Ημερομηνία δημοσίευσης: 5 Οκτωβρίου 2017
Όταν πρωτοάκουσα τη μουσική των Χιλιανών epic doomsters Procession, είχα ήδη εκτεθεί σε διθυραμβικά σχόλια μουσικών μέσων και οπαδών, σχετικά με τις μέχρι τότε κυκλοφορίες τους (ένα EP και ένα full-length). Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως τελικά αυτός ο χώρος πασχίζει τόσο να βρει τον νέο Μεσσία, που βαφτίζει έτσι τον κάθε ψευδοπρόφητη. Στα αυτιά μου οι Procession υστερούσαν σε αρκετούς τομείς, με πρώτο και χειρότερο την έλλειψη συνθετικής δεινότητας. Όχι ότι αποτελούσαν κακό άκουσμα. Τουναντίον. Για έναν ορκισμένο «επικοντουμά» η μουσική τους μοιάζει με “ear candy” με όλη την επιδερμικότητα, όμως, που υπαινίσσεται ο όρος. Έτσι, παρ’ όλο που ο ήχος τους σαν πρώτη αίσθηση ήταν ελκυστικός, αποτύγχανε παταγωδώς το τεστ του χρόνου ακόμα και από τη δεύτερη ακρόαση, καθώς υπήρχαν μετά βίας μια-δύο ουσιαστικά αξιόλογες συνθέσεις ανά κυκλοφορία. Με ικανοποίηση έχω να δηλώσω ότι το “Doom Decimation” μοιάζει να είναι η γέφυρα για ένα πολύ ελπιδοφόρο μέλλον, καθώς καταφέρνει να αντιστρέψει την σχεδόν παγιωμένη εικόνα που είχα μέχρι τώρα γι’ αυτούς.
Η λέξη κλειδί για τις προηγούμενες κυκλοφορίες των Procession ήταν «βαρεμάρα». Όπως είπα, η πρώτη ακρόαση με το συγκρότημα να αναπαράγει επιτυχώς τα κλισέ του είδους, έκλεβε εκβιαστικά το ενδιαφέρον σου, αφήνοντας την υπόσχεση ότι με τις επόμενες ακροάσεις θα σου αποκαλυπτόταν το «μεγαλείο της μπάντας». Δυστυχώς, αυτή η προσδοκία διαψευδόταν κατηγορηματικά στη συνέχεια από την κενότητα των συνθέσεων και την επακόλουθη πλήξη. Αντίθετα, το “Doom Decimation” μπαίνει (μετά από μια μικρή αλλά πειστική εισαγωγή) με το φοβερό “When Doomsday Has Come” που είναι ισάξιο με τα λίγα πραγματικά καλά κομμάτια των προηγούμενων κυκλοφοριών. Εκεί που περίμενα το άλμπουμ να «ξεφουσκώσει», όπως το συνηθίζουν, μπαίνει το συναισθηματικό “Lonely Are The Ways Of Stranger” που είναι για μένα το κορυφαίο τους τραγούδι μέχρι σήμερα. Από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς!! Μετά από αυτή τη «σφαλιάρα» υποχρεώθηκα να τους πάρω στα σοβαρά. Για να μην τα πολυλογώ, τα “Amidst The Bowels Of Earth”, “Democide” (instrumental) και “All Descending Suns” που ακολουθούν, διατηρούν την ποιότητα του άλμπουμ σε ιδιαίτερα ψηλά επίπεδα. Και κει που ήμουν έτοιμος να αναφωνήσω «Ήμαρτον!!» και να αναζητήσω με κλάματα συγχώρεση για το τερατώδες σφάλμα κρίσης στο οποίο επέπεσα, έρχονται τα δύο τελευταία κομμάτια να μου υπενθυμίσουν τους λόγους που υποσυνείδητα απαξιώνα τους Procession. Τυπικό επικό doom που μια «γεννήτρια παραγωγής τυχαίων επικών doom τραγουδιών» θα έφτιαχνε με την οκά. Μην είμαστε αχάριστοι όμως. Η συνολική τους απόδοση, πλέον, αποτιμάται ως παραπάνω από θετική.
Για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, οι Procession δεν έχουν (ακόμα;) τη στόφα του πρωτοκλασάτου. Ούτε φωνάρα έχουν, ούτε μουσικάρες είναι, ούτε εισάγουν κατι πρωτοποριακό ή συγκλονιστικό. Ξέπλυναν, όμως, τη στάμπα του βαρετού και κερδίζουν επάξια τον τίτλου του «καλοπερασάδικου» σε μια ιδιαιτέρως ανταγωνιστική χρονιά για το επικό doom. Αν μη τι άλλο, την επόμενη φορά θα είμαι περισσότερο υποψιασμένος και προετοιμασμένος.
Βαθμολογία: 83/100
Για το Rock Overdose,
The Shadowcaster
Comments
