SONS OF APOLLO ‎– “Psychotic Symphony”

Παρότι σχετικά μικρός σε ηλικία, καθώς στα 29 (και κάτι μου) δεν έζησα τη δεκαετία του 80’, τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια σε δίσκους με μονοψήφιο αριθμό κομματιών έτσι ώστε να εξυπηρετείται και το βινύλιο καλύτερα. Ποιότητα αντί ποσότητας λοιπόν. Δίσκοι με 9 (το πολύ) τραγούδια πάντα με βόλευαν. Sons Of Apollo. American Rock Supergroup. “Psychotic Symphony”. Πάρτε ανάσα τώρα: Mike Portnoy- ντραμς, Derek Sherinian- πλήκτρα, Ron "Bumblefoot" Thal- κιθάρα, Billy Sheehan- μπάσο και Jeff Scott Soto- φωνητικά. Ντάξει είμαστε; Το πιθανότερο είναι να είστε ήδη ενήμεροι οι περισσότεροι αλλά η επανάληψις είναι η μητέρα πάσης μαθήσεως.

Στον Portnoy και σε όλα τα γκρουπ που συμμετέχει έχω αδυναμία. Επίσης, είμαι μεγάλος οπαδός των “Inertia” και “Black Utopia” του Sherinian. Μια σύμπραξη των δυο γιγάντων δεν μπορεί παρά να έχει ενδιαφέρον. Ντεμπούτο λοιπόν. Οι προσδοκίες τεράστιες και δικαιολογημένα. Ο δίσκος αρχινάει. Για στάσου, κάτι μου θυμίζει το “God Of The Sun”. Κάτι από Dream Theater στην εισαγωγή του. Ναι, το βρήκα. Από το “Scenes From a Memory”. Στοιχειωμένο 1999. Μέχρι το μοναδικό filler, “Lost In Oblivion”, ο δίσκος κυλλάει πένα. Με ροκάδικες μελωδίες από τον Thal, με το φοβερό παίξιμο του Derek στο “Labyrinth”, τα γυρίσματα και χτυπήματα του Mike σε συνδυασμό με τον άρχοντα Billy Sheehan και τη μοναδική φωνάρα του Jeff Scott Soto.

Πουθενά στο δίσκο δεν υπάρχει άσκοπη επίδειξη τεχνικής. Πρόσεξέ με τι είπα: άσκοπη. Οι δεξιότητες του κάθε μουσικού φαίνονται, ξεχωρίζουν και δεν περιορίζονται. Και καλά κάνουν. Και έτσι πρέπει. Hard Rock είναι. Και Progressive είναι. Και στους Liquid Tension Experiment φέρνει. Και πολύ Talisman στη φωνή του Sόtoυ. Και ανατολίτικες κλίμακες-πινελιές. Όλα στο βωμό της ομάδας, κανείς για πάρτη του αν και είναι όντως δύσκολο αφού μιλάμε για βιρτουόζους που κόβουν φέτες τα όργανά τους (εεμ, ναι) και έχουν ηχογραφήσει μνημεία μουσικού πολιτισμού.

Υπάρχει χημεία (λέγε με και Winery Dogs), όπως υπάρχουν κι επιρροές. Στο “Divine Addiction”, ορκίζομαι ότι, ακούω κάτι από “Man On The Silver Mountain”. Όταν κλείσει ο δίσκος με το “Opus Maximus” (τo μοναδικό instrumental) λες ότι αν αυτό το LP έβγαινε 30 χρόνια πριν θα έπαιρνε βαθμούς με τόνο και διθυραμβικές κριτικές. Ρε, μη με προκαλείτε, θα του βάλω κάνα 90άρι και θα με λέτε υπερβολικό και fanboy και ό,τι άλλο σας κατέβει. Ακούστε το αλμπουμάκι και μετά μιλήστε. Νομίζετε ότι τα παραλέω; Ότι το σκέφτομαι να κοπανήσω ψηλό βαθμό; Μόλις χάσατε, το έκανα ήδη. Γεια χαρά.

Βαθμολογία: 90/100

Για το Rock Overdose,

Μιχάλης Τσολάκος