Ημερομηνία δημοσίευσης: 23 Φεβρουαρίου 2018
Το "Unique" το έχω λιώσει. Το ακούω πλέον σε καθημερινή βάση. Στο σπίτι, ή πηγαίνοντας και γυρίζοντας από τη δουλειά (αν μπορούσα θα το άκουγα ακόμα και κατά το ωράριο εργασίας μου, επειδή όμως αυτό είναι αδύνατο το αντικαθιστώ σιγομουρμουρίζοντας σκόρπιες μελωδίες από το δίσκο, ειδικά το ρεφραίν του "My Own Disorder"), αυτό το άλμπουμ βρίσκεται πάντα κάπου να με συνοδεύει. Στην αρχή κάθισα να το λιώσω με σκοπό να το κατανοήσω και να το μελετήσω σε βάθος, στην πορεία όμως έπαθα τόσο μεγάλη ζημιά με τις έντονα κολλητικές μελωδίες και τη συναισθηματική ανάπτυξη του δίσκου, που πλέον τον ακούω καθαρά και μόνο επειδή έχω πορωθεί και έχω πάθει μεγάλη ζημιά μαζί του.
Σίγουρα θα γίνει λόγος για το "κρίσιμο τρίτο άλμπουμ, με το οποίο ένα συγκρότημα καθιερώνεται στη συνείδηση του κόσμου και καταξιώνεται στη σκηνή", και λοιπά παρόμοια κλισε. Κουραφέξαλα. Ξέρουμε όλοι μας πολύ καλά πως αν το συγκρότημα είχε ως βάση μια οποιαδήποτε άλλη χώρα και όχι την τριτοκοσμική και οικονομικά ασύμφορη στη metal business Ελλάδα, το συγκρότημα θα θεωρείτο ήδη ένας μεγάλος progressive κολοσσός παγκοσμίως. Ανατρέξτε στο παράδειγμα των Suicidal Angels που αναγκάστηκαν να μεταφέρουν τη βάση τους στη Γερμανία για να πετύχουν την επίδειξη του ταλέντου τους και να γνωρίσουν επιτυχία και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Στο θέμα μας όμως. Όπως ίσως καταλάβετε από το παραλήρημα του προλόγου, το κύριο στοιχείο του δίσκου είναι το γεγονός ότι οι συνθέσεις καρφώνονται με τη μία στο μυαλό και στη συνείδηση. Αυτό ευθύνεται χάρη για ακόμα μια φορά στην ικανότητα του συγκροτήματος να δημιουργεί ευκολομνημόνευτες μελωδίες, γεμάτες συναισθηματισμό, χωρίς όμως να στερούνται τεχνικότητας. Απλά, η νοοτροπία για ακόμα μια φορά εστιάζεται στο μινιμαλισμό και στη συνοχή, και σε συνδυασμό με τις ευκολομνημόνευτες και πιασάρικες μελωδίες, δημιουργούν ένα δίσκο που πιθανόν ξεπερνάει και τους ίδιους τους εαυτούς τους. Το γεγονός ότι διατηρούν ακέραια τα ηχητικά χαρακτηριστικά τους, δηλαδή μια δόση alternative στο progressive τους, ίσως να μη σας απασχολήσει καν ούτε στο ελάχιστο κατά την ακρόαση αυτού του δίσκου.
Οι Poem ήταν από τους πρώτους που ξεκίνησαν να δισκογραφούν στην προσπάθεια επανόδου της Ελληνικής prog σκηνής, και θα ήταν κρίμα να είχαν μείνει πίσω τώρα, που η σκηνή βγάζει το ένα διαμάντι μετά το άλλο. Το "Unique" όμως δεν αποτελεί απλά ένα ακόμα τέτοιο διαμάντι, αλλά πρόκειται για ένα άλμπουμ που φιλοδοξεί να ηγηθεί αυτής της προσπάθειας και να μείνει στη συνείδηση σαν ένα milestone και κορυφαία στιγμή της. Ήδη υποψήφιο για δίσκος της χρονιάς, κι ας είμαστε ακόμα στην αρχή της. Κι αυτό γιατί τέτοιοι δίσκοι που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά, στη ψυχή και στο μεδούλι της δύσκολα ξεχνιούνται, ειδικά όταν δένεσαι συναισθηματικά μαζί τους.
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
