Ημερομηνία δημοσίευσης: 25 Οκτωβρίου 2018
Ανήκω σε εκείνους που ασχολήθηκαν πρώτη φορά με τους Πολωνούς progressive rockers γύρω στο 2009, δηλαδή όταν βγήκε το “Anno Domini High Definition”. Κατά πολλούς είναι ό,τι καλύτερο δημιούργησαν ποτέ. Προσωπικά μιλώντας, μη χάνοντας ευκαιρία να ακούσω προσεκτικά οτιδήποτε κυκλοφόρησαν έκτοτε, βρίσκω το “Shrine Of New Generation Slaves” σαν την κορυφή τους, που μέχρι τώρα παραμένει άφταστη από τους ίδιους. Το “Love, Fear And The Time Machine” περιείχε κάποια καλά κομμάτια, αλλά δεν με συγκίνησε όσο ο προκάτοχός του. Το “Eye Of The Soundscape”, το οποίο και είχα αναλάβει για κριτική το 2016, ήταν έντονα πειραματικό, με πολλά ηλεκτρονικά και ambient στοιχεία, κάπως απομακρυσμένο από τον ήχο που θα θέλαμε.
Το τραγικό συμβάν που χτύπησε τη μπάντα, αλλά και γενικότερα το χώρο της μουσικής, ήταν ο θάνατος του Piotr Grudziński τον Φλεβάρη του 2016, ενός βασικότατου μέλους και συνθέτη για τους Riverside. Πλέον, η τριάδα του συνονόματου του Grudziński, Kozieradzki, του Michał Łapaj και του αρχηγού και φίλου του εκλιπόντος, Mariusz Duda, έμεινε μετέωρη, μη ξέροντας κανείς αν και πως θα συνεχίσουν. Αυτοί οι τύποι από τη Βαρσοβία όμως δεν είναι κοινοί και έβαλαν μπρος με γοργούς ρυθμούς για την κυκλοφορία νέου δίσκου.
Οι Πολωνοί νέο-progsters, αφού φίλτραραν όλα όσα τους συνέβησαν, συνέθεσαν έναν δίσκο εσωστρεφή, μελαγχολικό κατά βάση (με κάποιες εξαιρέσεις), ολίγον τι σκοτεινό, μουντό στην αισθητική του (όπως δείχνει και το εξώφυλλο) και ταυτόχρονα αρκετά βαρύ. Στα δικά μου αυτιά είναι ό,τι καλύτερο μετά το “Shrine Of New Generation Slaves”. Το “Wasteland”, ξέραμε εξαρχής ότι, ήταν ένας δίσκος δύσκολος στη δημιουργία του, με όλον αυτόν τον πόνο και τον θρήνο που εσωκλείει.
Είναι άξιο θαυμασμού το πώς οι Riverside κατάφεραν στο όλο γκρίζο τοπίο τους να δώσουν και κομμάτια πιο εύθυμα, σαν το “Vale Of Tears”, με μία κολλητική εναρκτήρια μελωδία και σε ρυθμούς που σε παρασέρνουν. Ο Duda, ανέκαθεν βασικός συνθέτης της μπάντας, αποφάσισε στον νέο δίσκο να καταπιαστεί με το τέλος του κόσμου και τα όσα συνοδεύουν την έλευσή του. Κατάφερε και εδώ να διοχετεύσει τα συναισθήματα και τις σκέψεις του μέσα στα τραγούδια που γράφει. Όσο για τις φωνητικές του μελωδίες, οι οποίες πάντα έκρυβαν μία πίκρα, στο τρέχον άλμπουμ ερμηνεύουν στίχους βασισμένους σε προσωπικά δράματα, χωρίς ο Mariusz να ανεβάζει την ένταση, ίσως γιατί θέλει από τον ακροατή να μένει καθηλωμένος και να ακούει προσεκτικά τις προτάσεις του.
Αυτό γίνεται ακόμα πιο εμφανές σε συνθέσεις σαν το “Guardian Angel”, όπου το πιάνο και την ακουστική κιθάρα συνοδεύει ένας διαφορετικός Duda, τραγουδώντας αισθητά χαμηλότερα από αυτό που μας έχει συνηθίσει. Αυτό το στυλ η μπάντα το εισάγει συνειδητά ως νεοτερισμό σε αρκετά σημεία του “Wasteland” και αποτελεί παράγοντα διαφοροποίησης. Είπαμε, το νέο άλμπουμ σηματοδοτεί και τη χάραξη μιας νέας πορείας για τους Riverside, οι οποίοι ξαναβρέθηκαν σε κομβική θέση, σε ένα σημείο 0 για την καριέρα τους.
Εν τέλει, έχτισαν ένα δίσκο που ισορροπεί μεταξύ ακουστικών και δυνατών στιγμών, όπως είναι και το ομώνυμο τραγούδι. Φαντάζει σαν λύτρωση-κάθαρση η δημιουργία του δίσκου από τη μπάντα και η ακρόαση από τους οπαδούς και όχι μόνο. Η 3 Πολωνοί όφειλαν να αφιερώσουν το πόνημά τους αυτό στον φίλο τους, τον Piotr Grudziński, αλλά και στους οπαδούς τους που το περίμεναν. Με κορυφές, τραγούδια σαν το “River Down Below” και το “The Night Before”, το “Wasteland” είναι ίσως το σημαντικότερο, μα και από τα καλύτερα, άλμπουμ των Riverside και αποτελεί το μεγαλύτερο στοίχημα-νίκη τους, πάνω από όλα κόντρα στον ίδιο τους τον εαυτό.
Βαθμολογία: 84/100
Για το Rockoverdose.gr
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
