Ημερομηνία δημοσίευσης: 31 Ιουλίου 2017
Ήδη νομίζω πως διαισθάνομαι πολύ κόσμο να αναρωτιέται για αυτήν την solo κυκλοφορία, με ερωτήσεις του στυλ: "Tι ανάγκη έχει ο Rex Brown να κυκλοφορήσει ένα solo άλμπουμ? Έχει ήδη γράψει ιστορία με τους Pantera, τους Down και βγάζει τα εσώψυχά του με τους Kill Devil Hill. Τι προσπαθεί να αποδείξει"? Αφενός, οι Pantera δεν υπάρχουν πια, αφετέρου αποτελεί καιρό τώρα παρελθόν από τους Down, και, ο τρίτος και πιο σημαντικός λόγος, είναι πως ήθελε να δημιουργήσει ένα άλμπουμ στο οποίο θα μπορεί να έχει έλεγχο στα πάντα και να δημιουργήσει μουσική την οποία νιώθει περισσότερο αυτήν την περίοδο.
Η οποία μουσική κινείται στο χώρο του heavy rock, όχι όμως όπως την διέδωσαν εδώ στην Ελλάδα τα ελληνικά σχήματα που ασχολούνται και κινούνται σε αυτό το είδος, αλλά διαθέτει μια πιο 70's και Αμερικάνικη έκφραση, παραμένοντας όμως ηχητικά στο σήμερα. Και όταν αναφέρουμε πιο Αμερικάνικη έκφραση, μιλάμε για στοιχεία πατροπαράδοτα και ποτισμένα στο dna αυτού του ανθρώπου, τα οποία και προδίδουν την καταγωγή του. Μιλάμε φυσικά για το southern, αλλά και για το rock 'n' roll. Πρόκειται όμως για στοιχεία τα οποία δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμα, καθώς διαθέτουν επιμελώς δευτερεύοντα ρόλο στη μουσική, από τη στιγμή που το heavy rock είναι το κύριο και πρωταγωνιστικό στοιχείο.
Βέβαια, ο Rex, θέλοντας να είναι σίγουρος πως αυτός ο δίσκος θα τον αντιπροσωπεύει 100%, δεν αφοσιώθηκε μονάχα στη σύνθεση των κομματιών, αλλά έχει αναλάβει τα πάντα και εκτελεστικά, δηλαδή φωνητικά, κιθάρες και μπάσο (τα drums τα ανέλαβε ο φίλος του Christopher Williams (Accept)). Αυτό το γεγονός φαντάζομαι θα ιντριγκάρει περισσότερο απ' όλα τους οπαδούς του, από περιέργεια να ακούσουν τη χροιά της φωνής του, η οποία ακούγεται μεν τίμια και απόλυτα ταιριαστή στο είδος και το ύφος, δεν είναι όμως και η πιο εξαιρετική και τεράστιου επιπέδου φωνή που μπορεί να βρει κάποιος. Επειδή όμως το γνωρίζει και ο ίδιος αυτό το γεγονός, προσπαθεί να προσαρμοστεί στα τραγούδια του τραγουδώντας περισσότερο με τη ψυχή του παρά με τη φωνητική του ικανότητα, καταφέρνοντας έτσι να μεταδώσει τα συναισθήματα που θέλει μέσω κάθε τραγουδιού.
Αυτή η περιγραφή πιστεύω πως ταιριάζει απόλυτα και στο σύνολο του δίσκου. Πρόκειται για δίσκο ο οποίος δεν είναι ο κορυφαίος στο είδος του, είναι όμως ένας δίσκος τίμιος και δημιουργημένος από τα βαθιά εσώψυχα του δημιουργού του, με αποτέλεσμα να είναι 100% ειλικρινής ως προς αυτά που θέλει να μεταδώσει. Γι αυτό και είναι ένας δίσκος που βασίζεται αποκλειστικά στο συναίσθημα και στην εύκολη μετάδοση αυτού, και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Βαθμολογία: 73/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
