“Imaginations through the lookin' glass”
Μετά από 12 χρόνια πορείας, οι Κερκυραίοι progsters έφτασαν αισίως στο πέμπτο άλμπουμ τους. Για όσους δεν τους είχαν ακουστά μέχρι τώρα, όπως κι εγώ, η μουσική τους αποτελείται από progressive metal με βάση περισσότερο στο λυρισμό από ότι στην τεχνική, χωρίς όμως να αμελείται η τελευταία. Τα πλήκτρα αγκαλιάζουν ιδανικά τον ήχο τους δένοντας με επιτυχία το αποτέλεσμα και τις μεταβάσεις από τα πιο riffάτα σημεία προς τα πιο ατμοσφαιρικά, πράα και 'πειραματικά' σημεία.
Το αυτό λοιπόν συμβαίνει και σε αυτό το άλμπουμ με τα τραγούδια τα οποία διαθέτουν μεγάλη διάρκεια, να διαθέτουν επίσης ποικιλία πειραματισμών, εναλλαγών διάθεσης και εναλλαγών στα riff. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τη ζεστή φωνή του Βαγγέλη Κακαρούγκα (με προϋπηρεσία στους Kinetic και Equal Vector), ο οποίος βρίσκεται και πίσω από τα πλήκτρα, δημιουργούν ένα πολύ μεστό αποτέλεσμα, άλλοτε ταξιδιάρικο και λυρικό και άλλοτε πιο guitar-driven. Τα μελωδικά ξεσπάσματα είναι ένα χαρακτηριστικό στοιχείο στον ήχο ο οποίος είναι μεν βασισμένος και συντεθειμένος στα πλήκτρα, αφήνει όμως τις κιθάρες να πρωταγωνιστούν όπου και όταν χρειάζεται.
Το κατόρθωμα του άλμπουμ είναι ότι ένα progressive άλμπουμ δε χρειάζεται να είναι τεχνικό για να ξεχωρίζει. Όταν σε κάθε τραγούδι του οι δίσκου οι μελωδίες πρωταγωνιστούν και δημιουργούν ένα ταξιδιάρικο συναίσθημα το οποίο σε παρασέρνει, δεν ασχολείσαι και τόσο με την τεχνική κατάρτιση. Αυτό όμως που πραγματικά απογειώνει το δίσκο είναι οι στιγμές μετάβασης από τη μελωδία στην τεχνικότητα διατηρώντας το συναίσθημα και το tempo στις συνθέσεις. Το ίδιο ισχύει και τα πιο ήρεμα και ατμοσφαιρικά σημεία. Κάθε τραγούδι μπορεί να προκαλέσει διαφορετικά συναισθήματα στον εκάστοτε ακροατή με την ποικιλία που διαθέτουν. Επίσης, η μεγάλη διάρκεια των συνθέσεων αφήνει το συγκρότημα ελεύθερο και τα τραγούδια αναπνέουν ευκολότερα.
Οι πειραματισμοί που αναφέρθηκαν παραπάνω είναι διαφορετικοί σε κάθε τραγούδι. Υπάρχουν ήχοι από διαφορετικά όργανα, δημιουργημένοι όμως αποκλειστικά από τα πλήκτρα, πλήρως αληθοφανείς όμως, όπως για παράδειγμα το Hammond. Επίσης, στο ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, επιστρατεύονται brutal φωνητικά που δένουν άψογα με το συναίσθημα. Όλα μαζί έχουν δημιουργήσει ένα πολύ ιδιαίτερο και ευχάριστο άκουσμα, το οποίο αξίζει να ακούσει κάθε φίλος του λυρικού και πειραματικού progressive. Και είναι κρίμα ένα τόσο καλό συγκρότημα να παραμένει ακόμα άγνωστο ακόμα και εντός συνόρων και μετά από πέντε δίσκους να μην έχει καν κάποια στοιχειώδης δισκογραφική. Να σημειώσουμε τέλος πως ο δίσκος περιέχει δύο τραγούδια από τους δύο προηγούμενους δίσκους τους στο ίδιο ύφος, τα οποία λειτουργούν άψογα σαν δείγματα προώθησης της μέχρι τώρα δουλειάς τους.
Βαθμολογία: 77/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
