Συντάκτης: Δάφνη Γεωργαδάκη
“Θα είναι σαν να ακούς Ιρλανδούς, αλλά δε θα ακούς”.
Οι The Rumjacks ξεκίνησαν από την Αυστραλία, αλλά και πάλι είναι από τα πιο “ιρλανδικά” συγκροτήματα που θα ακούσεις. Μαζί με τους Dropkick Murphys (που επίσης ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο τον Απρίλιο) και τους Korpiklaani, για μένα συνθέτουν ένα πάρτυ από το οποίο δε θα βγεις χωρίς ένα τεράστιο hangover την επόμενη μέρα.
Αν έχεις ακούσει έστω ένα τραγούδι από μια εκ των τριών μπαντών, θα ξέρεις για τι πράγμα μιλάω. Η φάση σηκώνει μπύρες. Πολλές μπύρες. Και ο καινούργιος τους δίσκος, “Hestia”, συνεχίζει την παράδοση. Το “Hestia” είναι αυτό που έχεις ανάγκη μετά από ένα χρόνο lockdown και καραντίνες, για να θυμηθείς ότι υπάρχει ακόμα ζωή εκεί έξω και να μην πάθεις κατάθλιψη.
Έχει χαρά, έχει ενθουσιασμό και είναι σίγουρα μια ευχάριστη αλλαγή, ειδικά όταν έχεις περάσει πολλές ώρες της ζωής σου ακούγοντας μουσική εκ Σκανδιναβίας ορμώμενη τον τελευταίο καιρό (ονόματα δε λέμε). Δε λέω, ωραία είναι η μελαγχολία και η μαυρίλα, αλλά μερικές φορές θέλεις να ξεφύγεις λίγο.
Και γι’ αυτό ακριβώς είναι ευλογία η ύπαρξη μιας μπάντας σαν τους Rumjacks! Εντάξει, αν περιμένεις να ακούσεις κάτι ολόφρεσκο και διαφορετικό στο νέο τους δίσκο, μάλλον θα απογοητευτείς. Αλλά οι fans ξέρουν, ότι ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Αλλάζει τραγουδιστή δηλαδή, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Παρεμπιπτόντως, το να αλλάζει frontman μια μπάντα είναι περίπλοκη υπόθεση και πολλά πράγματα μπορούν να πάνε στραβά. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση, πιστεύω ότι ο Mike Rivkees στάθηκε μια χαρά στο ύψος των περιστάσεων και έδεσε με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, φέρνοντας ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Λοιπόν, τι να περιμένεις από το “Hestia”; Όπως σε κάθε δουλειά των Rumjacks, μπορείς να περιμένεις δυναμικά κομμάτια με ενέργεια και διάχυτη punk διάθεση, συγκρατημένη όμως από το celtic/folk στοιχείο. Προσπαθώ να ξεχωρίσω ένα ή δύο αγαπημένα μου κομμάτια, αλλά δεν ξέρω αν έχει νόημα, γιατί ουσιαστικά η ίδια διάθεση κυριαρχεί σε όλα.
Ιδιαίτερη αναφορά πιστεύω πως αξίζει το “Through These Iron Sights”, που έχει και ένα πιο heavy στοιχείο και ξεφεύγει λίγο από το celtic ύφος τους (μην περιμένεις ένα καθαρά metal κομμάτι φυσικά, αυτό θα ήταν περίεργο).
Και φυσικά αξίζει να αναφέρω το “Sainted Millions”, με το πολύ εύκολο και catchy ρεφρέν, που σίγουρα θα τραγουδάς στο live (δικό σας!). Ακόμα και το κάπως πιο “ραδιοφωνικό” “Rhythm Of Her Name” είναι πολύ χαρωπό και θα σου προσφέρει και ένα διάλειμμα από τους ιρλανδικούς χορούς, για να πιεις τη μπύρα σου (Όλα αυτά στο live, έτσι; Εξακολουθώ να ελπίζω για το καλύτερο).
Μέχρι τότε, να ακούσεις το album, να κοιτάξεις να περάσεις καλά και να ξεχαστείς λίγο και τα καλύτερα έρχονται!
Βαθμολογία: 82/100
Για το Rock Overdose,
Δάφνη Γεωργαδάκη
Comments
