεις ή λέξεις που δεν βγάζουν και πολύ νόημα. Οι εν λόγω Καλιφορνέζοι κινούνται σε doom μονοπάτια, κάτι που γίνεται εμφανές από την αρχή αφού μετά το μακροσκελές intro σκάει το “Hollow Bones”, το οποίο πραγματικά σου αφήνει τα κόκκαλα κούφια έτοιμα να θρυμματιστούν. Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μια κυριολεκτικά άρρωστη φωνή που φέρνει πάρα πολύ σε Showy Shaw και μελωδίες που συνδέουν τον ήχο και την αισθητική μπαντών, όπως οι Solitude Aeturnus στα τελευταία τους, με την έκρηξη πιο grunge ή και stoner στιγμών. Κουλό; Ναι είναι αρκετά περίεργο, ειδικά κατά το πρώτο άκουσμα.
Βέβαια επειδή ο δίσκος έχει 12 κομμάτια θα βρείτε μέσα από πιο καθαρόαιμα doom, μέχρι και γρηγορότερα περάσματα που θα μπορούσαν άνετα να τα είχαν γράψει οι Grand Magus στην αρχή της καριέρας τους. Το δε μακρόσυρτο και επικό “Icy Blonde” (είπαμε στην ονοματοδοσία δεν τα πάμε καλά) θα μπορούσε να είναι βγαλμένο κατευθείαν από το “Like Gods Of The Sun”. Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, οι επιρροές είναι πολλές και προέρχονται από διάφορες κατευθύνσεις. Αυτό το μωσαϊκό λοιπόν δημιουργεί ένα τελικό αποτέλεσμα που δεν κουράζει καθόλου, αντιθέτως σε κρατά συνεχώς σε εγρήγορση. Πιθανώς βεβαίως κάποιος να αναρωτηθεί τι γίνετε όταν τα κομμάτια είναι τελείως άσχετα μεταξύ τους. Και εδώ οι Μπογιατισμένες Σύζυγοι διαπρέπουν, με μια εξαιρετική παραγωγή η οποία όσον αφορά τις δυναμικές των κομματιών έχει κρατήσει μια εξαιρετική ισορροπία.
Το “Obsessed With The End”, σίγουρα είναι ένας δίσκος που ξεχωρίζει πολύ εύκολα από τη μάζα μόνο και μόνο για την ιδιαιτερότητά του. Το αν αυτές οι νέες τάσεις ικανοποιούν τον ακροατή είναι καθαρά προσωπικό θέμα. Βέβαια επειδή για να διαβάσετε μέχρι εδώ μάλλον περιμένετε και την προσωπική μου άποψη, έχω να πω ότι κάθε πρόταση είναι πάντα καλοδεχούμενη. Τώρα το αν το τελικό αποτέλεσμα προέκυψε μέσα από συρραφή ιδεών από διάφορα κλασσικά άλμπουμ μόνο και μόνο για να βγει κάτι ξεχωριστό μόνο ο χρόνος μπορεί να το δείξει. Μέχρι τότε όμως, απολαμβάνουμε αυτούς τους νεωτερισμούς και τους υποδεχόμαστε με ανοιχτές αγκάλες. Ελπίζουμε πως τα καλύτερα έπονται!
Βαθμολογία 80/100
Για το Rock Overdose,
Ηλίας Ιακωβόπουλος
Comments
