Ημερομηνία δημοσίευσης: 18 Ιανουαρίου 2017
Υπάρχουν εκατομμύρια περιπτώσεις συγκροτημάτων που από την πολλή αγάπη τους για κάποιο άλλο συγκρότημα, καταλήγουν στο τέλος να ακούγονται σαν tribute σχήματα, προσπαθώντας να 'κλέψουν' ακροατές με τις αντιγραφές τους. Αντίστοιχα, υπάρχουν συγκροτήματα που έχουν μια τέτοια αγάπη για ένα συγκεκριμένο ήχο και καταλήγουν να ακούγονται σαν tribute της εποχής.
Αυτήν ακριβώς την περίπτωση εντοπίζουμε στους Γερμανούς Quintessenz, με το δεύτερο άλμπουμ τους να συνεχίζει στον πατροπαράδοτο black/thrash ήχο, όπως αυτός καθιερώθηκε τη δεκαετία του '80 και μόνο από εκεί, κάτι που σημαίνει πως το ηχητικό αποτέλεσμα έχει επιρροές μόνο από εκεί, και όχι από πιο μεταγενέστερα σχήματα του ήχου, καθώς προφανώς γι αυτούς η μουσική προσφορά σταμάτησε με το ξεκίνημα των 90's.
Αυτό δεν διαπιστώνεται μόνο από την ηχητική βάση του πρώτου κύματος του black metal που ξέσπασε στα μέσα της δεκαετίας του 80', αλλά επίσης ενισχύεται από το γεγονός πως σε πολλά σημεία βρίσκουμε μελωδίες, καθώς και διάσπαρτες δισολίες, από το παραδοσιακό heavy metal ήχο της εποχής, και δη το Βρετανικό (aka NWOBHM). Αν στην εξίσωση προσθέσουμε και τη στιχουργική επίδραση της εποχής στο δίσκο, έχουμε ξεκάθαρα ένα δίσκο tribute σε εκείνη την εποχή, με τη διαφορά όμως πως δε διαθέτει για παράδειγμα την κουλαμάρα των Venom ή την επικούρα των Bathory, και σε συνδυασμό με την τεχνική αρτιότητα, καταφέρνει να αντιτίθεται σε νοοτροπία με αυτά τα σχήματα της εποχής.
Έτσι λοιπόν, καταλήγουμε με ένα δίσκο που θέλει να είναι tribute της εποχής, χωρίς δική του προσωπικότητα, αλλά και χωρίς τις ιδιαιτερότητες με τις οποίες έκαναν αίσθηση εκείνα τα σχήματα. Συνοπτικά δηλαδή, έχουμε ένα δίσκο τεχνικά σωστά στημένο, με ιδέες τις εποχής και σημερινή νοοτροπία. Διεκπεραιωτικός, ικανοποιητικός, αλλά μέχρι εκεί. Το μόνο που θα σας κάνει είναι να νοσταλγήσετε το real thing.
Βαθμολογία: 60/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
