Ημερομηνία δημοσίευσης: 9 Μαΐου 2018
Ο φίλτατος Phil Lanzon έχει γράψει με ανεξίτηλο μελάνι το όνομά του στην ιστορία του rock. Το όνομα των Uriah Heep, όπως και αυτό των Grand Prix, τιμάται ακόμα μετά βαΐων και κλάδων και ο πάλαι ποτέ πληκτράς τους έχει ακόμα μουσικές ανησυχίες. Είμαστε όλοι αυτιά και στην εποχή της επέλασης αμέτρητων συνδυασμών μουσικών αναφορών, ένα κεφάτο hard rock n’ roll μόνο καλό θα μας κάνει.
Το, αλά Tim Burton, medieval εξώφυλλο και η ορχηστρικού σχολείου προσέγγιση του “If Υou Think I am Crazy” δένουν φιόγκο το mood του ακροατή και αφού πακετάρει βαλίτσες μεταφέρεται σε μια κεφάτη περιπέτεια σε θύελλες μελωδιών μεγαλοπρεπούς ατμόσφαιρας, όπου η υφή του soundtrack συναντά τη λεπτή κλωστή ανάμεσα σε τρέλα και φαντασία και με σημαία το κλασικό rock των 70’s μπορεί, τουλάχιστον, να κατακτήσει την καθημερινότητα των απανταχού φίλων.
Ξεσπάσματα, παιχνιδίσματα, λαβύρινθοι συμφωνικής νοοτροπίας και παθιασμένης έμπνευσης υπό την αιγίδα μιας προσεγμένης και πομπώδους παραγωγής, έχουν κάνει στο είδος τους ένα μικρό θαύμα. Από το εναρκτήριο “Mind Over Matter” η μελωδία αποφασίζει και διατάζει και κάθε λεπτομέρεια σε ενορχήστρωση και εκτέλεση φωτίζεται από τις κατάλληλες εντάσεις. John Mitchell πίσω από το μικρόφωνο, είμαστε μόνο στην αρχή κι όμως σα να προμηνύεται και το τελικό χαμόγελο. Γεμάτος ήχος και πολύ απλή πετυχημένη συνταγή αιώνων.
Για τους λάτρεις της κιθάρας, που χορεύει σε κορυφαία επίπεδα αγκαζέ με τα πλήκτρα, ο δημιουργός μάλλον απάντησε σε προσευχές. Τίποτα δεν περισσεύει. Ούτε νότα. Τα πλήκτρα ροκάρουν στην άπνοια της εποχής και κάθε melody line προσπαθεί να κεντρίσει τη φαντασία. “Step Overture”, “Donna & Joe”, ε, τα 70’s αναβιώνουν, όχι ως φτωχή μανιέρα, αλλά ως μικρή αναλαμπή επίκαιρων αναγκών. Είναι η μουσική του βαθυστόχαστου σκέρτσου. Πολλά μπράβο!
Τα τραγούδια του δίσκου έχουν συστατικά από πολλές γωνιές του μουσικού χάρτη. Ανέμελες rock rock ερμηνείες, κλισέ λεξούλες που τριγκάρουν τα catchy ρεφρέν, Bowie διαδρόμους(πολλές φορές έφερα στο νου μου το «Λαβύρινθο», Βρετανική παραδοσιακή χροιά και τον εναρμονισμένο κλασικισμό στα όρια της πεπατημένης φόρμας. Kelly Gang για την απαραίτητη ερμηνεία του συνθέτη, μέχρι το καταπράσινο λιβάδι ακουστικής αρχοντιάς του “I Saw Two Englands”. Λυρισμός, ένταση και ποιοτική ποιητική μαγεία. Η τελευταία λέξη δεν είναι ένα απλό σχήμα λόγου. Για μουσική μιλάμε, άλλωστε. Μπορείτε να ακούσετε το “The Forest”. Ένα από τα ομορφότερα τραγούδια της χρονιάς, ένα prog μελωδικό έπος, βουτηγμένο στο αθάνατο ζουμί του επικού και (ουσιαστικά) ταξιδιάρικου chord progression, πέρα από χρυσός επίλογος, αποτελεί και τη βούλα του αριστείου της δουλειάς του κυρίου Lanzon.
Το “If You Think I am Crazy” σπάει τα δεσμά της απλοϊκής σολο άλμπουμ παράδοσης και στέκεται στο πάνθεον των αυτόνομων δημιουργιών. Τα πλήκτρα, οι αρμονίες, οι μεστές ερμηνείες, τα κολλήματα, η οδύσσεια της ατμόσφαιρας, το ζωντανό και παθιασμένο ορχηστρικό rock και η μούσα έμπνευση βρέθηκαν στο ίδιο κοχλασμένο τσουκάλι και όποιος τολμάει ας πιει. Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για τούτο το πόνημα. Οι ωραίες ιστορίες χρειάζονται τη γλαφυρή συνέχεια για την αντοχή στην αθανασία. Ωστόσο ο δημιουργός δεν είμαι εγώ, εγώ για χάρη των περιπλανήσεων στα δάση και τους λαβυρίνθους θα επιλέξω τη (σχετική) λακωνικότητα προτείνοντας απλά σε όλους τους φίλους της καλής μουσικής να ακούσουν το δίσκο. Ο Phil τα λέει όλα και το “The Forest” είναι από μόνο του ένα ατέλειωτο ταξίδι προς το (ρομαντικά προσκολλημένο) μέλλον. Jolly old England, indeed.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Θοδωρής Καλουδιώτης
Comments
