Ημερομηνία δημοσίευσης: 20 Οκτωβρίου 2017
Το sludge μας έχει χαρίσει διαχρονικά πολλές όμορφες στιγμές και κυκλοφορίες. Το ίδιο συνέβη και με την μετεξέλιξή του και τις προσμίξεις του, επεκτείνοντας τα όριά του και τις δυναμικές του. Η άλλη όψη του νομίσματος όμως, η σκοτεινή πλευρά αυτού του είδους δηλαδή, είναι τόσο αποκρουστική, απωθητική και μηδενιστική, που μπορεί να ωθήσει τις αντοχές ενός ακροατή στα όριά του. Αυτό το μισανθρωπικό τέρας που κυριεύει όμως τις συνθέσεις, έχει μια τόσο παράξενη γοητεία, κάνοντας τον τόσο έντονο αρνητισμό που το διακατέχει, σημείο έλξης για μια μερίδα ακροατών.
Οι Primitive Man είναι το πιο χαρακτηριστικό αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αυτής της πλευράς του είδους. Το προ τετραετίας ντεμπούτο τους ήταν τόσο έντονα ποτισμένο με τα προαναφερθέντα συναισθήματα, που η ακρόασή του ήταν βασανιστήριο για τους έχοντες χαρά και κέφι για τη ζωή. Ποτισμένο πέρα των άλλων με τόνους φαρμάκι, πίκρα και φυσικά, την ανάλογη στιχουργική θεματολογία, είτε αυτή αφορούσε το μισανθρωπισμό, είτε πιο συγκεκριμένα θέματα, όπως τον εθισμό στα ναρκωτικά, συμπλήρωνε ένα πακέτο το οποίο απευθυνόταν μόνο σε τολμηρούς, υπομονετικούς και τους λατρεύοντες την άρνηση ακροατές.
Το "Caustic" όχι μόνο δεν απαρνείται και δεν αφαιρεί τίποτα από αυτά τα συγκεκριμένα στοιχεία, αλλά πάει τον ήχο ένα βήμα παραπέρα, και εξωθεί τη μουσική σε ακόμα μεγαλύτερα όρια. Η διάρκεια του καινούργιου άλμπουμ είναι 77 λεπτά, διπλάσια από τα 38 του ντεμπούτου, τα noise ηχοτοπία είναι λίγο πιο αυξημένα, υπάρχουν πολλά doom σημεία τα οποία κρατάνε πραγματικά πολύ, μα πάρα πολύ αργές ταχύτητες, δανειζόμενο σε πολλά σημεία τις drone δομές, κάτι που κάνει το συναίσθημα της ακρόασης ακόμα πιο αφόρητο, ενώ υπάρχουν και αρκετά black ξεσπάσματα, τα οποία όπως είναι φυσικό, λειτουργούν σαν ενέσεις αδρεναλίνης, χωρίς όμως να απαλύνουν ούτε στο ελάχιστο αυτό το αφόρητο συναίσθημα που επικρατεί κατά τη διάρκεια ολόκληρου του άλμπουμ. Απλά συμβάλλουν ακόμα περισσότερο σε αυτήν τη βίαιη, αργόσυρτη μιζέρια που επικρατεί στο δίσκο.
Ένας δίσκος που απευθύνεται μονάχα σε συγκεκριμένο ακροατήριο. Ένας δίσκος ποτισμένος μέχρι το μεδούλι με μίσος, μιζέρια, μισανθρωπισμό και πόνο είναι εξ' ορισμού αδύνατον να είναι προσιτός και ευκολοάκουστος. Η βρώμα και η ασχήμια της μουσικής είναι φυσικό επακόλουθο των συναισθημάτων που διακατέχουν αυτόν το δίσκο. Κι αν συνυπολογίσουμε το μέγεθος και την μουσική ποικιλία που διακατέχει το δίσκο, μιλάμε πλέον για το πιο απαιτητικό και δύσκολο άκουσμα που μπορεί να συναντήσει κάποιος, όχι σε θέματα τεχνικής ποικιλίας, αλλά λόγω των έντονων συναισθημάτων και τον τρόπο με τον οποίο αυτά εκφράζονται. Το σκοπό του, όμως, τον πετυχαίνει τέλεια, έστω κι αν είναι ένας τρόπος έκφρασης που ανέχονται και απολαμβάνουν ελάχιστοι.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
