Συντάκτης: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Πάντα πίστευα ότι οι Paradise Lost ήταν μία ένοχη απόλαυσή μου, καθώς ποτέ δεν ήμουν fan του κλασσικού metal, αν μπορείς να πεις ότι οι Paradise Lost είναι εκφραστές του κλασσικού metal. Mου έδιναν μια πιο σκοτεινή, μοναχική αποκρυφιστική απάντηση στα mainstream ακούσματα που υπήρχαν όταν αρχίσαμε να ακούμε και να αγοράζουμε φανατικά μουσική. Ξέρετε...εκεί γύρω στα 15-16 που μισείς τα πάντα...
Σε κάποιους νεότερους θα ακουστεί περίεργο, αλλά κάποτε υπήρχε το ερώτημα “Paradise Lost ή Metallica”. Εγώ λοπόν ήμουν από αυτούς που έλεγα: “Μα φυσικά Paradise Lost”. Προφανώς χωρίς να υποβιβάζω το έργο των Metallica, οι Paradise Lost μου έδιναν τη νότα μελαγχολίας που χρειαζόμουν και η αλήθεια είναι ότι δε με απογοήτευσαν ποτέ. Ακόμα και οι δίσκοι που στεναχώρησαν την metal κοινότητα όπως το “Believe In Nothing” (2001) και το “Symbol Of Life” (2002), τους θεωρώ εξαιρετικούς δίσκους και τους ακούω με κάθε ευκαιρία, με αποκορύφωμα το “Tragic Idol” (2012), το οποίο αν και δεν έχω καμία επαφή με αυτόν τον ήχο πλέον, το έχω μόνιμα στο κινητό μου και με συντροφεύει είτε σε μοναχικούς περιπάτους ή σταματημένος στην κίνηση.
Από τη goth αισθητική και το φλερτάρισμα με το mainstream της νιότης τους, οι Paradise Lost έκαναν τεράστια άλματα στον ήχο τους και πειραματίστηκαν όσο λίγα συγκροτήματα. Στο “Tragic Idol” (2012) θα μπορούσε κάποιος να τους χαρακτηρίσει rock και είναι και απόλυτα λογικό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η μουσική είναι καλλιτεχνική έκφραση των βιωμάτων και της ψυχοσύνθεσης του δημιουργού. Είναι παράλογο όταν ένας δημιουργός προσπαθεί να δημιουργήσει στα 50 του τη μουσική που έγραφε στα 18. Δε γίνεται! Αν το προσπαθήσει να το κάνει, τότε το κοινο του θα τον καταλάβει και θα τον χαρακτηρίσει τουλάχιστον γραφικό.
Ακριβώς και αυτό συνέβη με τους Paradise Lost. Με το “Medusa” (2017) και το “Obsidian” (2019) πραγματικά ποτέ δεν κατάλαβα τι προσπάθησαν να καταφέρουν. Σε όλες τις συνεντέυξεις - promotion των δίσκων περηφανεύονται ότι "ξαναγράφουν βαριά μουσική" και ότι "επέστρεψαν στο Draconian Times (1995)". Κάθε συγκρότημα που αναφέρει ως πηγή έμπνευσης έναν παλαιότερο δίσκο, αποδεικνύει την έλλειψη έμπνευσης και όταν προσπαθεί να φτάσει το επίπεδο και τον ήχο των νεανικών τους χρόνων, θυμίζει έναν πολύ μεγάλο άνθρωπο, που προσπαθεί με πλαστικές επεμβάσεις και περούκες να φανεί νέος.
Όλη η παραπάνω εισαγωγή και μικρή αναδρομή της εξέλιξης του συγκροτήματος, θεωρώ ότι είναι αναγκαία για να δείξει την ατμόσφαιρα που μαγνητοσκοπήθηκε/ηχογραφήθηκε το “At The Mill”. Έχοντας έναν καινούργιο και αρκετά μικρό σε ηλικία drummer ( o Waltteri Väyrynen είναι γεννημένος το 1997), οι Paradise Lost δείχνουν να έχουν την ανάγκη να κάνουν μία ανασκόπηση/ενδοσκόπηση στην καριέρα τους, κοιτώντας πίσω τι έχουν καταφέρει, αλλά και το πως μπορούν να αποδώσουν στο σήμερα.
Η αλήθεια είναι ότι αν δεν είχαν τον Väyrynen, δε θα μπορούσαν να αποδώσουν με τον ίδιο τρόπο. Tο είχαμε καταλάβει και στο τελευταίο live που έδωσαν στην Αθήνα αλλά και στο "At The Mill" γίνεται ξεκάθαρο. Έχει δώσει έναν αέρα στο συγκρότημα και τους σπρώχνει να κάνουν το παραπάνω βήμα, κάτι το οποίο το συγκρότημα χρειαζόταν.
Το tracklist του “At The Mill” περιλαμβάνει τα παρακάτω κομμάτια τα οποία είναι προσεχτικά επιλεγμένα από όλο την πορεία του συγκροτήματος:
1. Widow (Icon 1993)
2. Fall From Grace (Obsidian 2020)
3. Blood and Chaos (Medusa 2017)
4. Faith Divides Us – Death Unites Us (Faith Divides Us - Death Unites Us 2009)
5. Gothic (Gothic 1991)
6. Shadowkings (Draconian Times 1995)
7. One Second (One Second 1997)
8. Ghosts (Obsidian 2020)
9. The Enemy (In Requiem 2007)
10. As I Die (As I Die 1993)
11. Requiem (In Requiem 2007)
12. No Hope In Sight (The Plague Within 2015)
13. Embers Fire (Icon 1993)
14. Beneath Broken Earth (The Plague Within 2015)
15. So Much Is Lost (Host 1999)
16. Darker Thoughts (Obsidian 2020)
Μπροστά στην απραξία λόγω πανδημίας, οι Paradise Lost απάντησαν με ένα πολύ προσεγμένο live stream αντάξιο της πορείας τους. Αυτό που με ξένισε είναι ότι προσπάθησαν να αποδώσουν τα κομμάτια τέλεια, όπως ακριβώς είναι ηχογραφημένα στον δίσκο, κάτι το οποίο μου δείχνει πάντα έναν εξαιρετικό επαγγελματία, αλλά ακυρώνει τον αυθορμητισμό και τη δυναμική ενός live. Το “At The Mill” ελπίζω να είναι ένα σημείο καμπής για τους Paradise Lost. Θα ήθελα να τους ξαναδώ να πειραματίζονται με τον ήχο τους και να μην τους νοιάζει τι θέλουν οι εταιρείες και τα media και ο επόμενος ολοκληρωμένος δίσκος να μας εκπλήξει.
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Comments
