Ημερομηνία δημοσίευσης: 25 Αυγούστου 2018
Το όνομά τους μπορεί να θύμισε σε κάποιον τους Florence + the Machine ... Ένοχος.
Οι ομοιότητες όμως τελειώνουν εδώ. Η τριπλέτα εξ Αυστρίας ορμώμενη παράγει «ατίθαση, ειλικρινή» μουσική, όπως μας πληροφορεί η ιστοσελίδα τους. Και πράγματι, δεν απέχει από την αλήθεια να πεις ότι σε κάποια σημεία η ακρόαση του δίσκου θυμίζει μια παρέα να παίζει στο σαλόνι σου. Μια παρέα από καλούς και παθιασμένους μουσικούς να προσθέσω.
Τα φωνητικά, καθώς και τη resonator (ακουστική κιθάρα που χρησιμοποιεί ένα μεταλλικό αντηχείο για την παραγωγή ενός πιο δυνατού και πιο τραχιού ήχου–η κιθάρα που είναι στο εξώφυλλο του “Brothers in Arms” των Dire Straits) κιθάρα αναλαμβάνει ο συν-ιδρυτής Άντι Λέχνερ, το παίξιμο του οποίου γυρίζει στον ακροατή πίσω στην εποχή των blues. Την κιθάρα κολακεύει ιδιαίτερα το κοντραμπάσο της Χάιντι Φίαλ, τα σόλο της οποίας μου έκαναν καλή εντύπωση (προσωπικά αγαπημένου οργάνου σε όλες τις μορφές του). Πίσω από τα ήπια και χαλαρά κρουστά βρίσκεται ο Ματίας Μαχτ.
Το single που κυκλοφόρησε είναι το “Caroline”, ένα δυναμικό κομμάτι αφιερωμένο στην ομώνυμη γυναίκα. Σίγουρα ένα από τα highlights του δίσκου, μαζί με το προτιμητέο μου “Dirty Mind”.
Το στυλ δεν απέχει πολύ από τον ομώνυμό τους δίσκο του 2016· βέβαια έχοντας κατεβάσει λίγο το ρυθμό, πιστεύω ότι η μουσική είναι ωραιότερη, ενώ η παραγωγή είναι όσο καλή χρειάζεται για τις υπάρχουσες συνθήκες. Είναι ωραίο να βλέπεις καλλιτέχνες να βελτιώνονται από τη μία κυκλοφορία στην άλλη, και εδώ αυτό είναι γεγονός. Οι εκτελέσεις των ιδεών που σίγουρα έχουν ως συγκρότημα είναι πιο ενδιαφέρουσες.
Οι Ghost and the Machine ακούγονται να το διασκεδάζουν και δεν αξίζει να μείνουμε σε κάτι άλλο. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι ο ακροατής πρέπει να προσμένει μια μουσική εύθυμη. Το ύφος των αυθεντικών blues, πόσο μάλλον του post-blues (πολλά post-τάδε δεν έχουν μαζευτεί εν έτει 2018; ρητορική απορία), άλλωστε, είναι αυτό του, μετά συγχωρήσεως, ασήκωτου νταλκά. Τα 42 λεπτά κυλούν εύκολα και σχετικά ομαλά, ενώ οι στιγμές που τα άλλα δύο όργανα σιωπούν και ακούγεται μόνο ο ακατέργαστος ήχος της κιθάρας είναι στιγμές μουσικής αγνότητας που δύσκολα συναντάς στη mainstream μουσική.
Ίσως κάτι να έχουμε εδώ. Κάτι αρκετά ενδιαφέρον που διόλου απίθανο να μας απασχολήσει στο μέλλον καθώς αρχίζει να μεγαλώνει. Μέχρι το επόμενο, auf Wiedersehen!
Αγαπημένα κομμάτια: “Dirty Mind”, “Blue Day / Yellow City”, “Caroline”, “Butterflies & Dust”
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rockoverdose.gr
Κυριάκος Μιχαλόπουλος
Comments
