PRIMORDIAL -“Exile Amongst the Ruins”

Ημερομηνία δημοσίευσης: 30 Μαρτίου 2018

 

Η πορεία των Primordial μέχρι σήμερα υπήρξε μεγάλη και πολυτάραχη, γεμάτη συναρπαστικές στιγμές. Προσπερνώντας την ουσιαστική αλλαγή που επήλθε στον ήχο και την προσωπικότητά τους από το Journeys Endκαι μετά, αν θέλουμε να εντοπίσουμε το πρώτο σημείο καμπής, θα το τοποθετούσαμε στην κυκλοφορία του Storm Before Calm. Τότε ήταν που η μουσική τους από υπόθεση λίγων, έγινε υπόθεση όλων των μεταλλάδων. Μετά από πολύ καιρό βρέθηκε ξανά ένα συγκρότημα να αγγίξει και να ενώσει τους πάντες, ανεξαρτήτως «φυλής»: blackάδες, «παγανο/φολκάδες», doomάδες, παραδοσιακούς, επικούς, ατμοσφαιρικούς (και φυσικά όσους δεν εντάσσονται σε κατηγορίες έχοντας  μεγαλύτερη ποικιλία ακουσμάτων). Ήταν από τις λίγες φορές που μία σύγχρονη μπάντα έσπασε τα στεγανά και τις διαχωριστικές γραμμές, και μας ενέπνευσε όλους.  Μας ξύπνησε συναισθήματα που είχαμε θαμμένα μέσα μας και μας μετέδωσε το πάθος της, με τρόπο που σπάνια καταφέρνει πλέον η μουσική. Μάλιστα, υποχρεωθήκαμε να επανεξετάσουμε τις παλιότερες δουλειές τους και να αναθεωρήσουμε την μέχρι τότε  στάση μας. Τα επόμενα δύο άλμπουμ τους (“The Gathering Wilderness και  “To the Nameless Dead) αποτέλεσαν το αποκορύφωμα του θριάμβου τους.  Τότε ήταν που τους καταχώρησα στη συνείδησή μου ως το τελευταίο «μεγάλο» συγκρότημα της εποχής μας.

 

 

Το επόμενο άλμπουμ, Redemption at the Puritans Hand,  μπορούμε να πούμε πως αποτέλεσε το επόμενο σημείο καμπής. Κάποιοι το αποκάλεσαν διεκπεραιωτικό, μίλησαν για συνθετική κόπωση, ανακύκλωση και πλέον άρχιζαν να εμφανίζονται αμφισβητίες. Οι δηλώσεις του ηγέτη τους περάστηκαν από κόσκινο, ερμηνεύτηκαν, παρερμηνεύτηκαν και πλέον η μπάντα δεν έμοιαζε τόσο άτρωτη όσο νωρίτερα. Με το επόμενο, οι αρνητικές αντιδράσεις κορυφώθηκαν και το άστρο τους άρχισε να θαμπώνει. Για μένα οι Primordial δεν έβγαλαν ποτέ μέτριο άλμπουμ... ούτε καν απλά καλό. Κάθε νέα κυκλοφορία τους φιλοξενείται πάντα στις κορυφές της ετήσιας λίστας μου αγαπημένων. Πρέπει να αναγνωρίσω, όμως, ότι στο  Redemption at the Puritans Hand δύσκολα εντοπίζεις «κλασικά» κομμάτια (με εξαίρεση ίσως το “Bloodied Yet Unbowed”) και είναι μάλλον το πιο αδύναμο άλμπουμ τους μέχρι τώρα,  ενώ αντίθετα το Where  Greater Men Have Fallen, που έχει κάποιους διαχρονικούς ύμνους, είναι άνισο ως σύνολο και εμπεριέχει κομμάτια που δικαίως παίρνουν τον τίτλο του “filler”.

 

 

Και φτάνουμε στο παρόν...

 

 

Διάβασα προσφάτως σε μια συνέντευξη ότι οι Primordial – λόγω ανανέωσης του ήχου τους - προσδοκούν με το Exile Amongst the Ruins να κάνουν άνοιγμα σε ένα νέο κοινό. Θα μου επιτρέψετε να αμφιβάλλω. Παρά τις όποιες ηχητικές αλλαγές (τις οποίες θα αναλύσουμε στη συνέχεια), οι Primordial παραμένουν ουσιαστικά ίδιοι κι απαράλλαχτοι από την εποχή του Journeys End.  Διότι στους Primordial η ουσία είναι το συναίσθημα και όχι ο ήχος. Και το συναίσθημα παραμένει το ίδιο. Κι ακόμα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, το συγκρότημα επιδιώκει να δημιουργήσει δεσμούς με τον ακροατή, οπότε μια επιδερμική ακρόαση και μια «τουριστική» σχέση με την μπάντα δεν μπορεί να αποδώσει καρπούς. Με την εξαίρεση του εντυπωσιακού “To Hell or the Hangman” (που φαντάζει πιο προσιτό) η μουσική των Primordial παραμένει τόσο «στρυφνή» και δυσκολοχώνευτη που μοιάζει να σαμποτάρει ηθελημένα την όποια φιλοδοξία διεύρυνσης του ακροατηρίου τους. Αυτή η (εσκεμμένη;) αντιεμπορικότητα υπογραμμίζεται και με την επιλογή του πρώτου video, του (επίσης αγαπημένου μου) “Stolen Years”, που μοιάζει ανίκανο να αποτελέσει ισχυρό δέλεαρ για νέους - περιστασιακούς - ακροατές.

 

 

Για να επιστρέψουμε σ’ αυτή την προαναγγελθείσα αλλαγή και ανανέωση, στα αυτιά μου δεν ακούγεται και τόσο ριζοσπαστική. Έχοντας διευκρινίσει ότι η «ψυχή» των Primordial δεν άλλαξε επ’ ουδενί, ο ίδιος ο ήχος (με εξαίρεση ίσως το προαναφερθέν “To Hell or the Hangman” και λιγότερο το “Sunken Lungs” , που εξερευνούν και νέα μονοπάτια) διαφοροποιείται ελάχιστα από τα συνηθισμένα. Ίσως οι κιθάρες να έχουν γενικά λιγότερο όγκο και τα ντραμς να είναι πιο «παιχνιδιάρικα» σε σχέση με την πλήρως μονολιθική προσέγγιση του παρελθόντος, αλλά αν περιμένετε σημαντικές αλλαγές, οι προσδοκίες σας θα διαψευστούν. Μάλιστα, προσεγγίζοντας εντελώς αποστασιοποιημένα και με καθαρά μουσικολογικά κριτήρια, το Exile Amongst the Ruins είναι ένα άλμπουμ με ιδιαιτέρως μακροσκελή, στάσιμα, βραδυφλεγή τραγούδια, που αν το αντιμετωπίσεις επιδερμικά μόνο ως μουσική, είναι δεδομένο ότι θα απογοητευτείς αν όχι θα πέσεις σε λήθαργο από την πλήξη. Ο μόνος τρόπος να το αποκωδικοποιήσεις είναι να αφεθείς και να το βιώσεις ως συνολική εμπειρία. Το Exile Amongst the Ruins είναι - στ’ αυτιά μου - άλλο ένα εκπληκτικό Primordial άλμπουμ, αλλά αυστηρά πλέον μόνο για οπαδούς.

 

 

Έχουμε αντιληφθεί από καιρό ότι οι Primordial δεν είναι ένα απλό ψυχαγωγικό, μουσικό σχήμα. Όπως κι ότι τα τραγούδια τους δεν είναι απλώς τραγούδια. Είναι η ιαχή του πολεμιστή, που αν και γνωρίζει ότι η μάχη είναι εξαρχής χαμένη, δεν υποκύπτει στον φόβο και δεν υποχωρεί. Είναι η τελευταία δαγκωματιά του ξεψυχούντος θηρίου στον θύτη του. Είναι οι κραυγές αγωνίας αθώων και ενόχων, όταν τους συνθλίβουν οι τροχοί του πεπρωμένου. Είναι η συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας, που εξέρχεται βιαίως από τη λήθη και αποζητά δικαίωση. Είναι η μητρική αγκαλιά της Θανής, που προσφέρει κοινή μοίρα σε προδότες και προδομένους. Αναγνωρίζω ότι κάθε επίφαση αντικειμενικότητας έχει καταρρεύσει, καθώς τόσο ο βαθμός όσο και η ίδια η κριτική είναι αποτέλεσμα καθαρά της έντονης προσωπικής, βιωματικής μου σχέσης με το δίσκο. Έτσι, αδυνατώ να εκτιμήσω το αντικειμενικό εκτόπισμα  του Exile Amongst the Ruinsως άλμπουμ, να το συγκρίνω ποιοτικά με την υπόλοιπη δισκογραφία τους και να προβλέψω ποια θα είναι η υποδοχή του από τους οπαδούς. Ελπίζω τουλάχιστον μέσα από αυτό τον θρίαμβο της υποκειμενικότητας, να μπορέσατε να εξάγετε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα και να κινηθείτε αναλόγως.


Βαθμολογία: 90/100

Για το Rock Overdose,

The Shadowcaster

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


Comments