Ημερομηνία δημοσίευσης: 11 Σεπτεμβρίου 2018
Daron Malakian, ένας άνθρωπος με το ΧΑΡΙΣΜΑ του μεγάλου συνθέτη, ένας Αρμένης που κατάφερε να μην τον χωράει καμία πατρίδα και έκανε την Αμερική και όλο τον υπόλοιπο πλανήτη απόλυτα δικό του με τη μουσική που συνέθεσε με τους System Of A Down, προσφέροντας μας το διαφορετικότερο γκρουπ των τελευταίων 20 ετών, σε μία εποχή μάλιστα που οι περισσότεροι από εμάς νόμιζαν ότι έχουν παιχτεί τα πάντα. Ο ημίτρελος (για να το θέσουμε ευγενικά) κιθαρίστας από ένα σημείο και μετά είδε το εγώ του να αυξάνεται σαν κάθε μεγάλος μουσικός που σέβεται τον εαυτό του και άρχισε σιγά-σιγά να ακούγεται όλο και περισσότερο μέσα στα τραγούδια που έγραφε, δίπλα στον διόσκουρο και συνάμα άσπονδο φίλο του Serj Tankian. Αυτή η διπλή φωνητική επίθεση ήταν φαίνεται το μόνο που έλειπε από τους SOAD για να φτάσουν στο απόγειο της καριέρας τους με το ''Mezmerize'' το 2005 και μέσα στην ίδια χρονιά να προσφέρουν και το ''Hypnotize'', με δύο άλμπουμ σε μία χρονιά όπως κάνανε κάποτε οι μεγαλύτερες μπάντες της ύπαρξης. Πέρασαν 13 χρόνια από τότε, πολλά βγήκαν στη φόρα, ακόμα και πρόσφατα που ο Tankian με το ζόρι έκανε αυτά τα δύο προαναφερθέντα άλμπουμ. Ακόμα περισσότερα είναι τα νεύρα όλων μας που οι SOAD δεν δισκογραφούν πλέον, ξεφτιλίζοντας τους πάντες και τα πάντα, οπότε το δεύτερο άλμπουμ των Scars On Broadway έρχεται να γεμίσει κενό τουλάχιστον 13 ετών.
10 χρόνια μετά το ομότιτλο φοβερό ντεμπούτο τους, οι SOB έρχονται με φόρα για να αποδείξουν σε όλους μας ότι ο Malakian ήταν πάντα το μεγάλο μυαλό πίσω από τους SOAD και όσο συμπαθής και αν μας ήταν και παραμένει ο Tankian, είναι και αυτός εξαιτίας του οποίου έμειναν πίσω οι εξελίξεις επανασυνδέσεις των τεσσάρων φίλων. Διαβάζω μέσα μου το γεγονός ότι έβαλε το όνομα του πριν της μπάντας σαν ένα ευθύτατο ''Μπορώ να το κάνω και μόνος μου'' προς τους πρώην συνεργάτες του στους SOAD και ειδικά στον χαμογελαστό τραγουδιστή τους. Δεν τίθεται θέμα ότι ευτυχώς ή δυστυχώς... ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ. Πράγματι δεν χρειάζεται κανέναν και ο δίσκος αυτός είναι ευκαιρία σε κάθε οπαδό των μεγάλων Αρμένιων να πεί ''Π'αναθεμά σε Serj'', για το γεγονός ότι στέκεται τροχοπέδη στη συνέχεια του συγκροτήματος. Το ''Dictator'' μάλιστα είναι δίσκος που προοριζόταν για τους ίδιους τους SOAD, ηχογραφημένο από το 2012, αλλά η κυκλοφορία του άργησε 6 ολόκληρα χρόνια, με τον Malakian απογοητευμένο και προβληματισμένο με το μέλλον της τότε μπάντας του να είναι αβέβαιο και τον ίδιο να μην ξέρει αν και πως πρέπει να κινηθεί με το υπάρχων υλικό. Μάλιστα έπαιξε όλα τα όργανα μόνος του (!) και ξεκάθαρα όποια επιτυχία του αναλογεί, την αξίζει ολόκληρη, όχι ότι θα διαπραγματευόταν ιδιαίτερα με οποιοδήποτε μέλος του συγκροτήματος που θα είχε το δικαίωμα να έχει και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο (δηλαδή τον εαυτό του) χορτάτο.
Ο δίσκος ξεκινάει με το κολλητικότερο κομμάτι των τελευταίων (πόσων άραγε;) ετών. Το ''Lives'' με το υπέροχο βίντεο κλιπ του που φρίκαρε κάθε οπαδό του(ς) και μη με την καλή έννοια, είναι ένα κομμάτι που αποτίει φόρο τιμής στην γενοκτονία των Αρμενίων και υμνεί τους επιζώντες αυτής. Βίντεο-υπερπαραγωγή, κουπλέ/ρεφρέν/δομή που την τραγουδάς ήδη στην 1η φορά, ο ίδιος ο Malakian να ακούγεται καλύτερος από ποτέ φωνητικά, και φυσικά το γνωστό ψυχασθενές βλέμμα που τα έλεγε όλα, σε φάση ''είμαι τρελός, δεν είμαι στα καλά μου, παθαίνω τις κρίσεις πανικού μου όποτε μου καυλώσει και ΓΟΥΣΤΆΡΩ''. Διότι αν θέλουμε να το δούμε σφαιρικά, ο τύπος είναι απλά μία μουσική ΙΔΙΟΦΥΐΑ, και όλες οι ιδιοφυϊες εκεί έξω τη βίδα την έχουν γκαραντί λασκαρισμένη. Τι κάνει λοιπόν το ιδιοφυές μυαλό του; Γράφει 10 κομμάτια που σε δίσκο SOAD ήδη θα είχαν γίνει πλατινένια (κι ας έχει περάσει περίπου ενάμισης μήνας), προσθέτει και δύο διασκευές στο τέλος και βγάζει μέσα σε 44' ένα άλμπουμ το οποίο πολλοί δε θα κατάφερναν να βγάλουν σε 44 ζωές. Δε μπορεί να εξηγηθεί το ασάλιωτο της υπόθεσης που προσφέρουν κομμάτια όπως το ''Angry Guru'' ας πούμε, όπου ο τύπος στεγνά τρολλάρει όλη τη μουσική βιομηχανία και τη φτύνει στα μούτρα με την απλότητα με την οποία γράφει ευκολομνημόνευτα (θες να τα πεις εμπορικά; το ίδιο μου κάνει, ποιός χέστηκε;) κομμάτια και καταργεί διά παντός ταμπέλες και υποψήφιους χαρακτηρισμούς.
Να το πείς μεταλλικό στερεοτυπικά το άκουσμα δε γίνεται, ποτέ δεν ήταν μεταλλική μπάντα οι SOAD ούτως ή άλλως με την κλασσική έννοια του όρου. Να το πείς κάτι στην ευρύτερη έννοια του ροκ; Θα φας τα μούτρα σου, είναι πολύ βαρύτερο απ'ότι το μέσο ροκ μπορεί ν'αντέξει εν έτη 2018. Οπότε στέκεται κάπου στη μέση όλων αυτών και περήφανα υψώνει κωλοδάχτυλο που τρυπάει παρθενικούς υμένες απαίδευτων αυτιών και εισχωρεί μέσα τους με βία, τεκνοποιώντας κάθε ευαίσθητη πτυχή των εγκεφαλικών αισθήσεων, είτε με κομματάρες τύπου ''Never Forget'', ''Τill The End'', ''Fuck & Kill'', είτε με πιό ευαίσθητες στιγμές τύπου ''Guns Are Loaded'' που όλα μαζί φτιάχνουν ένα φοβερό σύνολο και ένα δίσκο που ήδη ξέρεις ότι για τα επόμενα χρόνια της ζωής σου θα τον λιώσεις στις ακροάσεις. Θέλοντας και μη, σε τραβάει κοντά του γιατί κυλάει σαν νερό, εύκολα και ακούραστα στο κεφάλι σου. Θριαμβεύει για άλλη μία φορά ο παίχτης παίζοντας τα στοιχειωδώς απαραίτητα, χωρίς να χρειάζεται από τη μία να ξεσκιστεί ιδιαίτερα, από την άλλη βέβαια δε θα μπορούσε να μη δείξει πόσο ΚΟΥ-ΚΟΥ είναι η φάση του και στο άλμπουμ μέσα θα ακούσετε από blast beats και oriental σημεία, μέχρι thrash ξεσπάσματα και κλασσικά ροκ περάσματα. Τώρα το πως και το γιατί καταφέρνει να το πετύχει χωρίς να ανοίξει μύτη, είναι όντως αντικείμενο προς μελέτη, το σίγουρο είναι ότι μιλάμε ρεαλιστικά για φαινόμενο ανεπανάληπτο.
Σαν να μην έφταναν όλα, έτσι επειδή μπορεί, πετάει στο τέλος και δύο διασκευές, μία στο ''Γιέ Μου'' του μεγάλου Σταμάτη Κόκοτα (η αιώνια φαβορίτα του Ελληνικού πενταγράμμου) το οποίο σεβάστηκε απίστευτα και το ενορχηστρώνει τέλεια, κάνοντας το να ακούγεται γλυκό και να βγάζει μία όμορφη μελαγχολία, ενώ στον αντίποδα κλείνει το δίσκο με το ''Assimilate'' των Skinny Puppy, άλλης μίας μπάντας με φανατικούς φίλους και εχθρούς, προσθέτοντας έξτρα τσίτα σαν τελική αίσθηση (το λες και η καταιγίδα μετά την ηρεμία του ''Γιέ Μου''). Και τώρα που τ' αφήσαμε το θέμα; Α ναι, ο δίσκος έσπειρε, οι SOAD αγνοούνται σαν σκέψη και ολοκλήρωση και εμείς όλοι θα πρέπει να μη δίνουμε δεκάρα για το αν και πότε θα (ξανα) συμβεί ενδεχόμενο reunion. Έχουμε ένα δίσκο που εμπεριέχει άπειρη ενέργεια, ακόμα μεγαλύτερη δόση τρέλας και κορδέλας (Δαφνί, Λέρος, Σινούρι, Δρομοκαϊτειο και βάλε) και νομίζω θα ήταν το λιγότερο άδικο να αναπωλούμε περασμένα μεγαλεία, εξάλλου παρακαλετό μ...ι ξυνό γ...ι, Που λέει μία λαϊκή ρήση και το ίδιο ισχύει στην περίπτωση του Tankian και των υπόλοιπων SOAD. Oι Scars On Broadway με πολύ μεγάλη ευκολία έχουν βγάλει έναν από τους κορυφαίους δίσκους της χρονιάς και ήδη ετοιμάζουν τον επόμενο δίσκο τους. Τώρα που ο Malakian δείχνει να ξεκαύλωσε με το ''Dictator'', θεωρώ έρχονται ακόμα μεγαλύτερες στιγμές.
Βαθμολογία: 91/100
Για το Rockoverdose.gr
Δημήτρης Αλόρας
Comments
