Ημερομηνία δημοσίευσης: 11 Ιουλίου 2019
Η σχέση μου με τους Black Keys είναι περίπου σαν αυτή με τους Arctic Monkeys: ήταν ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα στο μεταβατικό στάδιο από την εφηβεία μου στην ενηλικίωση με αποκορύφωμα τον καιρό που περιόδευαν μαζί στην Αμερική με εμένα να θέλω να βάλω τα κλάματα μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή μου.
Εάν επιλέξουμε να δούμε την πορεία των Black Keys με τη μορφή ενός διαγράμματος, η γραμμή αυτού θα ξεκινούσε από σχετικά ψηλά στον κάθετο άξονα και θα αυξανόταν σιγά αλλά σταθερά με κάθε κυκλοφορια τους, μέχρι περίπου το “Brothers” του 2010, και παρέμεινε σταθερή, αν όχι με μία ελάχιστη πτώση, στο “El Camino” του 2011, που ουσιαστικά καθιέρωσε τους Black Keys ως μία από τις επιδραστικότερες ροκ μπάντες της σύγχρονης μουσικής σκηνής. Κάπου στα μέσα του 2014, κυκλοφόρησε το “Turn Blue” και εκεί ήταν που η γραμμή στο υποτιθέμενο διάγραμμα κάνει την πτώση της αρκετά εμφανή. Ο δίσκος είναι ευχάριστος στο άκουσμα, αλλά δε θυμίζει και πολύ τους Black Keys που ξέραμε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Τα κομμάτια του “Turn Blue” ξεθώριασαν πολύ γρήγορα, στο σημείο που το τελευταίο πράγμα, εν έτει 2019, που θυμάται κανείς από το ντουέτο, είναι το “Lonely Boy”, κομμάτι που όμως προέρχεται από το “El Camino”.
Τέσσερα χρόνια αργότερα και με την υποψία ότι και οι ίδιοι ίσως κατάλαβαν τι περίπου έγινε με το “Turn Blue”, οι Black Keys έκαναν το comeback τους με το “Let’s Rock”, μετά από ένα διάλειμμα 5 ετών, το οποίο είναι ταυτόχρονα και το μεγαλύτερο κενό μεταξύ δίσκων που έχει υπάρξει ποτέ στην 18χρονη πορεία του συγκροτήματος. Το “Let’s Rock” επομένως, δεν είναι υποχρεωτικό να συνεχίσει από εκεί που τελείωσε το “Turn Blue”, αλλά δυστυχώς το κάνει. Έχοντας κυκλοφορήσει ήδη τρία singles από τον δίσκο κατά τη διάρκεια της άνοιξης, είχαμε πάρει μία γεύση για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Όμως, και σε αυτήν την περίπτωση, τα singles ήταν και τα highlights του δίσκου.
Η πρώτη μεγάλη αίσθηση που προκάλεσε το συγκρότημα ήταν με το “Attack & Release” του 2008, στο οποίο συνεργάστηκαν για πρώτη φορά με τον παραγωγό Danger Mouse και συνέχισαν να συνεργάζονται μέχρι και το “Turn Blue”. Την ίδια “φόρμουλα” ακολούθησαν και στο “Brothers”, η οποία συνέχισε στο “El Camino”, φτάνοντας στο “Turn Blue”, με τη “φόρμουλα” αυτή να απλοποιείται κάθε φορά που εφαρμόζεται. Με την απουσία του Danger Mouse στο “Let’s Rock”, η “φόρμουλα” αυτή φαίνεται να συνεχίζει να ακολουθείται, πράγμα που εν μέρει μπορεί να δείχνει ότι δεν ήταν ο Mouse που έκανε τη διαφορά, αλλά από την άλλη ίσως υποδείξει το πόσο επιδραστική ήταν η παρουσία του στη δημιουργία του χαρακτηριστικού ήχου των Black Keys.
Παρ’ όλ’ αυτά, το “Let’s Rock” αποτυγχάνει ακόμα περισσότερο από τον προκάτοχό του να γίνει αλησμόνητο. Στις συνθέσεις δεν υπάρχει κάποια πρωτοποριακή κίνηση και τα κομμάτια θυμίζουν κατά πολύ αυτά των προηγούμενων κυκλοφοριών του συγκροτήματος. Υπάρχουν τα διασκεδαστικά “Lo/Hi” και “Go”, που όμως είναι τα singles του δίσκου και όπως είπαμε παραπάνω, κάνουμε λόγους για τις δυνατότερες στιγμές του “Let’s Rock”, οι οποίες ήταν γνωστές μήνες τώρα. Μία, σχετικά, βαρετή προσθήκη στην πορεία του ντουέτου, ίσως αναμενόμενη, ίσως πάλι και όχι.
Βαθμολογία: 60/100
Για το Rockoverdose.gr
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
