Ημερομηνία δημοσίευσης: 18 Ιουλίου 2017
Είναι μερικές φορές που θες να ακούσεις κάτι το συγκεκριμένο είτε αυτό είναι δίσκος, συγκρότημα ή είδος. Θες ρε παιδί μου να το ακούσεις πάση θυσία και θα σκάσεις αν δεν το κάνεις. Στη δικιά μου περίπτωση αυτό το συγκεκριμένο ήταν το Thrash. Ήθελα έναν ωραίο old-school Thrash δίσκο να γουστάρω. Άρχισα λοιπόν να ψάχνω και να ψάχνω μέχρι να βρω αυτό που ήθελα, ώσπου μετά από λίγη ώρα αυτό το κάτι βρέθηκε: ο δεύτερος ολοκληρωμένος δίσκος των Καναδών Terrifier, με τον πολύ ταιριαστό τίτλο “Weapons of Thrash Destruction”.
Και τώρα θα με ρωτήσετε ευλόγως τι περιέχει αυτός ο δίσκος που με έκανε να σταματήσω την αναζήτησή μου. Και θα απαντήσω λέγοντάς σας ότι αυτός ο δίσκος περιέχει όλα αυτά τα στοιχεία που ένας οπαδός του παλιού καλού Thrash λατρεύει. Δηλαδή γκάζια που βαράνε κόκκινο, τύμπανα που παίζονται δίχως αύριο, δύο καταιγιστικές κιθάρες που δεν αφήνουν τίποτα στο πέρασμά τους, με βαριά galloping riffs και διαολεμένα solo, και φοβερά τραχιά και φωναχτά φωνητικά από τον Chase Thibodeau, όπως αρμόζει στους Thrash δίσκους. Το ένα τραγούδι διαδέχεται το άλλο και οι ταχύτητες δεν πέφτουν, παρά σε λίγες στιγμές, και η μουσική κοπανάει αλύπητα τον ακροατή προσκαλώντας τον να σηκωθεί επάνω και να τα σπάσει όλα. Είναι αυτή η μουσική που κάνει το κοινό να δημιουργεί εκείνα τα τεράστια mosh-pit στις συναυλίες, όπου γίνεται ο κακός χαμός, αφού το αδιάκοπο σφυροκόπημα των τυμπάνων και των riffs πιάνει τους πάντες και τους πετάει εκεί μέσα, χωρίς κανείς να καταλάβει πότε και πως.
Όπως ανέφερα, οι ταχύτητες πέφτουν σε κάποιες στιγμές, αλλά μη φανταστείτε ότι συμβαίνει και συχνά. Ουσιαστικά πέρα από κάτι σπασίματα δευτερολέπτων μέσα στα κομμάτια, δύο είναι οι περιπτώσεις που οι Καναδοί κατεβάζουν ταχύτητα. Η πρώτη είναι το instrumental “Riders of Doom”, το οποίο ξεκινάει ατμοσφαιρικά με ακουστική κιθάρα και στη συνέχεια έχει ένα μεγάλο μελωδικό και τεχνικό solo, που θα μπορούσε να παραπέμπει σε μία μπαλάντα. Η δεύτερη περίπτωση είναι το “Drunk as Fuck”, το οποίο στο μεγαλύτερο μέρος του κινείται σε πιο mid-tempo ρυθμούς, ενώ έχει και πολύ groove, αλλά και πιο Rock αναφορές. Τέλος, να πούμε ότι ο δίσκος, όπως και το μεγαλύτερο μέρος των δίσκων του συγκεκριμένου είδους, έχει αναφορά σε μία ταινία, και αυτή ακούγεται στο κομμάτι “Skitzoid Embolism” και είναι παρμένη από το Total Recall, όπου ο Arnold Schwarzenegger ουρλιάζει και φωνάζει you blew my cover! Ταιριαστή εισαγωγή για να ξεκινήσει μετά ο thrash χαμός!
Ναι ΟΚ, το ξέρω πως ο δίσκος έχει κάποιους μήνες που κυκλοφόρησε, αλλά πιστέψτε με ότι αξίζει την αναφορά σε αυτή τη στήλη, καθώς αν δεν τον έχει πάρει το αυτί σας και λατρεύετε το Thrash, τότε πρέπει να τον ψάξετε όπως και δήποτε. Η συνολική του διάρκεια, 42 λεπτά, είναι ότι πρέπει, αφού το άλμπουμ δεν τραβάει σε μάκρος, ώστε να καταντήσει κουραστικός, και καταφέρνει με άνεση να κρατήσει την προσοχή του ακροατή από την αρχή μέχρι το τέλος. Τα όπλα για την Thrash καταστροφή βγήκαν και να δούμε ποιος θα μείνει όρθιος στο τέλος.
Βαθμολογία: 82/100
Για το Rock Overdose,
Μίνως Ντοκόπουλος